Hoop 35. - Missionarissen van de hoop vandaag

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

In deze catechese wil ik het hebben over het thema “Missionarissen van de hoop vandaag”. Ik ben blij dit te kunnen doen bij het begin van de maand oktober die in de Kerk op bijzondere wijze gewijd is aan de missie en tevens op het feest van de heilige Franciscus van Assisi, een groot missionaris van de hoop!

In waarheid, de Christen is geen profeet van het ongeluk. We zijn geen profeten van de mislukking. De kern van onze boodschap is het tegendeel, het tegendeel van mislukking: het is Jezus, gestorven uit liefde en opgewekt door God op Paasmorgen. Dat is de kern van het christelijk geloof. Moest het Evangelie stoppen bij de begrafenis van Jezus dan zou het verhaal van deze profeet zich voegen bij de vele levensverhalen van heldhaftige personages die hun leven gaven voor een ideaal. Het Evangelie zou een stichtend boek zijn, zelfs troostend, maar het zou geen boodschap van hoop zijn.

De Evangelies echter stoppen niet op Goede Vrijdag [d:237], ze gaan verder. Het is precies dit verlengstuk dat ons leven verandert. De leerlingen van Jezus waren op die Sabbat na zijn kruisiging terneergeslagen. De steen voor het graf betekende ook de afsluiting van drie, met enthousiasme geleefde, jaren met de Meester uit Nazareth. Alles leek afgelopen. Enkelen, ontgoocheld en bevreesd, begonnen reeds Jeruzalem te verlaten.

Maar Jezus is verrezen! Dit onverwachte gebeuren betekent voor de leerlingen een omkering en omwenteling van geest en hart. Want, Jezus verrees niet alleen voor zichzelf, alsof zijn wedergeboorte een persoonlijk en benijdenswaardig voorrecht zou zijn. Als Hij naar de Vader opstijgt dan is dat omdat Hij wil dat zijn verrijzenis zou gedeeld worden door elk menselijk wezen. Hij neemt elk schepsel mee in den Hoge. Op Pinksteren worden de leerlingen door de adem van de Heilige Geest omgevormd. Zij zullen niet slechts een goede boodschap aan alle mensen kunnen brengen. Zijzelf zijn anders dan voorheen, herboren tot nieuw leven. De verrijzenis van Jezus verandert ons door de kracht van de Heilige Geest. Jezus leeft, leeft in ons midden. Hij leeft en bezit de macht om te veranderen.

Hoe mooi is het te bedenken dat we verkondigers zijn van de verrijzenis van Jezus niet slechts met woorden, maar ook met daden en door levensgetuigenis! Jezus wenst geen leerlingen die slechts bekwaam zijn om van buitengeleerde formules te herhalen. Hij wenst getuigen. Mensen die hoop verspreiden door hun wijze van onthalen, van glimlachen, van liefhebben. Vooral liefhebben. Immers, de kracht van de verrijzenis stelt Christenen in staat lief te hebben ook wanneer de liefde alle zin verloren schijnt te hebben. Er is een “en toch” dat het christelijk bestaan bewoont. Het wordt niet verklaard door een soort mentale sterkte of als een grotere dosis optimisme. Ons geloof en onze hoop is niet alleen optimisme. Het is iets anders, iets meer! Het is alsof Christenen mensen zijn met “een stukje hemel” in hun hoofd. Hoe mooi is dat. Wij zijn mensen met een stukje hemel in ons hoofd. Bewoond door een Aanwezigheid die niemand zelfs maar kan bevroeden.

Het is de opdracht van Christenen in deze wereld ruimte van verlossing te openen, als cellen van hernieuwing die in staat zijn levenskracht te geven aan wat voor immer verloren leek. Wanneer de hemel volledig bewolkt is, is het een zegen dat over de zon wordt verteld. De echte Christen is zo iemand: niet klagend en boos, maar door de kracht van de verrijzenis overtuigd dat geen kwaad eindeloos is, geen nacht zonder einde, geen mens onherroepelijk verkeerd, geen haat onoverwinnelijk voor de liefde.

Zeker, soms zullen de leerlingen een dure prijs betalen voor de hoop die hen door Jezus geschonken wordt. Denken we maar aan de vele Christenen die hun gemeenschap niet verlaten hebben wanneer de tijd van de vervolging aanbrak. Ze zijn gebleven ook als de volgende dag onzeker was, ook wanneer geen enkel project, van welk type ook, kon worden opgezet, ze zijn gebleven, hopend op God. Laten we denken aan onze broers en zussen van het Midden- Oosten die getuigen van de hoop en hun leven geven voor dit getuigenis. Dat zijn de echte Christenen! Zij hebben de hemel in hun hart, kijken verder, altijd verder. Wie de genade heeft ontvangen de verrijzenis van Jezus te omhelzen, die kan hopen tegen alle hoop in. De martelaren van elke tijd doen het verhaal dat onrecht niet het laatste woord heeft in het leven. In de verrezen Christus kunnen we volharden in de hoop. Mannen en vrouwen die een “waarom” hebben om te leven weerstaan beter dan anderen in tijden van tegenslag. Wie Christus aan zijn zijde weet, vreest niets meer. Om deze reden zijn de Christenen, de ware Christenen, nooit gemakkelijke en zich aanpassende lieden. Hun mildheid mag niet verward worden met onzekerheid of onderdanigheid. De heilige Paulus spoort Timoteüs aan voor het Evangelie te lijden en zegt daarbij: “Want God heeft ons niet een geest geschonken van vreesachtigheid, maar een geest van kracht, liefde en bezonnenheid” (2 Tim. 1,7) [b:2 Tim. 1,7]. Wie valt, staat altijd opnieuw recht.

Ziezo, geliefde broers en zussen, dit is de reden waarom de Christen een missionaris is van de hoop. Niet op eigen kracht, maar dank zij Jezus, de graankorrel die in de aarde valt, sterft en zo veel vrucht voortbrengt. (Joh. 12, 24) [[b:Joh. 12, 24]]