Het gezin - 25. Evangelisatie

Dierbare broeders en zusters, goede dag!

Tijdens het laatste deel van onze catecheseweg over het gezin [d:413], kijken we naar de wijze waarop het gezin zijn verantwoordelijkheid beleeft om het geloof ter sprake te brengen, het geloof door te geven, zowel naar binnen als naar buiten.

Misschien komen ons op de eerste plaats enkele evangelische zegswijzen voor de geest die een tegenstelling lijken weer te geven tussen gezinsbanden en het volgen van Jezus. Bijvoorbeeld die sterke woorden die we allen kennen en die we gehoord hebben: "Wie vader of moeder meer bemint dan Mij, is Mij niet waardig; wie zoon of dochter meer bemint dan Mij, is Mij niet waardig. En wie zijn kruis niet opneemt en Mij volgt, is Mij niet waardig" (Mt. 10, 37-38) [b:Mt. 10, 37-38].

Natuurlijk wil Jezus hiermee het vierde gebod, het eerste grote gebod betreffende de mensen, niet opheffen. De eerste drie gaan over de verhouding tot God, dit over de relatie tot de mens. We kunnen ons ook niet voorstellen dat Jezus, na het wonder voor het echtpaar te Kana, na de zegening van de huwelijksband tussen man en vrouw, na zonen en dochters aan het gezinsleven teruggegeven te hebben, ons zou vragen ongevoelig te zijn voor die banden. Dat is de verklaring niet. Integendeel, wanneer Jezus de voorrang van het geloof in God wil weergeven, vindt Hij geen sprekender vergelijking dan de gezinsgevoelens. Anderzijds kunnen deze gezinsbanden, door de ervaring van het geloof en van de liefde van God, omgevormd worden. Ze worden dan gevuld met een betekenis die groter is en ze zijn in staat over zich heen te gaan en een ruimer vaderschap en moederschap te scheppen en als broers en zussen hen op te nemen die in de marge staan van elk verband. Op een dag, toen Hem gezegd werd dat zijn moeder en zijn broers buiten stonden en Hem zochten, gaf Jezus als antwoord, wijzend op zijn leerlingen: "Ziehier mijn moeder en mijn broeders! Want mijn broeder en mijn zuster en mijn moeder zijn zij die de wil van God volbrengen" (Mc. 3, 34-35) [b:Mc. 3, 34-35].

De wijsheid van de gevoelens die men niet koopt of verkoopt is de beste gave van gezinstalent. Precies in het gezin leren we groeien in die atmosfeer van wijsheid van de gevoelens. Hun "spraakkunst" leert men daar, anders is het heel moeilijk hem te leren. Het is juist door die taal dat God zich aan allen verstaanbaar maakt.

De uitnodiging om de gezinsbanden te situeren in de context van de trouw aan het geloof en van het verbond met de Heer, schaadt ze niet; integendeel het beschermt ze, maakt ze vrij van egoïsme, behoedt ze voor aftakeling, redt ze voor het leven dat niet sterft. Het omgaan van een gezinsstijl in de menselijke relaties is een zegen voor de volkeren: brengt de hoop terug op aarde. Wanneer gezinsgevoelens zich laten omvormen tot een getuigenis voor het Evangelie, zijn ze tot onvoorstelbare dingen in staat, ze maken het werken van God tastbaar, het werken van God in de geschiedenis, zoals dat wat Jezus heeft verricht voor de mannen, de vrouwen, de kindjes die Hij ontmoette. Een enkele glimlach, ontrukt aan de wanhoop van een verlaten kindje dat opnieuw begint te leven, zegt ons meer over het handelen van God in de wereld dan duizend theologische verhandelingen. Een enkele man en een enkele vrouw die er toe komen gevaar te trotseren en zich op te offeren voor het kind van anderen en niet alleen voor hun eigen kind, verklaren ons meer over de liefde die wetenschapslui niet meer verstaan. Waar gezinsgevoelens leven, ontstaan die gebaren van het hart die welsprekender zijn dan de woorden. Een gebaar van liefde... Dat doet nadenken.

Het gezin dat de oproep van Jezus beantwoordt, geeft de regie van de wereld terug aan het verbond van man en vrouw met God. Denkt aan de ontplooiing van dit getuigenis, vandaag. Stellen we ons voor dat het roer van de geschiedenis (van de samenleving, van de economie, van de politiek) eindelijk zou toevertrouwd worden aan het verbond van man en vrouw, en dat zij zouden sturen met de blik gericht op de komende generatie. Het spel van de aarde en van het huis, van de economie en van het werk, zou een heel andere muziek doen klinken.

Als we - vanwege de Kerk - de hoofdrol zouden geven aan het gezin dat naar het woord van God luistert en het in praktijk brengt, we zouden worden als de goede wijn op de bruiloft van Kana, we zouden gisten als de gist van God.

Eigenlijk wordt het verbond van het gezin met God vandaag geroepen om de woestijnvorming in de gemeenschap van de moderne stad tegen te gaan. Onze moderne steden werden woestijnen door gebrek aan liefde, door gebrek aan een glimlach. Zoveel vermaak, zoveel dingen om tijd te verdoen, om te lachen, maar de liefde ontbreekt. De glimlach van een gezin is bij machte om deze woestijnvorming in onze steden te overwinnen. En dat is de overwinning van de liefde in het gezin. Geen enkele economische of politieke techniek kan deze bijdrage van de gezinnen vervangen. Het Babel-project bouwt wolkenkrabbers zonder leven. Terwijl de Geest van God de woestijnen doet bloeien. (Jes. 32, 15) [[b:Jes. 32, 15]] We moeten uitbreken uit de torens en gepantserde kamers van de elites, om opnieuw de huizen en openruimten van de menigten aan te doen, open voor de liefde van het gezin.

De gemeenschap van charisma's - gegeven bij het sacrament van het huwelijk en geschonken bij de toewijding voor het Rijk van God - kan de Kerk omvormen tot een voluit familiale plek voor de ontmoeting met God. Laat ons op deze weg verder gaan, laten we de hoop niet verliezen. Waar een gezin in liefde leeft, kan het geheel het hart van een stad verwarmen door zijn getuigenis van liefde.

Bid voor mij, laten we voor elkaar bidden, zodat we het bezoek van God kunnen erkennen en ondersteunen. De Geest zal vreugdevolle verwarring brengen in de christelijke gezinnen en de stad van de mens zal uit de depressie komen.

Appèl na de catechese en diverse begroetingen
{...}

Deze dagen herdenkt men in het Verre Oosten het einde van de Tweede Wereldoorlog. Ik bid opnieuw vurig tot de Heer van alle mensen opdat door de voorspraak van de Maagd Maria, de wereld van vandaag de verschrikkingen en het ontzettend lijden van dergelijke tragedie niet meer hoeft mee te maken – al beleeft zij ze wel! Het is het voortdurend verlangen van de volken, vooral van wie nu het slachtoffer zijn van verschillende bloedige conflicten. We zien vervolgde minderheden, vervolgde christenen, de dwaasheid van vernieling en van wie wapens maken en verhandelen, bloedige wapens, wapens gedrenkt in het bloed van zo veel onschuldigen. Nooit meer oorlog! Het is de ontroerende schreeuw die in ons hart en dat van alle mannen en vrouwen van goede wil opstijgt tot de Prins van de vrede.