Met Jezus in de woestijn

Dierbare broeders en zusters,

op deze eerste zondag van de Veertigdagentijd [d:363] ontmoeten we Jezus wanneer Hij, na van Johannes de Doper het doopsel ontvangen te hebben in de rivier de Jordaan, in de woestijn de bekoring ondergaat (Mc. 1, 12-13) [[b:Mc. 1, 12-13]]. Bij Marcus is het een bondig verhaal, ontdaan van de details die we bij de andere twee evangelies van Matteüs en Lucas lezen. De “woestijn” waarvan sprake is, heeft verschillende betekenissen. Het kan een aanduiding zijn voor de gesteltenis van verlatenheid en eenzaamheid, de “plaats” van de zwakte van de mens waar steun en veiligheid ontbreken, waar de bekoring zich het sterkst doet gevoelen. Maar het kan ook een plaats aanduiden van toevlucht en herstel, zoals dat het geval was voor Israël dat ontkomen was aan de Egyptische slavernij, een plaats waar op een bijzondere manier de aanwezigheid van God ervaren kan worden. “Veertig dagen verbleef Hij (Jezus) in de woestijn, terwijl Hij door de Satan op de proef werd gesteld." (Mc. 1, 13) [b:Mc. 1, 13] De heilige Leo de Grote geeft als commentaar: “De Heer heeft de aanval van de bekoorder willen ondergaan om zo ons te hulp te komen en te verdedigen, en om ons met zijn voorbeeld te onderrichten”. XXXIX, 3 De ieiunio quadragesimae - Over het vasten in de veertigdagentijd: CCL 138/A, Turnhout 1973, 214-215 [[1081]]

Wat kan deze episode ons dan leren? Zoals we lezen in het Boek van de Navolging van Christus [1063]: “Zolang een mens leeft is hij nooit geheel en al tegen bekoringen beveiligd… maar door geduld en waarachtige nederigheid groeien wij in kracht boven iedere vijand uit” Boek I, hfdst. 13: in de vertaling van Bernard Naaijkens m.s.c., Ambo, Baarn, 1973 [[1063]]. Met het geduld en met de nederigheid om elke dag de Heer te volgen, leren we ons leven niet buiten Hem op te bouwen, alsof Hij niet bestaat, maar in Hem en met Hem, omdat Hij de bron is van het ware leven. De bekoring om God te verwijderen, om zelf orde aan te brengen, in onszelf en in de wereld, daarbij alleen rekenend op eigen krachten, is altijd in de geschiedenis van de mens aanwezig.

Jezus verkondigt dat “de tijd vervuld is en het Rijk Gods nabij” (Mc. 1, 15) [b:Mc. 1, 15], Hij kondigt aan dat in Hem iets nieuws plaatsvindt: God keert zich op een onverwachte wijze tot de mens, komt hem op een unieke en concrete wijze nabij, vol van liefde; Hij wordt vlees en betreedt de wereld van de mens om de zonde op Zich te nemen, om het kwaad te overwinnen en de mens terug te brengen in de wereld van God. Maar deze aankondiging gaat vergezeld van de oproep om aan zo’n grote gave te beantwoorden. Jezus voegt er immer aan toe: “Bekeert u en gelooft in het evangelie” (Mc. 1, 15) [b:Mc. 1, 15]; het is de uitnodiging om in God te geloven en ons leven elke dag naar zijn wil te bekeren, ons in denken en doen op het goede te richten. De Veertigdagentijd is het geëigende moment om onze relatie met God te vernieuwen en te verstevigen, door het dagelijkse gebed, de beoefening van de boetvaardigheid en de werken van de broederlijke liefde.

Smeken wij de allerheiligste Maria dat zij ons op onze veertigdagentocht met haar bescherming wil begeleiden en dat zij ons wil helpen de woorden van Jezus Christus opnieuw in ons hart en in ons leven in te prenten ons tot Hem te bekeren. Bovendien vertrouw ik aan uw gebed de week toe van Geestelijke Oefeningen waaraan ik vanavond samen met mijn Medewerkers van de Romeinse Curie [d:41] ga beginnen.