God verrast ons, vraagt ons trouw en is onze kracht

In de Psalm hebben we gezongen: “Zingt voor de Heer een nieuw gezang omdat Hij wonderen deed”. (Ps. 98, 1) [b:Ps. 98, 1]

Vandaag ontmoeten we een van de wonderen van de Heer: Maria! Een nederig en zwak schepsel zoals wij dat uitverkoren werd om Moeder van God, Moeder van haar Schepper te zijn.

In het licht van de lezingen die we hoorden naar Maria kijkend wil ik met jullie nadenken over drie werkelijkheden: de eerste, God verrast ons; de tweede God vraagt ons trouw; de derde, God is onze kracht.

De eerste: God verrast ons. Het voorval met Naäman, bevelhebber van het leger van de koning van Aram, is merkwaardig. Om van melaatsheid te genezen richt hij zich tot de man Gods Elisa. Deze verricht geen magische riten en vraagt ook geen buitengewone zaken maar alleen te vertrouwen op God en zich in de stroom te wassen. Niet in de grote stromen van Damascus, maar in de kleine stroom de Jordaan. Het is een vraag die Naäman onzeker maakt en hem verbaast. Welke God kan dat wel zijn die zo iets eenvoudigs vraagt? Hij wil terugkeren, maar bedenkt zich, dompelt zich onder in de Jordaan en is meteen genezen. (2 Kon. 5, 1-14) [[b:2 Kon. 5, 1-14]] Ziezo, God verrast ons. Precies in de armoede, in de zwakheid, in de nederigheid openbaart Hij zich en schenkt ons zijn liefde die ons redt, ons geneest, ons kracht geeft. Hij vraagt alleen dat we zijn woord volgen en op Hem vertrouwen.

Dat is de ervaring van de Maagd Maria. Bij het horen van de boodschap van de Engel verbergt ze haar verwondering niet. Het is de verbazing bij het zien dat God, om mens te worden, juist haar heeft uitgekozen, een eenvoudig meisje uit Nazareth. Ze woont niet in de paleizen van de macht en van de rijkdom. Zij heeft geen buitengewone dingen gedaan. Ze staat open voor God en vertrouwt op Hem ook al begrijpt ze niet alles. “Zie de dienstmaagd des Heren, mij geschiede naar uw woord” (Lc. 1, 38) [b:Lc. 1, 38]. Dat is haar antwoord. God verrast ons altijd. Hij doorbreekt onze schema’s, doorkruist onze plannen en zegt ons: vertrouw op mij, vrees niet, laat je verrassen, treedt buiten jezelf en volg me!

Vandaag stellen we ons allen de vraag of we bang zijn voor wat God ons zou kunnen vragen of ons vraagt. Laat ik me door God verrassen, zoals Maria deed, of sluit ik me op in mijn zekerheden, materiële zekerheden, intellectuele zekerheden, ideologische zekerheden, de zekerheden van mijn plannen? Laat ik God echt binnen komen in mijn leven? Hoe antwoord ik Hem?

In het stukje van Sint Paulus dat we hoorden, richt de Apostel zich tot zijn leerling Timoteüs met de woorden: herinner je Jezus Christus, als we met Hem volharden, zullen we ook met Hem heersen. (2 Tim. 2, 8-13) [[b:2 Tim. 2, 8-13]] Dat is het tweede punt: zich altijd Christus herinneren, de gedachtenis van Jezus Christus, en dat is volharden in het geloof; God verrast ons met zijn liefde, maar vraagt trouw in het volgen van Hem. Wij kunnen “niet getrouwen” worden, maar Hij niet, Hij is “de getrouwe” en vraagt van ons dezelfde trouw. Denken we aan de vele keren dat we enthousiast waren over iets, een initiatief, een engagement, maar daarna, oog in oog met de problemen, hebben we het opgegeven. En dat gebeurt ook bij de fundamentele keuzen, zoals die van het huwelijk. De moeilijkheid om standvastig te zijn, om trouw te zijn aan de genomen beslissingen, aan de opgenomen engagementen. Het is dikwijls eenvoudig om “ja“ te zeggen, maar men slaagt er daarna niet in om dat “ja” elke dag te herhalen. Men slaagt er niet in trouw te zijn.

