Migratie en nieuwe evangelisatie

Geliefde broeders en zusters,

Jezus Christus, de enige Heiland van de wereld, verkondigen “maakt de wezenlijke zending uit van de Kerk, een opdracht en een zending die de weidse en diepgaande veranderingen van de huidige maatschappij niet minder urgent maken” Evangelii Nuntiandi [[519|14]]. Wat meer is, vandaag worden wij de dringende noodzaak gewaar om met nieuwe kracht en op nieuwe manieren het werk van de evangelisatie te bevorderen in een wereld waarin het neerhalen van de grenzen en de processen van globalisering personen en volken dichter bij elkaar brengen, zowel door de ontwikkeling van de communicatiemiddelen als door de regelmaat en het gemak waarmee de verplaatsing van individuen en groepen mogelijk wordt gemaakt. In deze nieuwe situatie moeten wij in ieder van ons opnieuw het enthousiasme en de moed opwekken die de eerste christengemeenten ertoe brachten om onverschrokken verkondigers te zijn van de nieuwheid van het Evangelie. Wij moeten in ons hart opnieuw de woorden van de heilige Paulus laten weerklinken: “Dat ik het Evangelie predik, is voor mij geen reden om te roemen: ik kan niet anders. Wee mij, als ik het Evangelie niet verkondig!” (1 Kor. 9, 16) [b:1 Kor. 9, 16].

Het thema Migratie en nieuwe evangelisatie, dat ik dit jaar voor de Werelddag voor Migranten en vluchtelingen [d:47] heb gekozen, komt voort uit deze situatie. Het huidige uur roept de Kerk immers op ook een nieuwe evangelisatie te vervullen in het veelomvattende en complexe verschijnsel van de menselijke mobiliteit door haar missionaire activiteit te intensiveren zowel in de streken waar het Evangelie het eerst is verkondigd als in de landen die een christelijke traditie hebben.

De zalige Johannes Paulus II nodigde ons uit “ons te voeden met het woord om ‘bedienaren van het Woord’ te zijn bij onze evangelisatie’ ... {in een situatie} die steeds gevarieerder en veeleisender aan het worden is, gezien de globalisering en de nieuwe en ondoorzichtelijke verstrengeling van volken en culturen” Novo millennio ineunte [[9|40]]. De interne of internationale migratie heeft immers, als uitweg voor het zoeken naar betere levensomstandigheden of om te vluchten voor de dreiging van oorlog, geweld, honger en natuurrampen, een ongeëvenaarde vermenging van personen en volken tot stand gebracht met nieuwe problemen, niet alleen vanuit menselijk, maar ook vanuit ethisch, religieus en geestelijk standpunt gezien. De huidige en evidente gevolgen van de secularisatie, het opkomen van nieuwe sektarische bewegingen, een wijd verbreide onverschilligheid ten opzichte van het christelijk geloof, een uitgesproken tendens tot versplintering maken het moeilijk zich te concentreren op een eenheid scheppend referentiepunt dat de vorming bemoedigt van “één familie van broeders en zusters in samenlevingen die steeds meer multietnisch en intercultureel worden, waar ook de personen met verschillende godsdiensten worden aangespoord tot dialoog om tot een serene en vruchtbare samenleving te komen met respect voor gewettigde verschillen”, zoals ik schreef in de Boodschap van vorig jaar [3828|(2)] voor deze Werelddag [d:47]. Eén enige menselijke familie [[3823|2]] Onze tijd wordt gekenmerkt door pogingen om God en het onderricht van de Kerk van de horizon van het leven te laten verdwijnen, terwijl twijfel, scepticisme en onverschilligheid, die zelfs iedere maatschappelijke en symbolische zichtbaarheid van het christelijk geloof zouden willen elimineren, zich een weg banen.

In deze context worden emigranten dieChristus hebben leren kennen en aangenomen,niet zelden ertoe aangezet omHem niet meer als relevant in hun levente beschouwen, de zin voor het geloof teverliezen, zich niet meer te herkennen alseen deel van de Kerk en dikwijls leiden zijeen bestaan dat niet meer wordt gekenmerktdoor Christus en zijn Evangelie.Opgegroeid bij volken waarop het christelijkgeloof zijn stempel heeft gedrukt,emigreren zij vaak naar landen waar deChristenen een minderheid zijn en waarde oude geloofstraditie geen persoonlijkeovertuiging meer is, noch gemeenschappelijkwordt beleden, maar wordt gereduceerdtot een cultureel gegeven. Hier staatde Kerk voor de uitdaging om de migrantente helpen standvastig te volharden inhet geloof, ook wanneer de cultureleondersteuning ontbreekt die in de landenvan oorsprong bestond, door nieuwe pastoralestrategieën, alsook methodes enandere uitdrukkingsvormen te vindenvoor een steeds levend ontvangen vanGods Woord. In enkele gevallen betrefthet een gelegenheid om te verkondigendat in Jezus Christus de mensheid deelkrijgt aan het mysterie van God en zijnleven van liefde, of wordt er een horizonvan hoop en vrede geopend, ook doormiddel van een respectvolle dialoog enhet concrete getuigenis van solidariteit.In andere gevallen is er de mogelijkheidhet ingeslapen christelijk geweten wakkerte schudden door een vernieuwde verkondigingvan de Blijde Boodschap en eenconsequenter christelijk leven, opdat menopnieuw de schoonheid ontdekt van deontmoeting met Christus, die de Christentot heiligheid roept, overal waar hij zichbevindt, ook in den vreemde.

