Bejaardenhuizen zouden 'longen' van menselijkheid moeten zijn

Geliefde broers en zussen, goede dag!

(…)

De oude dag is, op bijzondere wijze, een tijd waarin de Heer aan ons zijn oproep vernieuwt: Hij roept ons op het geloof te bewaren en door te geven; Hij roept ons op te bidden; speciaal voorsprekers te zijn; Hij roept ons op wie in nood is nabij te zijn… Senioren, grootouders hebben het vermogen de meest moeilijke situaties te verstaan: een groot vermogen! Wanneer ze voor deze situaties bidden is hun gebed sterk en krachtig!

Aan de grootouders, die de zegening ontvingen de kinderen van hun kinderen te zien (Ps 128, 6) [b:Ps 128, 6], is een grote taak toevertrouwd: de levenservaring, de geschiedenis van een gezin, van een gemeenschap, van een volk door te geven; in eenvoud de wijsheid, het geloof zelf, die kostbare erfenis, te delen! Gelukkig de gezinnen die de grootouders in de nabijheid hebben! De grootvader is tweemaal vader, de grootmoeder is tweemaal moeder. In de landen waar de godsdienstvervolging wreed is geweest, ik denk bijvoorbeeld aan Albanië waar ik vorige zondag op bezoek was, zijn het de grootouders geweest die de kleinkinderen in het geheim lieten dopen en hen het geloof hebben doorgegeven. Moedig! Onder de vervolging zijn ze dapper geweest en hebben in die landen het geloof gered!

Maar niet altijd heeft een bejaarde, grootvader, grootmoeder, een gezin dat hen kan opvangen. Gelukkig zijn er dan de bejaardentehuizen… op voorwaarde dat het echte “tehuizen” zijn en geen gevangenissen! Dat ze er voor de bejaarden zijn en niet voor de belangen van iemand anders! Er is geen nood aan instellingen waar de ouderlingen vergeten leven, als het ware verborgen, verwaarloosd! Ik voel mij verbonden met de vele bejaarden die in dergelijke instituten verblijven en ik denk dankbaar aan hen die hen gaan bezoeken en voor hen zorgen. De tehuizen voor bejaarden zouden in een land, in een wijk, in een parochie als het ware de “longen” van menselijkheid moeten zijn; het zouden “heiligdommen” van menselijkheid moeten zijn waar wie oud en zwak is, verzorgd en beschermd wordt als een oudere broer of een oudere zus. Het doet zo goed een bejaarde te bezoeken! Kijk naar onze jongeren: soms zien we ze lusteloos en triest; gaan ze een bejaarde bezoeken en ze worden blij!

Maar ook de realiteit van de verwaarlozing van de bejaarden bestaat: hoe dikwijls worden bejaarden afgeschreven vanuit een houding van verwaarlozing die een echte en eigenlijke vorm van verborgen euthanasie is! Dat is het gevolg van die wegwerpcultuur die zoveel kwaad berokkent aan onze wereld. Kinderen worden weggegooid, jongeren worden weggegooid, omdat ze geen werk hebben, en ouderen worden weggegooid onder het mom van het handhaven van een evenwichtig economisch systeem. In het centrum daarvan staat niet de menselijke persoon, maar het geld. Wij allen zijn geroepen om deze giftige wegwerpcultuur tegen te werken!

Wij Christenen, samen met alle mensen van goede wil, zijn geroepen, om met geduld een andere samenleving op te bouwen die meer onthalend, menselijker, inclusiever is, die er geen behoefte aan heeft wie zwak is van lichaam of van geest weg te gooien, integendeel, een samenleving die haar “stappen” precies aan deze personen aanpast.

Als Christenen en als burgers, zijn we geroepen om met verbeelding en wijsheid wegen te vinden om deze uitdaging aan te gaan. Een volk dat niet goed zorgt voor de grootouders en hen niet goed behandelt is een volk zonder toekomst. Waarom heeft het geen toekomst? Omdat het dan zijn geheugen verliest en zijn eigen wortels uitrukt. Maar opgelet: jullie hebben de verantwoordelijkheid die wortels in jezelf levend te houden! Door gebed, lezing van het Evangelie en werken van barmhartigheid. Zo blijven we levende bomen, die ook in de ouderdom niet ophouden vruchten te dragen. Een van de mooiste zaken van het leven als gezin, van ons menselijk leven als gezin, is een kind te aaien en zich te laten liefkozen door een grootvader of een grootmoeder. Dankjewel!