De voorrang van het gebed

{...}

{...}

{...}

Anderzijds stelt men in streken met een katholieke traditie vooral een zeer sterke daling vast van deelname aan de zondagsmis en het sacramentele leven. Daar waar in de jaren zestig overal, bijna alle gelovigen alle zondagen deelnamen aan de Heilige Mis, zijn zij vandaag dikwijls met minder dan tien percent. Men nadert steeds minder tot de Sacramenten. Het Boetesacrament is dikwijls verdwenen. Steeds minder katholieken ontvangen het Vormsel of sluiten een katholiek Huwelijk. Het aantal roepingen tot het priesterschap en het Godgewijde leven is duidelijk gedaald. Met deze feiten voor ogen kan men werkelijk spreken van een erosie van het katholiek geloof in Duitsland.

Wat kunnen wij doen? Vooreerst dient men een verlammende gelatenheid te overwinnen. Het is zeker niet mogelijk opnieuw te bouwen op de resten van de “mooie jaren uit het verleden”, op het verleden. Maar wij kunnen ons laten inspireren door het leven van de eerste Christenen. Het volstaat te herinneren aan Priscilla en Aquila, deze trouwe medewerkers van de heilige Paulus. Zij hebben als gehuwd echtpaar door hun overtuigende woorden maar vooral door hun leven getuigd, dat de waarheid gebaseerd op de liefde van Christus voor Zijn Kerk, werkelijk geloofwaardig is. (Hand. 18, 26) [[b:Hand. 18, 26]] Zij hebben hun huis geopend om het Evangelie te verkondigen en hebben uit Gods woord de kracht voor hun zending geput. Het voorbeeld van deze “vrijwilligers” kan ons doen nadenken, gezien de groeiende tendens om te institutionaliseren. Men richt onophoudelijk nieuwe structuren op. Het gaat om een nieuwe vorm van pelagianisme, dat ons ertoe aanspoort ons vertrouwen te stellen in administratieve structuren, in volmaakte organisaties. In plaats van te helpen, maakt een overdreven centralisatie het leven van de Kerk en haar missionaire dynamiek nog ingewikkelder. vgl: Evangelii Gaudium [[[4984|32]]] De Kerk is geen gesloten systeem dat steeds rond dezelfde kwesties en vragen draait. De Kerk leeft, zij presenteert zich aan de mensen in hun realiteit, zij kan verontrusten, zij kan bezielen. Zij heeft een gelaat dat niet streng is, een lichaam dat beweeglijk is, zich ontwikkelt en gevoelens kent: zij is het lichaam van Jezus Christus.

Wat momenteel absoluut noodzakelijk is, is pastorale bekering, dat wil zeggen ervoor zorgen dat de structuren van de Kerk steeds “meer missionair worden, dat de gewone pastoraal op alle vlakken wervender en opener wordt, dat ze al wie pastoraal werkzaam is constant naar buiten gericht houdt, en zo het positief antwoord bevordert van allen aan wie Christus zijn vriendschap aanbiedt”. Evangelii Gaudium [[4984|27]] Zeker, de voorwaarden in de huidige samenleving zijn helemaal niet gunstig. Een zekere geest van de wereld overheerst. Deze wereldse gezindheid misvormt de zielen, verstikt het besef van de werkelijkheid: een wereldse persoon leeft in een kunstmatige wereld die zij zelf opbouwt. Het is alsof zij zich omringt met verduisterde vensters om niet naar buiten te kunnen kijken. Zo iemand is moeilijk bereikbaar. Anderzijds zegt het geloof ons dat God als eerste handelt. Deze houding leidt ons vooreerst naar het gebed. Bidden wij voor de mannen en vrouwen van onze steden, bisdommen en ook voor onszelf, opdat God ons een lichtstraal van de Goddelijke liefde door onze verduisterde vensters zendt, door de harten te raken opdat zij Zijn boodschap zouden begrijpen. Wij moeten te midden van de mensen staan met de vurigheid van hen die als eersten het Evangelie ontvangen hebben. “Elke keer als wij naar de bron terugkeren om de oorspronkelijke frisheid van het Evangelie te proeven, openen zich nieuwe wegen, ontstaan creatieve methodes, andere uitdrukkingsvormen, tekenen die meer sprekend zijn, en betekenisvolle woorden voor onze tijd. Iedere vorm van authentieke evangelisatie is eigenlijk altijd nieuw”. Evangelii Gaudium [[4984|11]] Zo kunnen nieuwe wegen en vormen van catechese opengaan om de jeugd en de gezinnen te helpen een authentieke en blije herontdekking te doen van het gemeenschappelijk geloof van de Kerk.

In deze context van nieuwe evangelisatie, is het onmisbaar dat de bisschop zijn taak ijverig opneemt als leraar in het geloof – het geloof dat overgedragen en beleefd wordt in de levende gemeenschap van de universele Kerk – op de vele domeinen van zijn pastoraal ambt. Als een voorkomende vader, zal de bisschop de faculteiten van theologie begeleiden door onderwijzers te helpen in het herontdekken van de grote Kerkelijke draagwijdte van hun zending. Trouw aan de Kerk en aan het leergezag is niet in tegenspraak met academische vrijheid, maar eist een nederige houding van dienstbaarheid met Gods gaven. "Sentire cum Ecclesia" (meevoelen met de Kerk), ziedaar wat een bijzondere onderscheiding moet zijn van degenen die de nieuwe generaties opvoeden en vormen. De aanwezigheid van de faculteiten van theologie in openbare vormingsinstituten is bovendien een grote gelegenheid om de dialoog met de samenleving te bevorderen. Maak goed gebruik van de katholieke universiteit van Eichstatt met haar faculteit van theologie en haar verschillende wetenschappelijke afdelingen. Aangezien zij de enige katholieke universiteit is in uw land, is dit instituut van grote waarde voor heel Duitsland en het zou wenselijk zijn dat heel de bisschoppenconferentie een verstandige inspanning doet om het supraregionaal belang ervan te versterken en de interdisciplinaire uitwisselingen over actuele en toekomstige kwesties te promoten in de geest van het Evangelie.

Wat de parochies betreft, waar men het geloof meer ervaren en beleefd wordt, moet de bisschop vooral het sacramenteel leven ter harte nemen. Ik zou slechts twee punten willen benadrukken: de Biecht en de Eucharistie. Het buitengewoon Jubeljaar van de Barmhartigheid [d:426] dat voor de deur staat, biedt de gelegenheid om het sacrament van Boete en Verzoening te herontdekken. De Biecht is de plaats waar men vergeving en Gods barmhartigheid ten geschenke krijgt. Het is in de Biecht dat de transformatie van elke gelovige en de hervorming van de Kerk beginnen. Ik ben ervan overtuigd dat men meer aandacht zal hebben voor dit sacrament, dat zo belangrijk is voor de geestelijke vernieuwing, in pastorale projecten van bisdommen en parochies tijdens het Heilig Jaar [d:426], en zelfs nadien. Het is even noodzakelijk steeds de innige band te benadrukken tussen eucharistie en priesterschap. Pastorale plannen die geen juist belang hechten aan de priester in zijn ambt om te besturen, onderrichten en heiligen voor de opbouw van de Kerk en het sacramentele leven, zijn bij ervaring tot mislukken gedoemd. De waardevolle samenwerking met lekengelovigen, vooral waar roepingen ontbreken, kan geen vervanging worden van het priesterambt en kan nog minder doorgaan voor een optie. Zonder priester, geen Eucharistie. En de roepingenpastoraal begint met een vurig verlangen in het hart van de gelovigen om priesters te hebben.

{...}

{...}