Dat het gezin, zoals de Schepper het gewild heeft en Jezus in praktijk heeft gebracht, de synodevaders mag inspireren.

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

Zojuist hebben we in de Sint-Pietersbasiliek de Eucharistieviering [6093] beëindigd waarmee we een begin hebben gemaakt aan de Gewone Algemene Vergadering van de bisschoppensynode [d:294]. De synodevaders, komend uit alle delen van de wereld en verenigd rond de opvolger van Petrus, zullen gedurende drie weken nadenken over de roeping en de zending van het gezin in Kerk en samenleving met het oog op een aandachtige geestelijke en pastorale onderscheiding. We zullen de blik vast gericht houden op Jezus om, op basis van zijn onderricht van waarheid en barmhartigheid, de meest geschikte wegen te onderkennen voor een aangepaste inzet van de Kerk met de gezinnen en voor de gezinnen, zodat het oorspronkelijke plan van de Schepper over man en vrouw werkelijkheid zou kunnen worden en in al zijn schoonheid en kracht werkzaam zijn in de wereld van vandaag.

De liturgie van deze zondag brengt ons opnieuw precies de fundamentele tekst uit het boek Genesis over de complementariteit en de wederkerigheid van man en vrouw. (Gen. 2, 18-24) [[b:Gen. 2, 18-24]] Daarom - zo zegt de Bijbel - verlaat de man zijn vader en moeder om zich aan zijn vrouw te hechten en deze twee worden één vlees, dat wil zeggen één leven, één bestaan. (Gen. 2, 24) [[b:Gen. 2, 24]] Door die eenheid schenken de echtgenoten het leven aan nieuwe menselijke wezens: ze worden ouders. Ze hebben deel aan de scheppende kracht van God zelf. Maar opgelet! God is liefde en men neemt deel aan zijn werken als men met Hem en zoals Hij liefheeft. Met dat doel - zo zegt Sint - Paulus - is liefde door middel van de heilige Geest, die ons werd geschonken, in onze harten uitgestort. (Rom. 5, 5) [[b:Rom. 5, 5]] En dat is ook de liefde die aan de huwenden wordt geschonken in het sacrament van het huwelijk. Het is de liefde die hun relatie voedt, in vreugde en pijn, in rustige en moeilijke tijden. Het is de liefde die het verlangen wekt kinderen te krijgen, ze te verwachten, te aanvaarden, groot te brengen, op te voeden. Het is dezelfde liefde die Jezus, in het Evangelie van vandaag, betoont aan de kinderen: "Laat de kinderen toch bij Mij komen en houdt ze niet tegen. Want aan hen die zijn zoals zij behoort het Koninkrijk Gods" (Mc. 10, 14) [b:Mc. 10, 14].

Vandaag vragen we de Heer dat alle ouders en opvoeders van de hele wereld, zoals ook de hele maatschappij, instrument zouden zijn van die aanvaarding en van die liefde waarmee Jezus de kleinsten omhelsde. Hij keek in hun hart met de tederheid en de zorg van een vader en tegelijk van een moeder. Ik denk aan de vele hongerige kinderen, verlaten, uitgebuit, tot oorlog voeren gedwongen, afgewezen. Het doet pijn beelden van ongelukkige kinderen te zien, met hun verloren blik, die aan conflicten en armoede ontvluchten en aan onze deuren en aan onze harten aankloppen en om hulp smeken. De Heer helpe ons geen samenleving - fort te zijn maar een samenleving - gezin, bekwaam om te onthalen, volgens terechte regels, maar opnemen, altijd opnemen met liefde!

Ik nodig u uit met het gebed de werkzaamheden van de synode [d:294] te ondersteunen, zodat de Heilige Geest de synodevaders volledig open zou maken voor zijn inspiratie. Roepen we ook de moederlijke voorspraak in van de Maagd Maria, en verenigen we ons in de geest met hen die op dit ogenblik in het heiligdom van Pompeï "De smeekbede tot de Lieve Vrouw van de Rozenkrans" bidden.