Diagnostiek en behandeling van onvruchtbaarheid

Mijne Heren Kardinalen,
Vereerde broeders in het bisschopsambt en het priesterschap,
Dierbare broeders en zusters,

Het is mij een genoegen u te ontmoeten ter gelegenheid van de werkzaamheden van de 18e Algemene Vergadering van de Pauselijke Academie voor het Leven [d:160]. Ik groet en dank u voor uw edelmoedige inzet om het leven te verdedigen en te bevorderen. In het bijzonder dank ik uw voorzitter, Mgr. Ignacio Carrasco de Paula, voor de woorden die hij in uw naam tot mij richtte. Uw werkzaamheden manifesteren het vertrouwen dat de Kerk altijd gehad heeft in de mogelijkheden van de menselijke rede en in nauwgezet wetenschappelijk werk, waarbij men het ethische aspect steeds voor ogen houdt. Het thema dat u dit jaar gekozen heeft, “Diagnostiek en behandeling van onvruchtbaarheid”, is naast zijn humaan en sociaal belang, van bijzonder wetenschappelijke waarde en drukt de concrete mogelijkheid uit van een vruchtbare dialoog tussen de ethische dimensie en het biomedische onderzoek. Ten overstaan van het probleem van steriliteit bij een echtpaar, heeft u er namelijk voor gekozen met zorg te herinneren aan de morele dimensie en ze onder ogen te nemen; hiervoor zoekt u wegen voor een juiste evaluatie van de diagnose en een therapie die de oorzaken van onvruchtbaarheid geneest. Deze benadering komt niet alleen voort vanuit het verlangen een kind te geven aan een echtpaar, maar vanuit het verlangen om het echtpaar zijn vruchtbaarheid te geven en heel hun waardigheid als personen die verantwoordelijk zijn voor hun eigen keuzes bij de voortplanting en als medewerkers van God bij de verwekking van een nieuw menselijk wezen. Onderzoek naar diagnostiek en therapie is wetenschappelijk de meest juiste benadering van de kwestie van onvruchtbaarheid, maar ook het meest respectvol voor de integrale mensheid van de betrokken personen. De eenheid tussen man en vrouw in deze gemeenschap van liefde en leven – die het huwelijk is – is namelijk de enige waardige “plaats” om een nieuwe mens tot het leven te roepen – en dit is altijd een gave.

Bijgevolg wens ik de intellectuele eerlijkheid in uw werkzaamheden aan te moedigen, die de uitdrukking is van een wetenschap die haar onderzoekende geest naar de waarheid wakker houdt ten dienste van het authentieke welzijn van de mens, en die het risico vermijdt een louter functionele praktijk te zijn. De menselijke en christelijke waardigheid van de voortplanting bestaat er namelijk niet in een “product” te zijn, maar berust op haar band met de huwelijksdaad - uitdrukking van de liefde tussen de echtgenoten, van hun eenheid die niet louter biologisch is, maar ook spiritueel. De Instructie “ Donum Vitae [72]” herinnert ons hieromtrent dat “de huwelijksdaad door zijn intieme structuur, de echtgenoten verenigt met een zeer diepe band en hen geschikt maakt om nieuw leven voort te brengen, volgens de wetmatigheid die in het wezen van man en vrouw geschreven staan” Donum Vitae [[72|(126)]]. De legitieme verzuchtingen om kinderen ter wereld te brengen, moet bijgevolg voor een echtpaar dat met onvruchtbaarheid geconfronteerd wordt, met behulp van de wetenschap een antwoord vinden dat hun waardigheid als persoon en echtgenoot/echtgenote ten volle respecteert. De nederigheid en de nauwkeurigheid waarmee u deze problematiek bestudeert, verdienen aangemoedigd en gesteund te worden, in tegenstelling met sommigen van uw collega’s, die meegesleept worden door de fascinatie van technologie en kunstmatige bevruchting. Ter gelegenheid van de 10e verjaardag van de encycliek “ Fides et Ratio [10]”, heb ik eraan herinnerd hoe “gemakkelijk profijt, of erger nog, de arrogantie de plaats in te nemen van de Schepper, soms een beslissende rol spelen. Het is een vorm van ‘hybris’ van de rede, die voor de mensheid gevaarlijke eigenschappen kan hebben” Tot de deelnemers aan het Internationale Congres bij de 10e verjaardag van de Encycliek "Fides et Ratio" [[4529|(4)]]. In feite lijken het sciëntisme en de logica van het profijt vandaag het domein van de onvruchtbaarheid en de menselijke voortplanting te beheersen, waarbij zij ook vele andere onderzoeksterreinen proberen te hinderen.

