De liefde van God is altijd groter dan wij ons kunnen voorstellen

Dierbare broeders en zusters,

Wat een vreugde en troost worden ons geboden door de woorden van de heilige Johannes die we zopas hoorden: de liefde van God is zo groot dat Hij ons tot Zijn kinderen heeft gemaakt en wanneer we Hem van aangezicht tot aangezicht zullen kunnen zien, zullen wij de grootheid van die liefde nog meer ontdekken. (1 Joh. 3, 1-10.19-22) [[b:1 Joh. 3, 1-10.19-22]] Maar dat niet alleen. De liefde van God is altijd groter dan wij ons kunnen voorstellen en strekt zich zelfs verder uit dan de zonden die ons geweten ons kan verwijten. Het is een onbeperkte, grenzeloze liefde : er zijn geen hindernissen die wij integendeel gewoonlijk wel stellen, uit angst dat onze vrijheid ontnomen wordt.

Wij weten dat de zonde de verwijdering van God tot gevolg heeft. Zonde is inderdaad een manier om ons van Hem te verwijderen. Maar dat betekent niet dat Hij zich van ons verwijdert. De staat van zwakheid en verwarring waarin de zonde ons plaatst, is voor God een reden te meer om dicht bij ons te blijven. Deze zekerheid moet ons in het leven altijd vergezellen. Het woord van de Apostel is een bevestiging die ons hart zeker maakt en een onverwoestbaar vertrouwen geeft in de liefde van de Vader: “want God is groter dan ons hart en Hij weet alles” (1 Joh. 3, 20) [b:1 Joh. 3, 20].

Zijn genade blijft de hoop in ons versterken, dat wij nooit van Zijn liefde zullen beroofd worden, ondanks alle zonden die wij zouden kunnen begaan hebben door Zijn aanwezigheid in ons leven af te wijzen.

Dat is de hoop die ons aanspoort om bewust te worden van de verkeerde oriëntatie die ons leven dikwijls neemt, zoals dat bij Petrus gebeurd is in het Evangelieverhaal dat wij zopas hoorden: “Onmiddellijk daarop kraaide een haan. En Petrus herinnerde zich het woord van Jezus die gezegd had: ‘Voor het kraaien van de haan zult ge Mij driemaal verloochenen’. Hij ging naar buiten en begon bitter te wenen” (Mt. 26, 74-75) [b:Mt. 26, 74-75]. De evangelist is heel sober. Het hanengekraai lijkt de man aan te grijpen die nog in de war is, daarna herinnert hij zich Jezus’ woorden en tenslotte scheurt de sluier en begint Petrus onder tranen te zien dat God zich openbaart in Jezus die geslagen, beledigd en door hem ontkend wordt, maar die voor hem gaat sterven.

Petrus die voor Jezus had willen sterven, begrijpt nu dat hij Jezus moet laten sterven voor hem. Petrus wou zijn Meester onderrichten, hij wou Hem voorgaan; het is integendeel Jezus die voor Petrus gaat sterven en Petrus had Hem niet begrepen, Hij heeft Hem niet willen begrijpen. Petrus wordt nu geconfronteerd met de liefde van de Heer en begrijpt uiteindelijk dat Hij hem bemint en hem vraagt zich te laten beminnen. Petrus geeft zich rekenschap dat hij altijd geweigerd heeft zich te laten beminnen, dat hij altijd geweigerd heeft zich ten volle door Jezus te laten verlossen, en dat hij dus niet wou dat Jezus hem helemaal bemint.

Hoe moeilijk is het zich echt te laten beminnen! Wij zouden altijd willen dat iets in ons niet zou gebonden zijn door dankbaarheid, terwijl wij in feite voor alles in de schuld staan, want God is de eerste en Hij verlost ons helemaal, uit liefde.

Vragen wij nu aan de Heer de genade de grootheid van Zijn liefde te erkennen, die al onze zonden uitwist. Laten wij ons door de liefde zuiveren om de ware liefde te erkennen! Doen wij nu in stilte een gewetensonderzoek.