Tot het congres van Italiaanse vereniging voor verloskunde en gynaecologie

{...}

{...}

{...}

{...}

Wij weten, dat er van ons een beslissend woord verwacht wordt aangaande de mening van de Kerk over het vraagstuk van de geboorteregeling. Maar het zal u duidelijk zijn, dat wij dit op dit ogenblik nog niet kunnen doen.

Wij kunnen hier slechts herinneren aan wat wij verklaard hebben in onze toespraak van 23 juni 1964 [613|13], namelijk dat de mening en de normen van de Kerk niet zijn veranderd; zij zijn nog altijd dezelfde die gelden in de traditionele leer van de Kerk. Het zojuist geëindigde oecumenisch Concilie [d:4] heeft over dit onderwerp enkele meningen aangevoerd die zeer nuttig zijn voor de aanvulling van de katholieke leer betreffende dit hoogst belangrijke probleem, die evenwel niet van dien aard zijn, dat daardoor de wezenlijke normen veranderd zouden worden. Zij. moeten veeleer gezien worden als bewijzen van de buitengewone belangstelling die de Kerk betoont voor de vraagstukken betreffende de liefde, het huwelijk, de geboorten, het gezin.

Vandaar dat het nieuwe woord dat men van de Kerk verwacht nog niet kan worden gesproken. Wij hebben dit woord beloofd en het aan onszelf voorbehouden. Daarom hebben wij de verzoekschriften zowel op leerstellig als op pastoraal gebied die in deze laatste jaren met betrekking tot dit onderwerp verschenen zijn zorgvuldig willen bestuderen en vergelijken met de wetenschappelijke en proefondervindelijke gegevens die ons van alle zijden ter beschikking gesteld zijn, zowel van medisch als van demografisch standpunt uit bezien. Zo hopen wij te komen tot de ware en goede beslissing die aan het vraagstuk de integraal menselijke, dat wil zeggen moreel en christelijk verantwoorde, oplossing geeft. Wij achtten het onze plicht deze verzoekschriften, meningsuitingen en beoordelingen zo objectief mogelijk te bestuderen. Dit kon naar onze mening het beste geschieden door een uitgebreide, veelzijdige en zeer gevarieerd samengestelde internationale commissie. Deze commissie heeft in vele zittingen en lange discussies een groot stuk werk verricht en ons tot besluit haar conclusies aangeboden, die, zo menen wij evenwel, nog niet als definitief kunnen worden beschouwd, omdat daarin een groot aantal punten aan de orde komen die ten nauwste verwikkeld zijn met andere, niet minder ernstige vraagstukken van leerstellige, pastorale en maatschappelijke aard die daarvan niet los gezien kunnen worden en een logische bestudering vereisen in samenhang met het probleem in kwestie. Dit feit illustreert eens te meer de buitengewone complexiteit en de bijzondere ernst van het vraagstuk van de geboorteregeling, waardoor wij, gezien de verantwoordelijkheid die ons apostolisch ambt ons oplegt, ons verplicht achten, met alle eerbied tegenover hen die reeds met zoveel zorg en toewijding dit probleem hebben bestudeerd, nogmaals, aanvullend, het onderwerp te bestuderen. Hier zijn wij thans mee bezig.

Intussen moet, zoals wij reeds in de hierboven aangehaalde toespraak verklaard hebben, wat de Kerk tot nu toe over dit onderwerp geleerd heeft, aangevuld met de verstandige richtlijnen van het concilie, getrouw en edelmoedig worden nagekomen. Men kan niet doen alsof deze leer niet meer bindend zou zijn en alsof het leergezag van de Kerk thans zelf in twijfel zou verkeren, terwijl het juist bezig is zich ernstig en diepgaand te bezinnen op een materie die het van het allerhoogste gewicht beschouwt. Dit wil zeggen, mijne heren, dat wij wellicht nogmaals een ontmoeting met elkaar zullen hebben om over dit zo belangrijke onderwerp te praten; maar voorlopig spreken wij ons vertrouwen uit in uw begrip voor en uw vrijwillige medewerking met een norm die, niet op grond van ons gezag, maar omdat het een wet van God! is, en niet op grond van een bepaald belang, maar omdat zij het hoogste belang dient van de mens gezien . in zijn totaliteit, in zijn waardigheid, in zijn eindbestemming, voor allen heilig en heilzaam is.

Mijne heren, dank voor uw komst.

{...}