In dit kader wil ik de aandacht opnieuw vestigen op twee vervalsingen van heiligheid die ons de verkeerde weg op zouden kunnen sturen: het gnosticisme en het pelagianisme. Dit zijn twee ketterijen, die in de eerste christelijke eeuwen zijn opgekomen, maar nog steeds een alarmerende actualiteit blijven hebben. Ook vandaag laten de harten van veel Christenen, zonder zich hiervan misschien te bewust te zijn, zich verleiden door deze bedrieglijke voorstellen. Hierin komt een antropocentrisch immanentisme, verkleed als katholieke waarheid, tot uitdrukking. Vgl. Congregatie voor de Geloofsleer, Het heeft God behaagd - Over het christelijke heil, Placuit Deo (22 feb 2018), 4. “Zowel het neopelagiaanse individualisme als de neognostische minachting voor het lichaam verminken de geloofsbelijdenis in Christus, de enige en universele Heiland”. In dit document staan de doctrinaire grondslagen voor een begrip van het christelijke heil met verwijzing naar de huidige neognostische en neopelagiaanse ontsporingen. Laten wij eens kijken naar deze twee vormen van leerstellige of disciplinaire zekerheid die ruimte bieden

“aan een narcistisch en autoritair elitarisme, waar men in plaats van anderen te evangeliseren, hen analyseert en classificeert en, in plaats van de toegang tot de genade te vergemakkelijken, energie steekt in het controleren. In beide gevallen zijn noch Jezus, noch de anderen werkelijk van belang”. Paus Franciscus, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de verkondiging van het Evangelie in de wereld van vandaag - Naar aanleiding van de Bisschoppensynode 2012 over de nieuwe evangelisatie, Evangelii Gaudium (24 nov 2013), 94