De Kerk verleent grote aandacht aan het leed van onvruchtbare echtparen, zij is met hen begaan en bemoedigt juist daarom het medisch onderzoek. De wetenschap is echter niet altijd in staat een antwoord te geven op de verlangens van zo vele echtparen. In die zin zou ik echtparen die onvruchtbaarheid ervaren, er willen aan herinneren dat hun roeping tot het huwelijk er niet door vermindert. Door hun Doopsel en Huwelijk, zijn echtgenoten steeds geroepen met God samen te werken aan de schepping van een nieuwe mensheid. De roeping tot liefde is namelijk een roeping tot zelfgave en dat is een mogelijkheid die door geen enkele organische situatie kan verhinderd worden. Bijgevolg, waar de wetenschap het antwoord nog niet vindt, komt het antwoord dat licht brengt, van Christus.

Ik verlang u aan te moedigen, u allen die voor deze studiedagen toegestroomd bent en soms werkt in een medisch-wetenschappelijke context waar de dimensie van de waarheid vertroebeld lijkt: ga door op de ingeslagen weg van een intellectueel eerlijke wetenschap die doordrongen is van ononderbroken onderzoek naar het welzijn van de mens. Minacht op uw intellectuele parcours de dialoog met het geloof niet. Tot u richt ik de oproep uit de encycliek “ Deus Caritas Est [715]”:

“Maar wil dit verstand goed functioneren, dan moet het steeds opnieuw worden gezuiverd, want haar ethische verblinding door de overheersing van belangen en macht die het verstand blinderen, is een nooit geheel uit te bannen gevaar. (...) Het geloof stelt het verstand in staat beter zijn eigen werk te doen en beter het eigen bereik te zien.” Deus Caritas Est [[715|28]]

Bovendien is het juist de culturele gietvorm die het christendom ingevoerd heeft – geworteld in de bevestiging dat de waarheid bestaat en dat de werkelijkheid begrijpelijk is in het licht van de hoogste Waarheid – die de ontwikkeling van het moderne wetenschappelijk kennen in het Europa van de Middeleeuwen heeft mogelijk gemaakt, een kennis die in voorgaande culturen slechts in de kiem aanwezig was.

Doorluchtige mensen van de wetenschap, en u allen leden van de Academie [d:160], geëngageerd in de bevordering van het leven en de waardigheid van de persoon, houdt ook steeds de fundamentele culturele rol voor de geest die u in de samenleving speelt en de invloed die u heeft bij de vorming van de publieke opinie. Mijn voorganger, de zalige Johannes Paulus II herinnerde eraan dat geleerden “juist omdat zij meer weten, geroepen zijn om meer te dienen” Tot de Voltallige Vergadering van de Pauselijke Academie voor Wetenschappen [[2785|(4)]]. De mensen stellen vertrouwen in u die ten dienste staat van het leven, zij stellen vertrouwen in uw engagement om hen te steunen die nood hebben aan bemoediging en hoop. Geef nooit toe aan de verleiding het welzijn van mensen te behandelen waarbij hij tot een simpel technisch probleem herleid wordt! De onverschilligheid van het geweten ten overstaan van wat waar en goed is, maakt een gevaarlijke bedreiging uit voor een authentieke wetenschappelijke vooruitgang.

Ik wil eindigen door de wens te hernieuwen die het Tweede Vaticaans Concilie [d:4] richt tot de mensen van het denken en de wetenschap: “Zalig zij die de waarheid bezitten en ze blijven zoeken, om haar te vernieuwen, te verdiepen, ze aan de anderen te geven” Boodschap aan de mensen van het intellect en van de wetenschap [[469|1]]. Met deze wens, geef ik u allen hier aanwezig, en al uw dierbaren, mijn apostolische zegen.