Wie is werkelijk de grootste

{...}

In het Evangelie hebben we gehoord dat de leerlingen bang waren om Jezus te ondervragen wanneer Hij sprak over zijn lijden en zijn dood. Ze waren ontzet en konden de gedachte niet plaatsen Jezus aan het kruis te zien lijden. Ook wij kennen de bekoring om weg te vluchten van ons kruis en van het kruis van anderen, ons te verwijderen van wie lijdt. Aan het einde van de heilige Mis, waarin Jezus zich opnieuw met Zijn lichaam en Zijn bloed aan ons heeft gegeven, kijken we naar de Maagd, onze Moeder. We vragen haar dat ze ons zou leren bij het kruis van de lijdende broeder te blijven. Dat we zouden leren in elke uitgeputte mens op de weg van het leven, Jezus te zien; in elke broeder hongerend en dorstig, naakt of in de gevangenis of ziek. Samen met de Moeder onder het kruis leren verstaan wie werkelijk "de grootste" is en wat het betekent verenigd te zijn met de Heer en aan zijn heerlijkheid deel te hebben.

Laten we van Maria leren een hart te hebben dat wakker en aandachtig is voor de noden van de anderen. Zoals ze ons op de bruiloft te Kana heeft geleerd, zorgvuldig in de kleine details van het leven, en laten we niet ophouden voor elkaar te bidden, zodat aan niemand de wijn zou ontbreken van de nieuwe liefde, van de vreugde die Jezus ons schenkt.

Op dit ogenblik voel ik mij verplicht aan het geliefde Colombia te denken "bewust van het cruciale belang van dit ogenblik, nu, met hernieuwde kracht en bewogen door hoop, zijn bewoners een vreedzame samenleving trachten op te bouwen". Moge het bloed, vergoten door duizenden onschuldige mensen gedurende tientallen jaren van gewapend conflict, samen met dat van Jezus op het kruis, alle inspanningen ondersteunen die, ook op dit eiland, gebeuren voor een definitieve verzoening. Dat zo de lange nacht van lijden en geweld, door de wil van alle Colombianen, zich moge omvormen in een dag zonder avond van eensgezindheid, rechtvaardigheid, broederlijkheid en liefde, met respect voor de instellingen en voor het nationale en internationale recht opdat de vrede duurzaam zou zijn. Alsjeblieft, we kunnen ons niet nog een mislukking veroorloven op de weg naar vrede en verzoening. Dank aan u, Mijnheer de President voor alles wat u doet voor dit werk van verzoening.

Ik nodig jullie nu uit samen tot Maria te bidden, om zo al onze zorgen en verzuchtingen bij het Hart van Jezus te brengen. In het bijzonder bidden we haar voor hen die de hoop verloren hebben en geen motieven meer zien om verder te strijden; voor hen die onrecht, verlatenheid en eenzaamheid verduren; we bidden voor de bejaarden, de zieken, de kinderen en de jongeren, voor alle gezinnen in moeilijkheden, dat Maria hun tranen zou afwissen, hen zou troosten met haar moederliefde, hen opnieuw hoop en vreugde moge schenken. Heilige Moeder, uw kinderen van Cuba vertrouw ik u toe: verlaat ze nooit!