De verwachting van het hiernamaals ontslaat niet van het engagement voor de wereld

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

In de passage uit het Evangelie (Lc. 12, 32-48) [b:Lc. 12, 32-48] spreekt Jezus met zijn leerlingen over de houding die men moet aannemen in het perspectief van de finale ontmoeting met Hem en Hij legt uit hoe de verwachting van die ontmoeting moet leiden tot een leven rijk aan goede werken. Hij zegt onder andere: “Verkoopt uw bezittingen en geeft aalmoezen; verschaft u beurzen die niet verslijten, en verwerft een onuitputtelijke schat in de hemel, waar geen dief komt en geen mot hem bederft” (Lc. 12, 33) [b:Lc. 12, 33]. Het is een uitnodiging om aan de aalmoes als werk van barmhartigheid waarde toe te kennen, om geen vertrouwen te stellen in voorbijgaande goederen, om de dingen te gebruiken zonder gehechtheid en egoïsme, maar volgens de logica van God, de logica van aandacht voor de anderen, de logica van de liefde. We kunnen heel gehecht zijn aan het geld, veel goederen bezitten, maar aan het einde kunnen we ze niet meenemen. Herinner je dat ”de lijkwade geen zakken heeft”.

De onderrichting van Jezus gaat verder met drie korte parabels over het thema van de waakzaamheid. Dat is belangrijk: de waakzaamheid, aandachtig zijn, waakzaam zijn in het leven. De eerste parabel is die van de dienaars die tijdens de nacht uitkijken naar de terugkeer van de heer. “Gelukkig de dienaars die de heer bij zijn komst wakende zal vinden” (Lc. 12, 37) [b:Lc. 12, 37]: dit is de zaligspreking van het met vertrouwen verwachten van de Heer, van klaar staan in een houding van dienstbaarheid. Hij komt elke dag aanwezig, klopt aan de deur van ons hart. Zalig zal is wie hem open doet want die zal een grote beloning ontvangen: de Heer zelf zal dienaar van zijn dienaren worden – dat is een mooie beloning – tijdens de feestmaaltijd in zijn Rijk zal Hijzelf langskomen om hen te bedienen. Met deze parabel, gesitueerd in de nacht, ziet Jezus het leven als een werkzame nachtwake die vooruitloopt op de stralende dag van de eeuwigheid. Om hieraan deel te kunnen hebben, moet men bezig zijn met de dienst van de anderen vanuit het troostende vooruitzicht dat wij, “ginds”, niet God zullen dienen maar Hijzelf zal ons verwelkomen aan zijn tafel. Als we er goed bij nadenken dan gebeurt dit nu al telkens we de Heer ontmoeten in het gebed, of bij het dienen van de armen en vooral in de Eucharistie, waar Hij de feestmaaltijd bereidt om ons te voeden met zijn Woord en met zijn Lichaam.

De tweede parabel werkt met het beeld van de onvoorzienbare komst van de dief. Dat vraagt waakzaamheid; Jezus geef de aansporing: “Weest ook bereid, omdat de Mensenzoon komt op het uur waarop gij het niet verwacht” (Lc. 12, 40) [b:Lc. 12, 40]. Leerling is wie de Heer en zijn Rijk verwacht. Het Evangelie geeft hierbij toelichting door de derde parabel: het beheer van het huis na de afreis van de baas. In de eerste scene vervult de beheerder trouw zijn taken en wordt beloond. In de tweede scene misbruikt de beheerder zijn macht en slaat de knechten. Dat is de reden waarom hij bij de onverwachte terugkeer van de baas, gestraft wordt. Die scene beschrijft een situatie die ook op onze dagen dikwijls voorkomt: onrecht, geweld, dagelijkse pesterijen ontspruiten aan de wil om zich als baas van het leven van anderen te gedragen. We hebben slechts één baas die er niet van houdt “baas” genoemd te worden maar “Vader”. Wij allen zijn dienaren, zondaars en kinderen: Hij is de enige Vader.

Vandaag herinnert Jezus ons er aan dat de verwachting van de eeuwige gelukzaligheid ons niet ontslaat van de plicht om de wereld rechtvaardiger en meer bewoonbaar te maken. Integendeel, precies onze hoop op het eeuwige Rijk spoort ons aan te werken voor de verbetering van de levensvoorwaarden op aarde, vooral van de zwakste broeders. De Maagd Maria helpt ons personen en gemeenschappen te worden die niet vervlakt zijn tot het heden of, erger nog, vol heimwee naar het verleden, maar gericht op de toekomst van God, op de ontmoeting met Hem, ons leven en onze hoop.