Tot de deelnemers aan het internationale concours “Premio Roma” voor het kweken van nieuwe rozensoorten

Het Internationaal Concours voor de mededinging aan de Prijs van Rome ("Premio Roma") voor de beste nieuwe rozensoorten is voor u een aanleiding geweest, Heren, om een audiëntie aan te vragen bij de Plaatsbekleder van Christus en enige woorden uit zijn mond te vernemen. Gij hebt de Eeuwige Stad niet willen verlaten zonder de gemeenschappelijke Vader te begroeten en Wij aanvaarden en gaarne uw eerbewijs en komen aan uw kinderlijk verlangen tegemoet.

Wij zouden de ziel en de begaafdheid van Franciscus van Assisi [3392] willen hebben om op passende wijze over uw mooi beroep te kunnen spreken; om u naar zijn voorbeeld van de aarde naar de hemel, van het schepping naar de Schepper te doen opstijgen. De gewijde schrijver van Genesis, die zijn beschrijving van het aards paradijs aan de wonderlijke tuinen van het Oosten ontleent, drukt Gods bedoeling als volgt uit: “De Heer God plaatste de mens in de tuin van Eden, om die te bewerken en te bewaken” (Gen. 2, 15) [b:Gen. 2, 15].

Sedertdien heeft de mens in de duizenden jaren van zijn geschiedenis de grote tuin van God beplant, niet alleen om hem te onderhouden, maar ook om hem te verfraaien. Ja waarlijk, God heeft de mens toegestaan zijn werk te verbeteren, welk een bewonderenswaardige fijnzinnigheid van onze Vader in de hemel, die zijn kinderen tot zo’n innige samenwerking met Hem uitnodigt. Is dat ook niet uw voorrecht, Heren, die steeds nieuwe rozensoorten, nieuwe vormen, nieuwe kleuren probeert te vinden?

In iedere tijd dienen de eenvoudigste rozen van deze landen, wier kleur zozeer harmonieert met het gebladerte, en die zo heerlijk en doordringend geuren, als een natuurlijke versiering bij feesten en zijn zij het symbool van het genot. De eerste christenen stonden dan ook afwijzend tegenover de rozen, omdat zij in hun ogen het symbool waren van een levenswijze welke zij verafschuwden. Maar langzamerhand, toen de heidense herinneringen werden uitgewist, voerde de bekoorlijkheid van de roos de mens weer tot God: de paradijzen der mozaïekwerkers, die men vandaag nog kan bewonderen in de absissen van de eerbiedwaardigste Romeinse basilieken, zijn bezaaid met bloemen, waaronder de roos haar ereplaats weer heeft ingenomen. De rode roos wordt in de eerste eeuwen der christelijke literatuur het symbool van de bloedige marteldood, zoals de blanke lelie het is van de maagdelijkheid. Heeft de Kerk voor het feest van de Heilige Onnozele Kinderen niet de verrukkelijke hymne van de dichter Prudentius bewaard:

“Salvete flores Martyrum,
Quos lucis ipso in limine
Christi insecutor sustulit
Ceu turbo nascentes rosas.”

{Red.: In de vertaling van Hugo de Groot luidt deze strofe als volgt:

“0 Bloem der martelaren root,
Dien Christi vyant heeft gedoot
In haer begin, gelijk de wint
De jonge rooskens haest verslint.”}

De roos staat ook afgebeeld op de oudste wandtapijten en als versiersel op de priesterlijke gewaden; helrood gloeit zij in het zonlicht in de gebrandschilderde ramen der kathedralen; overal verzinnebeeldt zij de christelijke vreugde en wordt zij op deze titel ook het embleem van Maria, de grote „oorzaak van onze blijdschap”. De rozenkrans voorafbeeldt in de aanvang een rozentuin die aan Maria wordt aangeboden, een sieraad van haar beeld, een symbool van haar genaden.

Vervolgens werd de Maagd zelf met de roos vergeleken en nu roepen de christenen haar in de Litanie van Loreto aan onder het beeld van de koningin der bloemen: „Mystieke Roos” en „Koningin van de aller heiligste Rozenkrans”. Deze laatste aanroeping herinnert zonder twijfel aan een grote overwinning van de christenheid op de ongelovigen, maar meer nog aan de luisterrijke overwinningen van het geloof op het kwaad en op de godsdienstige onwetendheid. Toen Maria op de rots van Massabielle aan de H. Bernadette verscheen, waar de eglantier groeide, waren haar beide voeten met een stralende roos getooid. Zij die de Kerk uitgeroepen had tot de Onbevlekte toonde aldus aan een eenvoudig en onschuldig kind de volheid van haar volmaaktheden en de fijnzinnigheid van haar goedheid.

De liturgische ontwikkeling van het symbool van de roos in de Maria-verering heeft niets verwonderljks, want de mens heeft instinctmatig de mooiste bloem uitgekozen om deze aan de schoonste der schepselen aan te bieden. Dit spontaan gebaar herhaalt zich in talrijke vrome praktijken zowel van nederigen als van geleerden en de geestelijke schrijvers hebben het thema menigmaal heropgenomen en de mystieke zin ervan als om strijd ontwikkeld.

Wat u betreft, Heren, menen Wij dat gij hij uw werk een aanmoediging ondervindt alleen al bij de gedachte dat de maand van de rozen is en blijven zal de maand van Maria. Door het kweken van de bloemen die als het ware de tooi vormen van een grond die vaak ondankbaar en hard is voor de mens, zijt gij er van nature op gericht de Schepper te eren, uw ziel te ver heffen tot haar die de schone titel draagt van mystieke Roos, de roem en de vreugde van het menselijk ge slacht. Aan wie zouden Wij beter Onze wensen kunnen toevertrouwen dan aan Haar, Onze wensen die Wij nu uitdrukken voor allen die hier tegenwoordig zijt, voor uw gezinnen en vrienden, voor al uw dierbaren ten slotte en al degenen die gij Ons in uw hart aanbeveelt? Moge door de machtige voorspraak van Maria Onze vaderlijke Apostolische Zegen over u allen neerdalen en op u blijven rusten.