Drie aanwijzingen, waaraan we kunnen herkennen of we de Eucharistie goed beleven

Dierbare broeders en zusters, goede dag!

In de vorige catechese [5214] heb ik laten zien hoe de Eucharistie ons binnenleidt in de werkelijke gemeenschap met Jezus en zijn mysterie. Nu kunnen we ons enkele vragen stellen over de verhouding tussen de Eucharistie die wij vieren en ons leven, als Kerk en als individuele christenen. Hoe beleven we de Eucharistie? Hoe beleven we de Mis als we ’s zondags naar de kerk gaan? Is het alleen maar een feestelijk moment, een vaste traditie, is het een gelegenheid om elkaar te zien, om zich goed te voelen, of is het iets anders?

De wijze waarop we de anderen bekijken en beoordelen
Er zijn heel concrete aanwijzingen om te verstaan hoe we dit alles beleven, hoe we de Eucharistie beleven. Tekenen die ons zeggen of we de Eucharistie goed beleven of niet zo goed beleven. Een eerste aanwijzing is de wijze waarop we de anderen bekijken en beoordelen. In de Eucharistie verwerkelijkt Christus telkens opnieuw de gave van zichzelf op het Kruis. Heel Zijn leven is een daad van volledige zelfgave uit liefde. Daarom hield Hij er aan bij zijn leerlingen te zijn en bij de mensen die Hij kon ontmoeten. Dat betekende voor Hem hun verlangens delen en hun problemen, dat wat hun ziel en hun leven beroerde. Wij op onze beurt, wanneer we aan de Heilige Mis deelnemen, ontmoeten mannen en vrouwen van allerlei slag: jongeren, bejaarden, kinderen, armen en welgestelden, inwoners van ter plaatse en vreemdelingen, mensen vergezeld van familieleden of enkelingen…Brengt de Eucharistie die ik vier mij er toe hen allen, werkelijk als broeders en zusters te zien? Doet ze in mij het vermogen groeien blij te zijn met wie blij is en te wenen met wie weent? Dringt ze mij om naar de armen, de zieken, de uitgeslotenen te gaan? Helpt ze mij in hen het gelaat van Christus te erkennen? Wij allen gaan naar de Mis omdat we van Jezus houden en in de Eucharistie aan Zijn lijden en Zijn verrijzenis willen deelhebben. Maar, houden we, zoals Jezus wil, van die broeders en zusters die hulpbehoevend zijn? Bijvoorbeeld in Rome hebben we onlangs veel sociaal ongemak gezien, hetzij door de regen die in gehele wijken grote schade heeft aangericht hetzij door de werkloosheid die het gevolg is van de economische crisis in de hele wereld. Ik stel me de vraag, ieder van ons stelt zich de vraag: ik die naar de Mis ga, hoe beleef ik dit? Maak ik me bezorgd hoe ik kan helpen, hoe ik nabij kan komen, of ik kan bidden voor hen die problemen hebben? Of ben ik wat onverschillig? Of misschien houd ik van roddels: heb je gezien hoe die gekleed is? Soms gebeurt dat na de Mis. Men moet dat niet doen! We moeten ons bezorgd maken over onze broeders en onze zusters die omwille van ziekte of van een probleem hulp nodig hebben. Vandaag, zal het ons goed doen ons bezorgd te maken over onze broeders en zusters hier in Rome die problemen hebben: problemen door de tragedie van de regen en sociale problemen omwille van het werk. Vragen we Jezus die we in de Eucharistie ontvangen, dat Hij ons helpt hen te helpen.

Zich verzoend te weten en bereid te zijn vergiffenis te schenken
Een tweede belangrijke aanwijzing is de genade van zich verzoend te weten en bereid te zijn vergiffenis te schenken. Soms wordt de vraag gesteld: “Waarom moet men naar de kerk gaan wanneer men vaststelt dat wie gewoonlijk aan de Heilige Mis deelneemt een zondaar is zoals de anderen?” Hoe dikwijls hebben we dat niet gehoord! In werkelijkheid, wie de Eucharistie viert doet dat niet omdat men zichzelf beter acht of als beter dan de anderen wil schijnen. Men doet het omdat men bewust blijft van de noodzaak om door de barmhartigheid van God, vlees geworden in Jezus Christus, onthaald en herboren te worden. Elk van ons die zich niet bewust is van de nood aan de barmhartigheid van God, zich geen zondaar weet, zou beter niet naar de Mis gaan! Wij gaan naar de Mis omdat we ons zondaars weten en de vergiffenis van God willen ontvangen, deelnemen aan de verlossing door Jezus, aan Zijn vergiffenis. Het ”Ik belijd” dat we aan het begin uitspreken is geen ‘pro forma’, het is een echte daad van boete! Ik ben zondaar en belijd dat, zo begint de Mis! We mogen nooit vergeten dat het Laatste Avondmaal van Jezus plaats vond “in de nacht dat Hij werd overgeleverd” (1 Kor. 11, 23) [b:1 Kor. 11, 23]. In het brood en in de wijn die wij opdragen en waarrond we ons verzamelen, wordt telkens opnieuw de gave hernieuwd van het lichaam en van het bloed van Christus voor de vergeving van onze zonden. We moeten nederig naar de Mis gaan, als zondaars en de Heer verzoent ons.

Het leven van onze christelijke gemeenschappen
Een laatste kostbare aanwijzing wordt ons geboden door de verhouding tussen de viering van de Eucharistie en het leven van onze christelijke gemeenschappen. Men moet altijd voor ogen houden dat de Eucharistie niet iets is dat wij doen; het is niet onze herdenking van wat Jezus gezegd en gedaan heeft. Neen. Het is een daad van Christus! Het is Christus die daar werkt, die op het altaar is. Het is een gave van Christus die zich tegenwoordig stelt en ons rondom zich verzamelt om ons te voeden met Zijn Woord en Zijn leven. Dit betekent dat de zending en de identiteit zelf van de Kerk daar ontspringen, in de Eucharistie, en daar altijd vorm krijgen. Een viering kan, gemeten naar het uiterlijke vlekkeloos zijn, zeer mooi, maar als ze ons niet tot een ontmoeting met Jezus Christus voert, bestaat het gevaar dat ze weinig voedsel brengt aan ons hart en aan ons leven. Christus wil, daarentegen, doorheen de Eucharistie in ons bestaan binnenkomen en het doordringen met Zijn genade, zodat in elke christelijke gemeenschap overeenstemming zou bestaan tussen liturgie en leven.

Het hart vult zich met vertrouwen en hoop wanneer het denkt aan de woorden van Jezus in het Evangelie: “Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, heeft eeuwig leven en Ik zal hem doen opstaan op de laatste dag” (Joh. 6, 54) [b:Joh. 6, 54]. Laten we Eucharistie beleven in een geest van geloof, van gebed, van vergeving, van boete, van gemeenschapsvreugde, van zorg voor de hulpbehoevenden voor de noden van zovele broeders en zusters, in de zekerheid dat de Heer zal doen wat Hij ons beloofd heeft: het eeuwig leven. Het zij zo!