Apostolische reis naar Albanië

Geliefde broers en zussen, goede dag.

Vandaag zou ik willen spreken over de Apostolische reis naar Albanië van vorige zondag. Ik doe dit op de eerste plaats als een gebaar van dankzegging tegenover God omdat Hij mij toegestaan heeft dit Bezoek te brengen om, op fysieke en tastbare wijze, de nabijheid van mezelf en van heel de Kerk bij dit volk, te tonen. Verder wil ik ook opnieuw mijn broederlijke erkentelijkheid uitspreken tegenover het Albanese Episcopaat; tegenover de priesters en tegenover de mannelijke en vrouwelijke religieuzen die met grote inzet samenwerken. Mijn dankbare gedachten gaan ook naar de Autoriteiten die mij met veel voorkomendheid hebben ontvangen en ook naar allen die samengewerkt hebben om dit Bezoek mogelijk te maken.

Dit Bezoek is de vrucht van het verlangen naar een Land te gaan dat, na lange tijd door een atheïstisch en onmenselijk regime onderdrukt te zijn, nu de ervaring beleeft van een vredevol samenleven van al zijn godsdienstige deelgroepen. Het leek mij belangrijk deze weg aan te moedigen, zodat men volhardend verder gaat en er alle mogelijkheden van onderzoekt ten bate van het algemeen welzijn. Daarom stond een interreligieuze ontmoeting [5627] centraal in deze Reis. Daar heb ik, met oprechte voldoening, kunnen vaststellen dat de vredevolle en vruchtbare samenleving van mensen en gemeenschappen uit verschillende godsdiensten niet alleen wenselijk is, maar ook concreet mogelijk en doenbaar is. Zij brengen het in praktijk! Het gaat over een authentieke en vruchtbare dialoog die zich ver houdt van relativisme en rekening houdt met de identiteit van elkeen. Wat gemeenschappelijk is aan de verschillende religieuze vormgevingen, is in feite de weg van het leven, de goede wil om aan de naaste goed te doen, zonder de respectieve identiteit te ontkennen of af te zwakken.

De ontmoeting met de priesters, de godgewijde personen, de seminaristen en de lekenbewegingen [n:2753] bood de gelegenheid om dankbaar terug te denken, met accenten van grote emoties, aan de talrijke martelaren voor het geloof. Dankzij de aanwezigheid van enkele bejaarden die in hun eigen lichaam de verschrikkelijke vervolgingen hebben ervaren, weerklonk het geloof van zovele heldhaftige getuigen van het geloof uit het verleden, die Christus gevolgd zijn tot in de extreme consequenties. Het is precies uit de innige eenheid met Jezus, uit de band van liefde met Hem, dat voor deze martelaren – zoals voor elke martelaar – de kracht ontspruit om de droevige ingrepen te ondergaan die tot het martelaarschap leiden. Ook vandaag, zoals gisteren, komt de kracht van de Kerk niet voort uit organisatorische bekwaamheid of uit de structuren, ook al zijn die noodzakelijk. De Kerk put haar kracht niet daaruit. Onze kracht is de liefde van Christus! Het is een kracht die ons ondersteunt op moeilijke ogenblikken en die vandaag de apostolische actie inspireert om aan allen goedheid en vergiffenis aan te bieden en op die wijze te getuigen van de barmhartigheid van God.

Op voornaamste laan van Tirana die van de luchthaven naar het centrale plein voert, kon ik de portretten zien van de veertig priesters die tijdens de communistische dictatuur werden vermoord en waarvan het proces van zaligverklaring is ingezet. Zij voegen zich bij de honderden gelovige Christenen en Moslims die vermoord, gemarteld, opgesloten en verbannen werden alleen omdat zij in God geloofden. Dat zijn duistere jaren geweest toen de godsdienstvrijheid werd uitgeroeid en het verboden was in God te geloven. Duizenden kerken en moskeeën werden verwoest, omgebouwd tot opslagplaatsen en tot bioscopen die de marxistische ideologie propageerden. Godsdienstige boeken werden verbrand en aan ouders werd verboden kinderen godsdienstige namen van de voorouders te geven. De herinnering aan deze dramatische gebeurtenissen is wezenlijk voor de toekomst van een volk. Het gedenken van de martelaren die trouw gebleven zijn in hun geloof is waarborg voor het lot van Albanië; want hun bloed werd niet tevergeefs vergoten, maar is zaad dat vruchten zal voortbrengen van vrede en broederlijke samenwerking. Vandaag is Albanië inderdaad niet alleen een voorbeeld van heropleving van de Kerk, maar ook van het vreedzame samenleven van godsdiensten. Daarom zijn de martelaren geen overwonnenen, maar overwinnaars: van hun heldhaftig getuigenis straalt de almacht van God af die altijd zijn volk troost door nieuwe wegen en einders van hoop mogelijk te maken.

De boodschap van hoop, gesteund op het geloof in Christus en op de herinnering aan het verleden, heb ik toevertrouwd aan de hele Albanese bevolking die ik begeesterd en blij heb gezien op de plaatsen van de ontmoetingen en van de vieringen, maar ook in de straten van Tirana. Ik heb allen aangemoedigd altijd nieuwe krachten te putten bij de verrezen Heer, om zo het evangelische gist te zijn in de samenleving en zich in te zetten, zoals dat al gebeurt, voor caritatieve en educatieve activiteiten.

Opnieuw dank ik de Heer omdat Hij mij, met deze Reis, in staat gesteld heeft een moedig en sterk volk te ontmoeten, dat niet gebogen heeft voor het lijden. Aan de broers en zussen in Albanië hernieuw ik de uitnodiging van de moed voor het goede om zo het heden en de morgen van hun Land en van Europa op te bouwen. Ik vertrouw de vruchten van mijn bezoek toe aan Onze Lieve Vrouw van Goede Raad, vereerd in het gelijknamige heiligdom van Scutari. Dat zij de weg blijft begeleiden van dit martelaar – volk. Dat de harde ervaring van het verleden het steeds hechter wortelt in de openheid voor de broeders, speciaal voor de meest zwakke en het drager maakt van dat dynamisme van de naastenliefde dat in de huidige socio-culturele context zo noodzakelijk is. Ik zou wensen dat we vandaag allen het moedige, arbeidzame volk groeten dat in vrede de eenheid zoekt.