De Heer Jezus "raakt ons aan" en schenkt ons zijn genade

Dierbare broers en zussen, goede dag!

Op deze zondagen verhaalt de evangelist Marcus het optreden van Jezus tegen elke soort van kwaad ten gunste van wie in lichaam en in geest lijdt: bezetenen, zieken, zondaars... Hij presenteert zich als diegene die overal op zijn weg het kwaad bestrijdt en overwint. In het evangelie van deze dag (Mc. 1, 40-45) [[b:Mc. 1, 40-45]] gaat het in deze strijd om een symbolisch geval want de zieke is een melaatse. Lepra is een onverbiddelijke en besmettelijke ziekte, die een mens misvormt en die het symbool van de onreinheid was: een melaatse moest buiten de bewoonde wereld blijven en zijn aanwezigheid aan de voorbijgangers kenbaar maken. Hij werd uitgesloten uit de burgerlijke en godsdienstige samenleving. Hij was als een levende dode.

De genezing van de melaatse verloopt in drie korte stappen: de smeekbede van de melaatse, het antwoord van Jezus, de gevolgen van de wonderlijke genezing. De melaatse smeekt Jezus "op zijn knieën" en zegt Hem: "Als Gij wilt kunt Gij mij reinigen" (Mc. 1, 40) [b:Mc. 1, 40]. Op dit nederige en vertrouwvolle gebed reageert Jezus met een diepe innerlijke bewogenheid: met medelijden. "Medelijden" is een diepzinnig woord, medelijden betekent "lijden met de ander". Het hart van Jezus openbaart het vaderlijk medelijden van God met deze mens door hem nabij te komen en hem aan te raken. Dit is een heel belangrijke bijzonderheid. Jezus "stak de hand uit, raakte hem aan ... Terstond verdween de melaatsheid en was hij gereinigd" (Mc. 1, 41) [b:Mc. 1, 41]. Het medelijden van God overwint elke hinderpaal en de hand van Jezus raakt de melaatse aan. Hij blijft niet op veilige afstand en handelt niet door een tussenpersoon maar Hij stelt zich direct aan de besmetting door ons kwaad bloot; en precies zo wordt ons kwaad de plaats van het contact: Hij, Jezus, neemt van ons onze zieke menselijkheid en wij nemen van Hem zijn gezonde en genezende menselijkheid. Dit gebeurt telkens wanneer we met geloof een sacrament ontvangen: de Heer Jezus "raakt ons aan" en schenkt ons zijn genade. Hierbij denken we in het bijzonder aan het sacrament van de Verzoening, dat ons van de melaatsheid van de zonde geneest.

Opnieuw toont het Evangelie ons hoe God optreedt ten aanzien van ons kwaad: God komt geen lezing over het lijden houden, Hij ruimt in de wereld ook het lijden en dood niet op; veeleer neemt Hij de last van onze menselijke staat op zich om hem ten einde toe te dragen, om ons op radicale en definitieve wijze te bevrijden. Zo bestrijdt Christus de kwalen en het lijden van de wereld: door het op Zich te nemen en door het te overwinnen met de kracht van het medelijden van God.

Vandaag zegt het Evangelie van de genezing van de melaatse dat we, als we echte leerlingen van Jezus willen zijn, geroepen zijn om, verbonden met Hem, instrumenten te zijn van zijn barmhartige liefde door elke soort van uitsluiting ongedaan te maken. Om, ten aanzien van een arme of een zieke "navolgers van Christus" te zijn (1 Kor. 11, 1) [[b:1 Kor. 11, 1]] mogen we niet bang zijn hem in de ogen te kijken en hem met tederheid en medelijden te benaderen, en hem aan te raken en te omhelzen. Aan mensen die anderen helpen heb ik vaak gevraagd ze in de ogen te kijken, niet bang te zijn hen aan te raken; zodat het gebaar van hulp ook een gebaar van communicatie zou zijn: want ook wij hebben er nood aan door hen aanvaard te worden. Een gebaar van tederheid, een gebaar van medelijden... Ik stel jullie de vraag: wanneer jullie anderen helpen, kijken jullie hen dan in de ogen? Aanvaard je hen zonder angst om hen aan te raken? Aanvaarden jullie hen met tederheid? Denk hieraan: hoe helpen we? Van op afstand of van dichtbij? Als het kwaad besmettelijk is, dan is ook het goede dat. Daarom moet in ons het goede steeds meer toenemen. Laten we ons besmetten door het goede en besmetten we zelf het goede.