Maria heeft God haar “ja” gegeven, een “ja” dat heel haar bestaan te Nazareth ontwrichtte. Het was geen enig “ja”, maar slechts het eerste van de vele “ja” die ze in hart uitsprak zowel op blije momenten als op ogenblikken van pijn. De vele “ja” die het hoogtepunt bereikten onder het kruis. Vandaag zijn hier vele moeders. Denkt eens hoe groot de trouw van Maria aan God is geweest toen ze haar enige Zoon op het kruis zag. De trouwe vrouw, rechtop, van binnen verwoest, maar trouw en krachtig.

En ik stel me de vraag: ben ik een “hortende” christen of ben ik altijd christen? Ook de beleving van het geloof wordt getekend door de cultuur van het voorlopige, van het relatieve. God vraagt ons Hem elke dag, in ons dagelijks handelen, trouw te zijn. En Hij voegt er aan toe dat Hij altijd trouw is ook al zijn we Hem soms ontrouw. En met zijn barmhartigheid houdt Hij niet op ons de hand te reiken, ons aan te moedigen opnieuw op weg te gaan, naar Hem terug te keren en Hem onze zwakheden te belijden zodat Hij zijn kracht zou geven. Dat is de uiteindelijke weg: altijd met de Heer, ook in onze zwakheden, ook in onze zonden. Nooit het pad van het voorlopige bewandelen. Dat doodt ons. Geloof is onverbrekelijke trouw, zoals die van Maria.

Het laatste punt: God is onze kracht. Ik denk aan de tien, door Jezus genezen, melaatsen uit het Evangelie. Ze gaan Hem tegemoet, blijven op een afstand staan en roepen: “Jezus, Meester, ontferm U over ons!” (Lc. 17, 13) [b:Lc. 17, 13]. Het zijn zieken die nood hebben aan liefde en kracht. Zij zoeken iemand die hen zou genezen. En Jezus antwoordt door hen allen van hun ziekte te bevrijden. Het maakt indruk dat slechts een van hen op zijn stappen terugkeert om God te verheerlijken en Hem met luide stem dank te zeggen. Jezus zelf merkt dat op. Tien hebben geroepen om genezing te verkrijgen en slechts een is teruggekeerd om met luide stem God dank toe te roepen en te erkennen dat Hij onze kracht is. Weten te danken, weten te loven om wat God voor ons doet.

Laten we naar Maria kijken. Na de Aankondiging is het eerste gebaar dat ze stelt een gebaar van naastenliefde voor oude familielid Elisabeth; en de eerste woorden die ze spreekt zijn: “Mijn ziel prijst hoog de Heer”. Het is een zang van lofprijzing en dank aan God niet alleen om wat Hij in haar leven heeft bewerkt, maar voor zijn optreden in heel de heilsgeschiedenis. Alles is zijn gave. Als wij zouden verstaan dat alles een gave van God is, wat een geluk zou er niet in ons hart zijn. Alles is zijn gave. Hij is onze kracht! Dank zeggen is zo makkelijk maar ook zo moeilijk! Hoe dikwijls zeggen we dankjewel in het gezin? Het is een van de sleutelwoorden van het samenleven. “Pardon”, “excuseer”, “dankjewel”. Wanneer men in een gezin deze drie woorden gebruikt gaat het erop vooruit. “Pardon”, “excuseer”, “dankjewel”. Hoe dikwijls zeggen we dankjewel in het gezin? Hoe dikwijls zeggen we dankjewel aan wie ons helpt, aan wie ons nabij is, aan wie ons in het leven begeleidt? Dikwijls vinden we alles vanzelfsprekend! En dat gebeurt ook tegenover God. Het is makkelijk naar de Heer te gaan om iets te vragen, maar om Hem dank te zeggen: “Bah, dat ligt me niet”.

Laten we tijdens deze Eucharistieviering de voorspraak van Maria inroepen, dat zij ons helpt ons door God te laten verrassen, Hem elke dag trouw te zijn en Hem dank te zeggen omdat Hij onze kracht is. Amen