Gouden regel van de menselijke natuur

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

De passage uit het Evangelie van deze dag (Mt. 16, 21-27) [[b:Mt. 16, 21-27]] is het vervolg van verleden zondag, waarin de geloofsbelijdenis van Petrus, de rots, naar voor springt, op wie Jezus Zijn Kerk wil bouwen. Vandaag toont Matteüs ons in schril contrast daarmee, de reactie van dezelfde Petrus wanneer Jezus Zijn leerlingen laat weten dat Hij in Jeruzalem zal moeten lijden, dat Hij zal gedood worden en verrijzen (Mt. 16, 21) [b:Mt. 16, 21]. Petrus neemt de Meester terzijde en wijst Hem terecht want dat mag Jezus, volgens hem, niet overkomen. Doch Jezus wijst Petrus op Zijn beurt en met harde woorden terecht: “ga weg, satan, terug! Gij zijt Mij een aanstoot, want gij laat u leiden door menselijke overwegingen en niet door wat God wil” (Mt. 16, 23) [b:Mt. 16, 23]. Een ogenblik eerder was de apostel door de Vader gezegend omdat hij deze openbaring van de Vader gekregen had; hij was een stevige steen, waarop Jezus Zijn gemeenschap kon bouwen, en onmiddellijk daarna wordt hij een hindernis, geen steen om op te bouwen maar een struikelblok op de weg van de Messias. Jezus weet goed dat Petrus en de anderen nog een heel stuk weg af te leggen hebben om Zijn apostelen te worden!

Op dat punt richt de Meester zich tot iedereen die Hem volgde en toonde hun duidelijk de weg: “Wie mijn volgeling wil zijn, moet Mij volgen door zichzelf te verloochenen en zijn kruis op te nemen” (Mt. 16, 24) [b:Mt. 16, 24]. Altijd, ook vandaag, bestaat de bekoring Jezus te willen volgen zonder het kruis, of eerder, aan God de juiste weg te willen tonen. Zoals Petrus: nee, nee, Heer, dat niet … dat zal niet gebeuren. Maar Jezus herinnert ons eraan dat Zijn weg de weg van de liefde is, en er is geen ware liefde zonder het offer van zichzelf. Wij zijn geroepen ons niet te laten opslorpen door de visie van deze wereld, maar steeds meer bewust te worden van de noodzaak en de moeite die het ons christenen kost om tegen de stroom in en bergopwaarts te gaan.

Jezus voltooit Zijn aanbod met woorden die van grote wijsheid spreken en altijd gelden, omdat zij de mentaliteit en het gedrag van het egocentrisme uitdagen. Hij roept op: “wie zijn leven wil redden, zal het verliezen. Maar wie zijn leven verliest om Mijnentwil zal het vinden” (Mt. 16, 25) [b:Mt. 16, 25]. In deze paradox ligt de gouden regel die God geprent heeft in de menselijke natuur, die in Christus geschapen werd: de regel dat alleen liefde, zin en geluk geeft aan het leven. Zijn talenten, energie en tijd alleen besteden om zichzelf te sparen, te beschermen en te realiseren, maakt dat men zichzelf verliest, met andere woorden het leidt naar een triest en steriel leven. Als men daarentegen voor de Heer leeft en zijn leven op de liefde bouwt, zoals Jezus deed, dan kunnen wij authentieke vreugde smaken en zal ons leven niet steriel zijn, maar vruchtbaar.

In de Eucharistieviering herbeleven wij het mysterie van het kruis; wij herinneren ons niet alleen het offer van de verlossing maar voltrekken het ook: de Zoon van God die zichzelf geheel verliest om zichzelf opnieuw van de Vader te ontvangen en onszelf aldus terug te vinden, wij die zoals alle schepselen verloren waren. Telkens wij aan de Heilige Mis deelnemen, deelt de gekruisigde en verrezen Christus zich aan ons mee als voedsel en drank, opdat wij Hem zouden kunnen volgen op de dagelijkse weg, in concrete dienstbaarheid aan de broeders.

Moge de Allerheiligste Maagd Maria, die Jezus tot op Calvarië gevolgd is, ons ook begeleiden en ons helpen niet bang te zijn van het kruis, maar het kruis met Jezus erop, geen kruis zonder Jezus: het kruis met Jezus, dat het kruis is om uit liefde voor God en de broeders te lijden, omdat deze liefde door de genade van Jezus, vruchtbaar is door de verrijzenis.