Wat we in vertrouwen op Jezus doen, maakt Hij vruchtbaar en begeleidt Hij met Zijn zegen

Dierbare broeders en zusters,

Op deze zondag zijn we het zesde hoofdstuk van het Johannesevangelie beginnen te lezen. Het hoofdstuk begint met de scène van de broodvermenigvuldiging, waarop Jezus daarop aansluitend in de synagoge van Kafarnaüm commentaar geeft, door zichzelf “brood” te noemen, dat leven geeft. Jezus’ gebaren zijn hier gelijklopend met die op het laatste avondmaal: “Toen nam Jezus de broden en na het dankgebed gesproken te hebben, liet Hij ze uitdelen onder de mensen” (Joh. 6, 11) [b:Joh. 6, 11]. Het thema van het brood dat uitgedeeld wordt, en de dankzegging (in het Grieks, “eucharistesas”) herinnert aan de Eucharistie, aan het offer van Christus voor de verlossing van de wereld.

De evangelist stelt vast dat het Paasfeest nadert (Joh. 6, 4) [b:Joh. 6, 4]. De blik richt zich op het kruis, het geschenk van de liefde, en op de Eucharistie, waarin dit geschenk zich vereeuwigt: Christus maakt zich voor de mensen tot Brood van leven. De heilige Augustinus schrijft daarover: “Wie, tenzij Christus, is het Brood uit de Hemel? Maar opdat de mens het Brood der engelen zou kunnen eten, maakte de Heer der engelen zich tot mens. Had Hij dat niet gedaan, dan hadden wij Zijn Lichaam niet; zonder Zijn Lichaam zouden wij het Brood des altaars niet kunnen eten” 130, 2 [[880]]. De Eucharistie is de blijvende grote ontmoeting van de mens met God, waarin de Heer voor ons tot voedsel wordt, zichzelf geeft, om ons in zich te veranderen.

In de scène van de broodvermenigvuldiging wordt ook op de aanwezigheid gewezen van een kleine jongen, die ten overstaan van het probleem om zoveel mensen te verzadigen, het weinige aanbiedt dat hij heeft: vijf gerstebroden en twee vissen (Joh. 6, 9) [b:Joh. 6, 9]. Het wonder gebeurt niet uit het niets, maar begint met een eerste, bescheiden verdeling van wat een kleine jongen bij zich had. Jezus verlangt niet van ons wat wij niet hebben; Hij toont ons daarentegen dat, wanneer ieder het weinige dat hij heeft, ter beschikking stelt, het wonder zich steeds opnieuw kan herhalen: God kan onze bescheiden liefdesgebaren vermenigvuldigen en ons aan Zijn gave laten deelhebben. De menigte is onder de indruk van het wonder: zij ziet in Jezus een nieuwe Mozes die macht verdient, en in het nieuwe manna een verzekerde toekomst; maar zij ziet niet verder dan het materiële, en de Heer die inzag dat zij gekomen waren om Hem mee te voeren en tot koning uit te roepen, trok zich weer in het gebergte terug, geheel alleen (Joh. 6, 15) [[b:Joh. 6, 15]]. Jezus is geen aardse koning die Zijn macht uitoefent, maar een dienende koning, die zich over de mens buigt om niet alleen diens materiële honger te stillen, maar vooral zijn diepere honger, zijn verlangen naar oriëntatie, naar zin en waarheid, zijn honger naar God.

Dierbare broeders en zusters, wij willen de Heer vragen dat Hij ons opnieuw laat ontdekken hoe belangrijk het is ons niet alleen met brood te voeden, maar met waarheid, met liefde, met Christus, met het Lichaam van Christus, door trouw en met diep besef aan de Eucharistie deel te nemen, om steeds inniger met Hem verbonden te zijn. Want “niet de Eucharistische Spijs verandert zich in ons, doch wij zijn het die door haar op mysterieuze wijze veranderd worden. Christus voedt ons door zich met ons te verenigen, door ons in zich te trekken” Sacramentum Caritatis [[1784|70]]. Tegelijk willen wij bidden dat het niemand aan het nodige brood zou ontbreken voor een waardig leven en dat de ongelijkheden kunnen overwonnen worden, niet door wapengeweld maar door medeleven en naastenliefde.