De Eucharistie dat is Jezus die zich geheel aan ons geeft

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

Op deze zondagen lezen we in de liturgie, uit het Evangelie volgens Johannes, de toespraak van Jezus over het brood van het leven, dat Hijzelf is en dat ook het sacrament van de Eucharistie is. Het fragment (Joh. 6, 51-58) [b:Joh. 6, 51-58] verwijst vandaag naar het laatste deel van die toespraak waarin het gaat over sommige mensen die twisten omdat Jezus gezegd heeft: “Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt heeft eeuwig leven en Ik zal hem doen opstaan op de laatste dag” (Joh. 6, 54) [b:Joh. 6, 54]. De verbazing van de toehoorders is begrijpelijk; Jezus gebruikt inderdaad de typische stijl van de profeten om bij het volk – en ook bij ons – vragen uit te lokken en uiteindelijk een beslissing te bewerken. Vooreerst dus vragen: wat betekent “het vlees eten en het bloed drinken” van Jezus? Is het alleen een beeld, een zegswijze, een symbool, of verwijst het naar iets reëels? Om te antwoorden, moet men aanvoelen wat er in het hart van Jezus gebeurt wanneer Hij het brood breekt voor de hongerende menigte. In de wetenschap dat Hij voor ons op het kruis zal sterven, vereenzelvigt Jezus zich met dat gebroken en gedeelde brood en dat wordt voor Hem het “teken” van het offer dat Hem wacht. Dit proces bereikt zijn hoogtepunt tijdens het Laatste Avondmaal, waar het brood en de wijn werkelijk zijn Lichaam en zijn Bloed worden. Dat is de Eucharistie die Jezus ons met een welbepaald doel nalaat: dat wij één worden met Hem. Hij zegt inderdaad: “Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt blijft in Mij en Ik in hem” (Joh. 6, 56) [b:Joh. 6, 56]. Dat “blijven”: Jezus in ons en wij in Jezus. De communie is de vereenzelviging, door Hem te eten worden we Hem. Maar dit vergt ons “ja”, ons beamen in geloof.

Soms hoort men, met betrekking tot de Heilige Mis, volgende bedenking: “Waartoe dient de Mis? Ik ga ter kerke als het mij uitkomt, of ik bid beter op mijn eentje”. Maar de Eucharistie is geen privé gebed of een mooie geestelijke ervaring, het is niet eenvoudigweg een herinnering aan wat Jezus heeft gedaan tijdens het Laatste Avondmaal. Wij zeggen, voor een goed begrip, dat de Eucharistie “de gedachtenis” is, een gebaar dat het gebeuren van de dood en verrijzenis van Jezus actueel maakt en tegenwoordig stelt: het brood is werkelijk zijn Lichaam gegeven voor ons, de wijn is werkelijk zijn Bloed voor ons vergoten.

De Eucharistie dat is Jezus die zich geheel aan ons geeft. Ons aan Hem voeden en in Hem blijven door de eucharistische Communie dat doen we in geloof, dat verandert ons leven, verandert het in een gave aan God en aan de broeders. Ons met dat “Brood van leven” voeden betekent tot eenstemmigheid komen met het hart van Jezus, Zijn keuzen, Zijn gedachten, Zijn gedragingen tot de onze maken. Het betekent intreden in een dynamiek van liefde en mensen van vrede worden, mensen van vergeving, van verzoening, van solidair delen. Dezelfde dingen die Jezus deed.

Jezus besluit zijn rede met deze woorden: “wie dit brood eet, zal in eeuwigheid leven” (Joh. 6, 58) [b:Joh. 6, 58]. Inderdaad, op aarde in werkelijke verbondenheid met Jezus leven doet ons nu reeds overgaan van de dood naar het leven. De hemel begint door deze verbondenheid met Jezus.

En in de hemel verwacht ons Maria, onze moeder – gisteren hebben we dat mysterie gevierd [6027]. Zij moge ons de genade bekomen ons altijd met geloof, aan Jezus het Brood van het leven, te voeden.