Het is Christus die door Zijn Geest de Kerk leidt

Video

Broeders Kardinalen,

Deze tijd van het conclaaf is vol van betekenis geweest, niet alleen voor het College der Kardinalen, maar ook voor alle gelovigen. In deze dagen hebben we bijna tastbaar de liefde en solidariteit van de wereldkerk ervaren, evenals de aandacht van vele mensen die, zelfs als ze ons geloof niet delen, met respect en bewondering naar de Kerk en de Heilige Stoel kijken. Vanuit elke hoek van de aarde weerklonk een gemeend refrein van gebed van de christelijke volkeren voor de nieuwe paus, en mijn eerste ontmoeting met de massa die het Sint-Pietersplein [4899] vulde was een emotionele. Met dat welsprekende beeld van een biddende en vreugdevolle menigte nog vast in mijn gedachten wil ik mijn diepste dankbaarheid laten zien aan de bisschoppen, priesters, Godgewijde personen, jongeren, gezinnen en de ouderen, om hun geestelijke nabijheid die zo ontroerend en gemeend is.

Ik wil mijn diepste dankbaarheid aan u allen, eerwaarde en geliefde broeders kardinalen, uitdrukken, vanwege uw samenwerking in het beheren van de Kerk tijdens de Sede Vacante. Ik groet, om te beginnen, de Deken van het College der Kardinalen, Angelo Kardinaal Sodano, die ik met uitdrukkelijke devotie dank voor de vriendelijke wensen die hij in uw naam aan mij overbracht. Met hem dank ik Kardinaal Tarcisio Bertone, Camerlengo van de Heilige Roomse Kerk, voor zijn prima werk tijdens deze delicate overgangsperiode, en ook Kardinaal Giovanni Battista Re, die ons in het conclaaf heeft geleidt. Veel dank! Ik denk met bijzondere liefde aan de eerwaarde kardinalen die, vanwege leeftijd of ziekte, ons van hun deelname en liefde voor de Kerk verzekerden door hun lijden en gebeden op te dragen. En ik wil hen informeren dat, eergisteren, Kardinaal Mejia een hartaanval heeft gehad en in het ziekenhuis ligt. Ik meen dat hij stabiel is en hij heeft ons zijn groeten gestuurd.

Ik kan niet nalaten allen te bedanken die, op zoveel verschillende manieren, hebben gewerkt om het conclaaf voor te bereiden en te begeleiden, en de veiligheid en rust van de kardinalen in deze heel belangrijke tijd in het leven van de Kerk te garanderen.

Ik wijd een bijzonder liefdevolle gedachte, vol van dankbaarheid, aan mijn eerbiedwaardige voorganger, Benedictus XVI, die in de jaren van zijn pontificaat de Kerk heeft verrijkt en verlevendigd met zijn leer, zijn goedheid, leiding, geloof, bescheidenheid en zachtmoedigheid, die het geestelijke erfgoed van allen zullen blijven. Het Petrusambt, met volle toewijding geleefd, vond in hem een wijze en bescheiden vertaler met de blik steeds gericht op Christus, de Verrezen Christus, levend en aanwezig in de Eucharistie. Ons vurig gebed zal hem altijd vergezellen, onze eeuwige herinnering en liefdevolle dankbaarheid. We voelen dat Benedictus XVI een vlam heeft ontstoken in het diepste van onze harten, een vlam die blijft branden omdat ze wordt gevoed door zijn gebeden die de Kerk zullen blijven onderhouden op haar geestelijke en missionaire weg.

Dierbare broeders kardinalen, deze ontmoeting van ons is bedoeld als een voortzetting van die intensieve kerkelijke eenheid die we in deze tijd hebben beleefd. Aangezet door een diepgaand gevoel van verantwoordelijkheid en gesteund door een grote liefde voor Christus en voor de Kerk, baden we samen, deelden we broederlijk onze gevoelens, onze ervaringen en overwegingen. In deze zeer vriendschappelijke sfeer groeide onze wederzijdse bekendheid met elkaar en de wederzijdse openheid naar elkaar. En dat is goed, want wij zijn broeders. Zoals iemand me ooit zei: de kardinalen zijn de priesters van de Heilige Vader. Maar wij zijn die gemeenschap, die vriendschap, die nabijheid, die ieder van ons goed zal doen. De wederzijdse bekendheid en openheid naar elkaar hielp ons open te staan voor het handelen van de Heilige Geest. Hij, de Parakleet, is de opperste aanzetter van ieder initiatief en manifestatie van geloof. Dat is interessant en het zet me tot denken. De Parakleet schept alle verschillen in de Kerk en lijkt een apostel van Babel. Aan de andere kant, de Parakleet verenigt al die verschillen – zonder ze "gelijk" te maken – maar in harmonie met elkaar. Ik herinner me een Kerkvader die het als volgt beschreef: “Ipse harmonia est.” De Parakleet geeft ieder van ons een ander charisma en verenigt ons in deze gemeenschap van de Kerk die de Vader, de Zoon en Hem – de Heilige Geest – aanbidt.

