Het gezin - 26. Gemeenschap

Dierbare broeders en zusters, goedendag,

Vandaag zou ik onze aandacht willen vestigen op de band tussen het gezin en de christelijke gemeenschap. Dat is een, om zo te zeggen, "natuurlijke" band, omdat de Kerk een spiritueel gezin is en het gezin een kleine Kerk is. vgl: Lumen Gentium [[[617|9]]].

De christelijke gemeenschap is de woning van allen die in Jezus geloven als bron van de broederschap tussen alle mensen. De Kerk is op weg tussen de volkeren, in de geschiedenis van mannen en vrouwen; van vaders en moeders, van zonen en dochters: dat is de geschiedenis die voor de Heer telt. De grote daden van de wereldse machten worden opgetekend in geschiedenisboeken en daar blijven ze. Maar de geschiedenis van de menselijke gevoelens staat onmiddellijk geschreven in het hart van God; dat is de geschiedenis die in eeuwigheid blijft. Dat is de plaats van het leven en van het geloof. Het gezin is de plaats van onze inwijding - onvervangbaar en onuitwisbaar - in die geschiedenis. In die geschiedenis van het volle leven, die eindigt in de aanschouwing van God voor heel de eeuwigheid in de hemel, maar die begint in het gezin! Daarom is het gezin zo belangrijk.

Langs deze weg leerde de Zoon van God de menselijke geschiedenis en doorliep haar ten einde toe (cfr Heb 2,18; 5,8). Het is fijn Jezus en de tekenen van die band opnieuw te overwegen. Hij werd in een gezin geboren en daar "leerde Hij de wereld": een winkel, wat huizen, een dorpje van niks. En toch, door deze ervaring gedurende dertig jaar te beleven, nam Jezus de menselijke staat op zich, nam hem op in zijn relatie tot de Vader en in zijn apostolische zending. Daarna, toen Hij Nazareth verliet en zijn openbaar leven begon, vormde Jezus rond zich een gemeenschap, een "vergadering", dat wil zeggen een samen-scholing van mensen. Dat is de betekenis van het woord "Kerk".

In de Evangeliën heeft de vergadering van Jezus de gestalte van een gezin, van een gastvrij gezin, niet van een exclusieve, gesloten sekte: we treffen er Petrus en Johannes, maar ook de hongerige en de dorstige, de vreemdeling en de vervolgde, de zondares en de tollenaar, de Farizeeën en de menigten. En Jezus houdt niet op allen te onthalen en met hen te spreken, ook met wie niet meer verwacht God in zijn leven te ontmoeten. Dat is een duidelijke onderrichting voor de Kerk! De leerlingen werden gekozen om zorg te dragen voor deze vergadering, voor dit gezin van gasten van God.

Opdat deze werkelijkheid van de vergadering van Jezus vandaag zou leven, is het nodig het verbond tussen het gezin en de christelijke gemeenschap te hernieuwen. We zouden kunnen zeggen dat het gezin en de parochie de twee plaatsen zijn waar zich de gemeenschap van liefde verwerkelijkt die haar laatste bron heeft in God zelf. Een Kerk waarachtig volgens het Evangelie kan niet anders dan de gestalte hebben van een gastvrije woning, met open deuren, altijd. Kerken, parochies, instellingen met gesloten deuren moet men niet kerk noemen, men moet ze musea noemen!

Vandaag gaat het om een cruciaal verbond. "Tegen de ideologische, financiële en politieke ‘machtscentra', stellen wij onze hoop in deze centra van evangeliserende liefde, rijk aan menselijke warmte, gegrond op solidariteit en participatie " Pauselijke Raad voor het.. Pauselijke Raad voor het Gezin, De onderrichtingen van J.M. Bergoglio - Paus Franciscus over het gezin en over het leven 1999- 2014, LEV 2014, 189, en ook op vergiffenis onder ons.

De band versterken tussen het gezin en de christelijke gemeenschap is vandaag onmisbaar en dringend. Zeker, er is nood aan een edelmoedig geloof om het verstand en de moed op te brengen om dit verbond te hernieuwen. Gezinnen deinzen soms terug omdat ze beweren het niet aan te kunnen: "Padre, we zijn een arm gezin en ook een beetje uit de voegen", "We kunnen het niet", "We hebben zo al veel problemen in huis", "Ons ontbreekt de kracht". Dat is waar. Maar niemand is waardig, niemand is in staat, niemand heeft de kracht! Zonder de genade van God kunnen we niets doen. Alles wordt ons geschonken, om niets geschonken! En de Heer komt nooit in een nieuw gezin zonder een of ander wonder te doen. Denken we maar aan wat Hij deed op de bruiloft te Kana! Echt, als we ons toevertrouwen aan de handen van de Heer, stelt Hij ons in staat wonderen te doen - van die wonderen van elke dag! - wanneer de Heer er is, daar, in dat gezin.

Natuurlijk moet ook de christelijke gemeenschap haar deel doen. Bijvoorbeeld, te directieve en te functionele benaderingen trachten te vermijden, de dialoog tussen mensen bevorderen evenzeer als de wederzijdse kennis en waardering. De gezinnen nemen het initiatief en weten zich verantwoordelijk om hun kostbare gaven aan de gemeenschap aan te bieden. We moeten ons allen bewust zijn dat het christelijk geloof speelt op het open terrein van het gedeelde leven met allen. Gezin en parochie moeten het wonder bewerken van een sterker gemeenschapsleven in dienst van de hele maatschappij.

In Kana, was er de Moeder van Jezus, de "moeder van goede raad". Laten we haar woord beluisteren: "Doet wat Hij u zeggen zal." (Joh. 2, 5) [[b:Joh. 2, 5]] Geliefde gezinnen, geliefde parochiegemeenschappen, laten we ons inspireren door deze Moeder. Laten we doen wat Jezus ons zegt en we zullen het wonder meemaken, het wonder van elke dag! Dankjewel.