Vrede voor dit gekwelde land en verzoening onder de broeders

Beminde broeders in het Bisschopsambt
Dierbare broeders en zusters,

Wij zijn hier bijeen in dit Metrocentro om de Eucharistie van de dag des Heren te vieren ip deze derde Zondag van de Veertigdagentijd. Mijn genegen groet aan u en aan heel de Kerk van Christus, welke in El Salvador onderweg is naar de Vader - in het bijzonder aan de herder van dit geliefde aartsbisdom en aan alle andere broeders bisschoppen.

Deze Kerk die, verbonden met al onze broeders in het geloof van Midden-Amerika en de wereld, met de Paus bijeen is rond het altaar van de Heer, komt in Hem de wortel zoeken van haar verbondenheid, haar leven en hoop, de bron van vrede en verzoening.

Want de Christen gelooft in de overwinning van het leven op de dood. Daarom verkondigt de kerk, de paasgemeenschap van de Verrezene, tegenover de wereld altijd: 'Zoekt de levende niet bij de doden' (Lc. 24, 5) [b:Lc. 24, 5]. Daarom vindt hij in Hem, in Christus, het geheim van zijn kracht en zijn hoop. In Hem die de 'Vredevorst' (Jes. 9, 5) [b:Jes. 9, 5] is, die de muren van vijandschap heeft neergehaald en door zijn kruis de verdeelde volkeren heeft verzoend. (Ef. 2, 16) [[b:Ef. 2, 16]]

De mensheid is gewond door de zonde en onze innerlijke eenheid is gebroken. Door zich te verwijderen van de vriendschap van God is het hart van de mens een terrein van kwellingen geworden, een gebied van spanningen en gevechten. Uit dit verdeelde hart komen de kwalen in de samenleving en de wereld voort. Deze wereld, die het toneel is van de ontwikkeling van de mens in de liefde, ondergaat de bezoedeling van het 'mysterie van het kwaad'. vgl: nr 3 [[[575|10]]] (2 Tess. 2, 7) [[b:2 Tess. 2, 7]]

De mens die naar het beeld en de gelijkenis van God is geschapen met een bepaalde roeping tot transcendentie tot een zoeken van God en van broederlijke betrekkingen met de naaste, vervreemdt zich, gekweld en verdeeld in zichzelf, van zijn naasten.

En toch is dit niet het oorspronkelijk plan van God, dat de mens een vijand, een wolf voor de mens zou zijn, maar zijn broeder. Het plan van God openbaart niet de dialectiek van de confrontatie, maar die van de liefde welke alles nieuw maakt. Een liefde ontleend aan dezelfde geestelijke rots die Christus is, zoals de tekst van het epistel van deze Mis aangeeft. (1 Kor. 10, 4) [[b:1 Kor. 10, 4]]

Wanneer God ons aan onze eigen zo zwakke en beperkte krachten had overgelaten, zouden wij geen redenen hebben te hopen, dat de mensheid zou leven als een gezin, als kinderen van eenzelfde Vader. Maar God is ons definitief naderbij gekomen in Jezus; in zijn kruis ervaren wij de overwinning van het leven op de dood, van de liefde op de haat. Het kruis is in plaats van een symbool van schande en van een bittere nederlaag veeleer een bron van leven geworden.

Vanaf het kruis vloeit de stroom van liefde van God, die vergeeft en verzoent-Door-het bloed-van-Christus-kun- - nen wij het kwaad overwinnen door het goede. Het kwaad dat de harten en sociale structuren doordringt. Het kwaad van de verdeeldheid onder de mensen, welke de wereld met graven heeft bezaaid door de oorlogen, door de verschrikkelijke spiraal van de haat welke op een blinde en krankzinnige manier verwoest en vernietigt.

Wat een verwoeste haardsteden! Wat een vluchtelingen, ballingen en geëvacueerde mensen! Wat een weeskinderen! Wat een edele en onschuldige levens die wreed en beestachtig zijn gedood. Ook van priesters, religieuzen, van trouwe dienaren van de kerk, en onder hen een ijverig en vereerd herder, de aartsbisschop van deze kudde, mgr. Oscar Arnulfo Romero, die evenals zijn andere broeders in het episcopaat, geprobeerd heeft het geweld te doen ophouden en de vrede te herstellen. Terwijl ik hem gedenk, vraag ik, dat zijn gedachtenis altijd geëerbiedigd mag worden en dat geen ideologisch belang er aanspraak op maakt zijn offer als herder, die toegewijd was aan zijn kudde, uit te buiten.

Het kruis haalt de scheidsmuur neer: de haat. De mens zoekt herhaaldelijk argumenten om zijn geweten gerust te stellen, dat hem beschuldigt wanneer hij kwaad doet. En dit leidt er soms toe de haat tot een niveau te verheffen, zodat deze wordt verward met het edele van een zaak, door hem te vereenzelvigen met een daad die de liefde herstelt. Christus geneest het hart van de mens in de wortel. Zijn liefde zuivert ons en opent de ogen, opdat wij zouden onderscheiden wat van God komt en wat uit onze hartstochten voortkomt.

De vergeving van Christus schittert als een nieuwe dageraad, als een nieuwe morgen. Zij is het nieuwe land, 'goed en ruim', waarheen God ons roept, zoals wij hebben gelezen in het boek 'Exodus' (Ex. 3, 8) [b:Ex. 3, 8]. Dit land waar de onderdrukking van de haat moet verdwijnen door plaats te maken voor christelijke gevoelens: 'Doet dan aan, als Gods heilige en geliefde uitverkorenen, tedere ontferming, goedheid, deemoed, zachtheid en geduld. Verdraagt elkander en vergeeft elkander, als de een tegen de ander een grief heeft. Zoals de Heer u vergeven heeft, zo moet ook gij vergeven' (Kol. 3, 12-14) [b:Kol. 3, 12-14].

De verlossende liefde van Christus staat niet toe, dat wij ons opsluiten in de gevangenis van het egoïsme dat geen echte dialoog wil, de rechten van anderen miskent en deze laatsten onderbrengt in de categorie vijanden die hij moet bestrijden.

Daarop heb ik gewezen in mijn laatste boodschap voor vredesdag terwijl ik uitnodigde de hindernissen te overwinnen die de dialoog in de weg staan: 'Des te.meer moeten we spreken over de tactische, weloverwogen leugen die de taal misbruikt, zijn toevlucht neemt tot de verfijnste technieken van propaganda, de dialoog in de val lokt en de agressiviteit opdrijft. En tenslotte wordt de dialoog lamgelegd en onvruchtbaar of, indien hij nog bestaat; in feite oppervlakkig en vervalst, wanneer partijen gevoed worden door ideologieën die, ondanks hun verklaringen, in tegenspraak zijn met de waardigheid van de menselijke persoon, met zijn gerechtvaardigde aspiraties volgens de gezonde beginselen van de rede, van de natuurwet en de eeuwige wet, door de ideologieën die in de strijd de drijvendekracht van de geschiedenis zien, in de macht de bron van het recht, in het vaststellen van de vijand het a b c van de politiek. De dialoog wordt dan uiterst moeilijk om niet te zeggen onmogelijk' Archief van de Kerken 38 ( 1983 / 3), 39 [[6631]].

De dialoog welke de Kerk ons vraagt is geen tactische wapenstilstand om posities te versterken met het oog op de voortzetting van de strijd, maar de eerlijke poging te antwoorden door geschikte oplossingen te zoeken voor {...}

{...}

{...}

{...}

{...}