Zijn leven geven en het gezuiverd en vereeuwigd terugkrijgen

Geliefde broers en zussen, goede dag!

Op onze zondagse wandeling met het Evangelie volgens Matteüs komen we vandaag op een kruispunt waar Jezus, na getoetst te hebben dat Petrus en de elf andere in Hem, als Messias en als Zoon van God, geloven “(hen) begon duidelijk te maken dat Hij naar Jeruzalem moest gaan; dat Hij daar veel zou moeten lijden…maar dat Hij na ter dood gebracht te zijn, op de derde dag zou verrijzen” (Mt. 16, 21) [b:Mt. 16, 21]. Het is een kritisch moment waarop de tegenstelling duidelijk wordt tussen de denkwijze van Jezus en die van de leerlingen. Petrus voelt zich zelfs geroepen om de Meester tot de orde te roepen, want de Messias kan toch een dergelijk smadelijk einde niet ondergaan. Dan berispt Hij op zijn beurt Petrus, zet hem “in het gelid” omdat hij “zich laat leiden door menselijke overwegingen en niet door wat God wil” (Mt. 16, 23) [b:Mt. 16, 23] en zo, zonder het te weten, de zijde kiest van satan, de bekoorder.

In de liturgie van deze zondag beklemtoont ook de apostel Paulus dit punt wanneer hij aan de Christenen van Rome schrijft en hen zegt: “Stemt uw gedrag niet af op deze wereld. Wordt andere mensen, met een nieuwe visie. Dan zijt ge in staat om uit te maken wat God van u wil” (Rom 12, 2) [b:Rom 12, 2].

Inderdaad, wij Christenen leven in de wereld, volledig opgenomen in de sociale en culturele werkelijkheid van onze tijd, en dat is goed zo. Maar dat brengt het gevaar mee dat we “mondain” worden, het gevaar dat “het zout zijn smaak verliest” zoals Jezus zou zeggen, (Mt 5, 13) [[b:Mt 5, 13]] met andere woorden dat de Christen “verwatert”, zijn lading nieuwheid verliest die men van de Heer en van de Heilige Geest ontvangt. Het tegendeel zou moeten gebeuren. Wanneer in de Christenen de kracht van het Evangelie levend blijft, is zij in staat “de beoordelingscriteria, de bepalende waarden, de punten die de belangstelling hebben, de denkwijzen, de inspiratiebronnen en levensmodellen om te vormen” Evangelii Nuntiandi [[519|19]]. Het is een bedroevende zaak “verwaterde" Christenen aan te treffen, ze gelijken op aangelengde wijn en men weet niet langer of het Christenen zijn dan wel mondaine figuren, zoals men van aangelengde wijn niet meer weet of het wijn dan wel water is! Dat is bedroevend. Het is bedroevend Christenen aan te treffen die niet langer het zout van de aarde zijn en we weten dat als het zout zijn smaak verliest, het voor niets meer dient. Hun zout heeft zijn smaak verloren omdat ze zich aangepast hebben aan de geest van de wereld, met andere woorden ze zijn mondain geworden.

Het is dus nodig dat men zich voortdurend vernieuwt door te putten aan de bron van het Evangelie. Hoe kan men dit in praktijk brengen? Op de eerste plaats door het Evangelie elke dag te lezen en te overwegen, zodat het woord van Jezus altijd in ons leven aanwezig is. Denkt er aan: het zal helpen altijd het Evangelie bij zich te dragen: een klein Evangelieboek, op zak, in je tas en er in de loop van de dag een stukje uit lezen. Maar altijd het Evangelie want zo draag je het woord van Jezus en kun je het lezen. Verder is er de deelname aan de zondagsmis waar we de Heer in de gemeenschap ontmoeten, zijn Woord horen en de Eucharistie ontvangen die ons met Hem en onderling verbindt; voor de geestelijke vernieuwing zijn ook bezinningsdagen en retraites belangrijk. Evangelie, Eucharistie en gebed. Niet vergeten: Evangelie, Eucharistie, gebed. Dankzij deze gaven van de Heer zijn we bekwaam ons niet aan de wereld maar aan Hem aan te passen en Hem op zijn weg te volgen, de weg van ”het verliezen van het eigen leven” om het te vinden (Mt. 16, 25) [b:Mt. 16, 25]. “Het verliezen” in de zin van het geven, aanbieden uit liefde en in liefde – en dat brengt zelfverloochening en ook het kruis mee – om het opnieuw te ontvangen, gezuiverd en bevrijd van egoïsme en van de hypotheek van de dood, vol van eeuwigheid.

De Maagd Maria gaat ons voor op deze weg, laten we ons door Haar leiden en vergezellen.