Vanuit de authentieke collegiale affectie die het College der Kardinalen verenigt, spreek ik mijn verlangen uit om het Evangelie met hernieuwde liefde te dienen, de Kerk te helpen steeds meer in Christus en met Christus te zijn, het vruchtbare leven van de Heer. Aangezet door het Jaar van het Geloof [d:354] zullen we allen samen, herders en gelovigen, een poging doen om gelovig te reageren op de eeuwige missie: Jezus Christus naar de mensheid te leiden, en de mensheid naar een ontmoeting met Jezus Christus: de Weg, de Waarheid en het Leven, werkelijk aanwezig in de Kerk en, tegelijkertijd, in elk persoon. Deze ontmoeting maakt ons nieuwe mensen in het mysterie van de Genade, en zet ons hart aan tot de christelijke vreugde die voor degenen die Hem in hun leven verwelkomen het honderdvoudige is van dat wat Christus ons geeft.

Zoals Paus Benedictus XVI ons vaak herinnerde in zijn leer en, uiteindelijk, met die diepere en nederige beslissing, is het Christus die door Zijn Geest de Kerk leidt. De Heilige Geest is de ziel van de Kerk, met Zijn levenbrengende en verenigende kracht. Van velen maakt Hij één lichaam – het mystieke Lichaam van Christus. Laten we ons nooit overgeven aan pessimisme, aan die bitterheid waarmee de duivel ons dagelijks verleidt. Laten we niet toegeven aan pessimisme en laten we niet ontmoedigt raken. We hebben de zekerheid dat de Heilige Geest met Zijn krachtige adem de Kerk de moed geeft om vol te houden, de moed om vol te houden en naar nieuwe wegen te zoeken om te evangeliseren, om het Evangelie tot aan de uiteinden van de aarde te brengen. (Hand. 1, 8) [[b:Hand. 1, 8]] Christelijke waarheid is aantrekkelijk en overtuigend omdat het beantwoordt aan de diepgaande behoefte van het menselijk bestaan, en op overtuigende wijze verkondigt dat Christus de ene Redder is van de gehele mensheid en van alle mensen. Deze verkondiging is vandaag nog niet zo geldig als aan het begin van het Christendom, toen de Kerk werkte aan de grote missionaire verspreiding van het Evangelie.

Geliefde broeders, heb moed! De helft van ons is oud: ik zie hoge leeftijd graag als de zetel van levenswijsheid. Oude mensen zijn wijs omdat zij weten dat zij het leven doorreist hebben – zoals de oude Simeon en Anna in de Tempel. Die wijsheid stelde hen in staat Jezus te herkennen. We moeten deze wijsheid aan jonge mensen doorgeven: laten we jongen mensen deze wijsheid geven, zoals goede wijn die met de jaren beter wordt. Ik moet denken aan wat een Duitse dichter over oud worden zei: “Es ist ruhig, das Alter, und fromm” – “ouderdom is de tijd van vrede en gebed”. We moeten jonge mensen deze wijsheid doorgeven.U keert terug naar uw respectievelijke bisdommen om uw dienstwerk voort te zetten, verrijkt door deze dagen die zo gevuld waren met geloof en kerkelijke eenheid. Deze unieke en onvergelijkbare ervaring heeft ons in staat gesteld om de schoonheid van de kerkelijke realiteit te bevatten, die een weerspiegeling is van het licht van de Verrezen Christus: op een dag zullen we allemaal het prachtige gelaat van die Verrezen Christus aanschouwen!

Ik wijd mijn dienstwerk, en het uwe, toe aan de krachtige voorspraak van Maria, onze Moeder, Moeder van de Kerk. Dat ieder van ons onder haar moederlijke blik moge optrekken met en luisteren naar haar Goddelijke Zoon, de eenheid versterken en samen volhouden in gebed en de getuigenis van het ware geloof in de constante aanwezigheid van de Heer. Met deze woorden - gemeende woorden! - geef ik mijn Apostolische Zegen, ook aan uw medewerkers en de mensen die onder uw pastorale zorg vallen.