Het gezin - 13. Trouwen (II)

Dierbare broeders en zusters, goeie dag!

In onze catechese over het gezin [d:413] raken wij vandaag rechtstreeks de schoonheid van het christelijk huwelijk. Het is niet gewoon maar een ceremonie in de kerk, met bloemen, kledij, foto’s … Het christelijk huwelijk is een Sacrament dat zich met de Kerk realiseert en dat de Kerk ook maakt doordat een nieuwe gezinsgemeenschap begint.

Dat is wat de apostel Paulus samenvat in zijn bekend woord: “Dit geheim heeft een diepe zin. Ik voor mij betrek het op Christus en de kerk” (Ef. 5, 32) [b:Ef. 5, 32]. Door de Heilige Geest geïnspireerd, zegt Paulus dat liefde tussen echtgenoten het beeld is van de liefde tussen Christus en de Kerk. Een ondenkbare waardigheid! Maar in werkelijkheid, staat zij in het scheppingsplan van God geschreven en met de genade van Christus hebben talloze echtparen dit ondanks hun beperktheid en zondigheid verwezenlijkt!

Sprekend over het nieuwe leven in Christus, zegt de heilige Paulus dat Christenen – allemaal – geroepen zijn elkaar te beminnen zoals Christus hen bemind heeft, dat wil zeggen “aan elkaar onderdanig” (Ef. 5, 21) [b:Ef. 5, 21], dat betekent ten dienste van elkaar. En hij brengt hier de analogie naar voor tussen het koppel echtgenoot-echtgenote en het koppel Christus-Kerk. De analogie is duidelijk onvolmaakt, maar wij moeten er de geestelijke zin van vatten die zeer verheven en revolutionair is en tegelijk eenvoudig, in het bereik van alle mannen en vrouwen die zich aan Gods genade toevertrouwen.

De echtgenoot, zegt Paulus, moet zijn vrouw liefhebben “zoals zijn eigen lichaam” (Ef. 5, 28) [b:Ef. 5, 28]; haar liefhebben zoals Christus “de Kerk heeft liefgehad; Hij heeft zichzelf voor haar overgeleverd” (Ef. 5, 25) [b:Ef. 5, 25]. Maar u, mannen, die hier aanwezig bent, begrijpt u dit? Uw vrouw liefhebben zoals Christus de Kerk liefheeft? Het is geen lachertje, maar ernst! De uitwerking van deze radicale toewijding die van de man gevraagd wordt, aan de liefde en de waardigheid van de vrouw - naar het voorbeeld van Christus - moet in deze Christengemeenschap immens geweest zijn.

Deze kiem van evangelische nieuwigheid, die de oorspronkelijke wederkerigheid van toewijding en respect herstelt, is in de geschiedenis langzaam gerijpt maar heeft uiteindelijk overheerst.

Het huwelijkssacrament is een grote akte van geloof en liefde: het getuigt van moedig geloof in de schoonheid van Gods scheppingsdaad en van een beleving van deze liefde die ertoe aanzet steeds verder te gaan, boven zichzelf uit en ook verder dan het eigen gezin. De christelijke roeping om voorbehoudloos en mateloos te beminnen, is wat met de genade van Christus, aan de basis ligt van de vrije instemming die het huwelijk uitmaakt.

De Kerk is zelf ten volle bij de geschiedenis van elk christelijk huwelijk betrokken: zij identificeert zich met zijn welslagen en lijdt met zijn tegenslagen. Maar wij moeten ons ernstig de vraag stellen: aanvaarden wij ten einde toe, als gelovigen en herders, deze onlosmakelijke band tussen de geschiedenis van Christus en de Kerk enerzijds en de geschiedenis van huwelijk en gezin anderzijds? Zijn wij bereid deze verantwoordelijkheid ernstig op te nemen, dat namelijk elk huwelijk de weg van de liefde gaat die Christus voor de Kerk heeft? Dat is iets groots!

In de diepte van dit mysterie van het schepsel, dat opnieuw in zijn zuiverheid erkend en hersteld wordt, gaat een tweede grote horizont open die het huwelijkssacrament kenmerkt. De beslissing “in de Heer te huwen” bevat eveneens een missionaire dimensie. Men wil beschikbaar zijn opdat dit met Gods zegen en de genade van de Heer gebeurt voor iedereen. Christelijke echtgenoten delen als echtgenoten namelijk in de zending van de Kerk. Daar is moed voor nodig! Daarom loof ik pasgehuwden en zeg ik: “dat zijn de moedigen!” want er is moed voor nodig om elkaar lief te hebben zoals Christus de Kerk liefheeft!

In de viering van het Sacrament kan deze medeverantwoordelijkheid van het gezinsleven ten overstaan van de grote liefdeszending van de Kerk er niet buiten gelaten worden. Zo verrijkt het leven van de Kerk zich telkens met de schoonheid van dit huwelijksverbond, zoals het Kerkelijk leven ook verarmt telkens dit verbond misvormd wordt. Om aan iedereen de gaven van geloof, liefde en hoop te geven, heeft de Kerk hun dagelijkse weg in geloof, liefde en hoop nodig, met al de vreugde en inspanning die deze weg in een huwelijk en een gezin meebrengt.

Zo is de wending eens en voor altijd aangegeven, het is de wending van de liefde: men heeft lief zoals God liefheeft, voor altijd. Christus houdt niet op voor de Kerk te zorgen: Hij bemint haar altijd, Hij behoedt haar altijd, zoals zichzelf. Christus houdt niet op de vlekken en rimpels van allerlei soort van het mensengelaat weg te nemen. Deze uitstraling van Gods kracht en tederheid, die van het ene echtpaar naar het andere, van het ene gezin naar het andere wordt doorgegeven, is ontroerend en heel mooi. De heilige Paulus heeft gelijk: het is werkelijk een “geheim met een diepe zin”! De mannen en vrouwen, die moedig genoeg zijn om deze schat in de “aarden kruik” van onze mensheid te dragen, deze zo moedige mannen en vrouwen zijn een essentiële rijkdom voor de Kerk en ook voor heel de wereld! Moge God hen daar duizend keer voor zegenen!