Het hedendaags verschijnsel van demigratie is ook een providentiële gelegenheidvoor de verkondiging van hetEvangelie in de wereld van vandaag.Mannen en vrouwen, afkomstig uit verschillendestreken op aarde, die JezusChristus nog niet hebben ontmoet of Hemslechts gedeeltelijk kennen, vragen om te worden opgevangen in landen met eenoude christelijke traditie. Ten opzichtevan hen is het noodzakelijk passendemanieren te vinden om Jezus Christus tekunnen ontmoeten en de onschatbarewaarde van het heil te ervaren, dat voorallen een bron is “van leven in overvloed” (Joh. 10, 10) [b:Joh. 10, 10]; de migranten zelf hebbeneen waardevolle rol in dit opzicht, daarzij op hun beurt ‘verkondigers van hetWoord van God en getuigen van de verrezenChristus, hoop van de wereld” kunnenworden Verbum Domini [[3488|105]].

Op de veeleisende weg van de nieuweevangelisatie spelen op het terrein van demigratie de werkers in de pastoraal (priesters,religieuzen en leken), die steeds meerin een pluralistische context werkzaamzijn, een beslissende rol: in gemeenschapmet hun bisschop nodig ik hen uit, puttenduit het leergezag van de Kerk, omnaar wegen te zoeken van broederlijksamen delen en van respectvolle verkondigingen daarbij tegenstellingen ennationalistische tendensen te overwinnen.Laten van hun kant de kerkgemeenschappenvan het huisland, van het doortochtlanden van het opnameland, hunsamenwerking weten te intensiveren,zowel ten gunste van wie vertrekt als vanwie aankomt, en in ieder geval van wiebehoefte eraan heeft op zijn weg hetbarmhartige gelaat van Christus te ontmoetenin het opnemen van de naaste.Om een vruchtbare pastoraal vangemeenschap tot stand te brengen zal hetnuttig kunnen zijn de traditionele structurenvan de zorg voor migranten envluchtelingen bij de tijd te brengen doorze te leggen naast modellen die beterbeantwoorden aan de veranderdeomstandigheden, waarin verschillendeculturen en volken op elkaar inwerken.De vluchtelingen die asiel aanvragen,gevlucht voor vervolgingen, geweld enomstandigheden die hun leven in gevaarbrengen, hebben behoefte aan ons begrip,verwelkoming, ons respect voor hunmenselijke waardigheid en hun rechten,evenals zij zich bewust moeten zijn vanhun plichten. Hun lijden vraagt van destaten afzonderlijk en de internationalegemeenschap dringend dat er een houdingis van wederzijdse acceptatie, waarbijangst wordt overwonnen en vormenvan discriminatie worden vermeden, endat men ervoor zorgt de solidariteit ookconcreet te maken door middel van geëigendestructuren van gastvrijheid en programma’svoor een nieuwe huisvesting.Dit alles brengt een onderlinge hulp metzich mee tussen de gebieden die lijden, endie welke al jaren een groot aantal personenop de vlucht opnemen, en een grotereverdeling onder de staten van de verantwoordelijkheden.

De pers en andere communicatiemiddelenhebben een belangrijke rol in het correct,objectief en eerlijk berichten over de toestandvan degenen die gedwongen hunland en hun geliefden hebben moetenverlaten en verlangen een nieuw bestaanop te bouwen.

Laten de christelijke gemeenschappen in het bijzonder aandacht blijven schenken aan de gastarbeiders door hen te begeleiden met hun gebed, solidariteit en christelijke naastenliefde; het waarderen van hetgeen wederzijds verrijkt, evenals het bevorderen van nieuwe politieke, economische en maatschappelijke projectmogelijkheden die het respect voor de waardigheid van iedere menselijke persoon, de bescherming van het gezin, de toegang tot een waardige huisvesting, werk en sociale zorg begunstigen.

Laten priesters, mannelijke en vrouwelijke religieuzen, leken en vooral jonge mannen en vrouwen gevoel tonen in het bieden van ondersteuning aan zovele broeders en zusters die, gevlucht voor het geweld, nieuwe levensstijlen en moeilijkheden van de integratie onder ogen moeten zien. De verkondiging van het heil in Jezus Christus zal een bron van opbeuring, hoop en "volkomen vreugde" (Joh. 15, 11) [b:Joh. 15, 11] zijn.

Tenslotte wil ik herinneren aan de situatie van talrijke internationale studenten die het hoofd moeten bieden aan problemen van inburgering, bureaucratische moeilijkheden, ongemakken bij het zoeken naar onderkomen en opvangstructuren. Laten in het bijzonder de christelijke gemeenschappen gevoel tonen ten opzichte van zoveel jongens en meisjes die juist op grond van hun jeugdige leeftijd behalve aan culturele groei behoefte hebben aan referentiepunten en in hun hart een diepe honger hebben naar waarheid en het verlangen om God te ontmoeten. Laten in het bijzonder de christelijk geïnspireerde universiteiten een plaats van getuigenis en uitstraling van de nieuwe evangelisatie zijn en, behalve dat zij de dialoog tussen culturen bevorderen door de bijdrage die internationale studenten kunnen leveren, tot haar recht laten komen, zich serieus ervoor inzetten om in het academisch milieu bij te dragen aan de maatschappelijke, culturele en menselijke vooruitgang. Dezen zullen ertoe worden aangezet zelf een rol te spelen in de nieuwe evangelisatie, als zij authentieke getuigen van het evangelie en voorbeelden van christelijk leven zullen ontmoeten.

Beste vrienden, roepen wij de voorspraak van Maria, Moeder van de weg, aan, opdat de vreugdevolle verkondiging van het heil van Jezus Christus hoop brengt in het hart van hen die langs de wegen van de wereld in beweging zijn. Allen verzeker ik van mijn gebed en geef ik mijn apostolische zegen.

Uit het Vaticaan, 21 september 2011

Benedictus XVI