De boodschapper van het Rijk Gods reist vrij en licht

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

Het Evangelie van vandaag (Mc. 6, 7-13) [b:Mc. 6, 7-13] verhaalt het ogenblik waarop Jezus de Twaalf uitzendt. Na hen één voor één bij hun naam geroepen te hebben, “om Hem te vergezellen” (Mc. 3, 14) [b:Mc. 3, 14] door naar Zijn woorden te luisteren en Zijn gebaren van genezing te observeren, roept Hij hen vandaag opnieuw samen om “hen twee aan twee uit te zenden” (Mc. 6, 7) [b:Mc. 6, 7] in de dorpen waar Hij naartoe zou gaan. Het is een soort “stage” van datgene waartoe wij zullen geroepen zijn om na de verrijzenis van de Heer te doen met de macht van de Heilige Geest.

De passage uit het Evangelie staat stil bij de stijl van de missionaris, die wij kunnen samenvatten in twee punten: de zending heeft een middelpunt; de zending heeft een gelaat.

Een missionaire leerling heeft vooreerst een middelpunt, en dat is de Persoon van Jezus. Het verhaal verwijst naar Hem door een reeks werkwoorden te gebruiken met Jezus als onderwerp – “Hij riep de twaalf”, “Hij begon hen twee aan twee uit te zenden”, “Hij gaf hun macht”, “Hij verbood hen”, “Hij zei verder” (Mc. 6, 7-8.10) [b:Mc. 6, 7-8.10] – zodat het vertrek en de activiteit van de Twaalf de uitstraling van een middelpunt lijkt, de representatie van de aanwezigheid en het werk van Jezus in hun missionaire activiteit. Dat toont dat de apostelen niets uit zichzelf te verkondigen hebben, noch capaciteiten te tonen hebben, maar dat zij spreken en handelen als “gezondenen”, als boodschappers van Jezus.

Deze evangeliepassage betreft ook ons, en niet alleen priesters, maar alle gedoopten, geroepen om te getuigen van het Evangelie van Christus in de verschillende domeinen van het leven. En ook voor ons is deze zending slechts authentiek vanuit haar onveranderlijk middelpunt, Jezus. Het is niet het initiatief van individuele gelovigen noch groepen noch van grote samenvoegingen, maar het is de zending van de Kerk die onafscheidelijk verenigd is met haar Heer. Geen enkele Christen verkondigt het Evangelie “voor zichzelf”, maar alleen gezonden door de Kerk die het mandaat daartoe gekregen heeft van Christus zelf. Het is het doopsel dat ons missionair maakt. Een gedoopte die niet de behoefte voelt om het Evangelie te verkondigen, om Jezus te verkondigen, is geen goede Christen.

Het tweede kenmerk van de stijl van de missionaris is bij wijze van spreken, een gelaat, namelijk arm zijn aan middelen. Zijn uitrusting heeft soberheid als criterium. De Twaalf krijgen namelijk het bevel “niets anders mee te nemen voor onderweg dan alleen een stok; geen voedsel, geen reiszak, geen kopergeld in hun gordel” (Mc. 6, 8) [b:Mc. 6, 8]. De Meester wil dat zij vrij en licht zijn, zonder hulp noch gunsten, alleen zeker van de liefde van Degene die hen zendt, sterk door Zijn woord dat zij gaan verkondigen. De stok en de sandalen zijn de uitrusting van de pelgrim, want zo zijn de boodschappers van het Rijk Gods, geen almachtige managers, geen onhandelbare functionarissen, geen vedetten op rondreis. Denken wij bijvoorbeeld aan dit bisdom waarvan ik bisschop ben. Denken wij aan bepaalde heiligen van dit bisdom Rome: de heilige Fillipus Neri, de heilige Benedictus Jozef Labre, de heilige Alexius, de heilige Ludovica Albertini, de heilige Francesca Romana, de heilige Gaspardo Del Bufalo en zo veel andere. Zij waren geen functionarissen of ondernemers, maar nederige werkers van het Rijk. Dat was hun gelaat.

En aan dat “gelaat” behoort ook de manier waarop de boodschap ontvangen wordt: het kan namelijk gebeuren dat men niet ontvangen of gehoord wordt. (Mc. 6, 11) [[b:Mc. 6, 11]] Ook dat is armoede: de ervaring van een mislukking. De geschiedenis van Jezus, die verworpen en gekruisigd werd, is de voorafbeelding van de bestemming van Zijn boodschapper. Alleen als wij met Hem verenigd zijn, gestorven en verrezen, slagen wij erin de moed te vinden om te evangeliseren.

Moge de Maagd Maria, de eerste leerling en missionaris van het Woord Gods, ons helpen om de boodschap van het Evangelie aan de wereld te brengen in een nederige en stralende jubel, die alle verwerping, onbegrip of beproeving overstijgt.