Heiligen gaan de weg met ons door het leven, bijv. de H. Augustinus

Dierbare broeders en zusters,

In ieders leven zijn er mensen die ons zeer dierbaar zijn, die we bijzonder nabij weten, sommigen bevinden zich reeds in Gods armen, anderen gaan nog met ons de weg van het leven: het zijn onze ouders, onze familie, leraars; het zijn mensen voor wie wij goed geweest zijn of die het voor ons waren; het zijn mensen op wie wij kunnen rekenen. Het is echter ook belangrijk “reisgezellen” te hebben op de weg van ons christelijk leven: ik denk aan de geestelijke leider, de biechtvader, aan mensen met wie men zijn geloofservaring kan delen, maar ik denk ook aan de Maagd Maria en de heiligen. Iedereen zou een heilige moeten hebben met wie hij vertrouwelijk omgaat, om hem dichtbij te weten door het gebed en de voorspraak, maar ook om hem na te doen. Ik zou u dus willen uitnodigen de heiligen beter te kennen, te beginnen met degene wiens naam u draagt, door zijn leven, zijn geschriften te lezen. Wees ervan overtuigd, dat zij goede gidsen zullen worden om de Heer nog meer te beminnen en een waardevolle steun zullen zijn voor uw groei als mens en christen.

Zoals u weet, ben ook ik op een bijzondere manier verbonden met bepaalde heiligenfiguren: onder hen, zijn er naast de heilige Jozef [d:40] en de heilige Benedictus wiens naam ik draag, ook anderen, er is de heilige Augustinus [d:234], ik kreeg de grote gave hem bij wijze van spreken van nabij te leren kennen door studie en gebed, en hij is een goede reisgezel geworden in mijn leven en ambt. Ik zou nogmaals een belangrijk aspect van zijn menselijke en Christelijke ervaring willen beklemtonen, dat ook in onze tijd actueel is nu het relativisme paradoxaal de waarheid lijkt te zijn die het denken, kiezen en gedrag moet leiden.

De heilige Augustinus [d:234] is een man die nooit oppervlakkig geleefd heeft; dorst, onrustig en voortdurend zoeken naar de Waarheid is één van de grondtrekken van zijn leven; echter niet naar pseudowaarheden die niet in staat zijn duurzame vrede aan het hart te geven, doch die Waarheid die zin geeft aan het leven en die het “verblijf” is waarin het hart sereniteit en vreugde vindt. Zijn weg was, zoals wij weten, niet gemakkelijk: hij dacht de Waarheid in aanzien te vinden, in een loopbaan, in bezit, in stemmen die hem een onmiddellijk geluk beloofden; hij heeft fouten begaan, hij ging door ogenblikken van droefheid, hij heeft mislukkingen gekend, maar hij is nooit blijven stilstaan, hij heeft zich nooit tevreden gesteld met wat hem slechts een lichtstraal bood; hij wist te kijken in het diepste van zichzelf en gaf zich rekenschap, zoals hij in de “ Confessiones [850]” schrijft, dat deze Waarheid, deze God die hij met al zijn krachten zocht, dichter bij hem was dan hijzelf. Hij was altijd aan zijn zijde, Hij heeft hem nooit verlaten, Hij wachtte het ogenblik af waarop Hij voorgoed in zijn leven kon binnentreden vgl: III,6,11; X,27,38 [[[850]]]. Zoals ik zei in mijn commentaar [3712] op de recente film over zijn leven, heeft de heilige Augustinus in zijn rusteloze zoektocht begrepen, dat niet hij de Waarheid gevonden heeft maar dat de Waarheid, die God is, hem gezocht en gevonden heeft. In zijn commentaar op een passage uit het derde hoofdstuk van de “ Confessiones [850]”, zegt Romano Guardini dat de heilige Augustinus begrepen heeft dat God de “glorie (is) die ons op de knieën werpt, de drank die de dorst lest, de schat die gelukkig maakt, (... hij had) de geruststellende zekerheid van hem die uiteindelijk begrepen heeft, maar ook de zaligheid van de liefde die weet: dat is alles en het volstaat mij” "Pensatori religiosi", Brescia 2001, p. 177 [[3713]].

Nog steeds in de “ Confessiones [850]”, in Boek negen, geeft onze heilige een gesprek met zijn moeder weer, de heilige Monica, wiens feest volgende vrijdag, overmorgen, gevierd wordt. Het is een heel mooi tafereel: zijn moeder en hij zijn in Ostia, in een hotelletje, en vanuit het venster zien zij de hemel en de zee, zij overstijgen de hemel en de zee en een ogenblik lang raken zij Gods hart in de stilte van de schepping. En hier verschijnt een fundamentele gedachte op de weg naar de Waarheid: de schepselen moeten zwijgen als men wil dat de stilte verschijnt waarin God kan spreken. vgl: IX [[[850]]] Dat blijft ook in onze tijd waar: men heeft soms een soort van angst voor stilte, ingekeerdheid, voor het overwegen van zijn daden en van de diepe zin van zijn leven, dikwijls verkiest men vluchtig te leven en daarbij de illusie te hebben dat het voorbijgaande ogenblik duurzaam geluk brengt; men verkiest oppervlakkig te leven, zonder na te denken, omdat het gemakkelijker lijkt; men heeft angst om de Waarheid te zoeken of men heeft misschien angst dat de Waarheid ons vindt, ons grijpt en ons leven verandert, zoals dat gebeurd is bij de heilige Augustinus [d:234].

Dierbare broeders en zusters, ik zou aan iedereen willen zeggen, zelfs aan hen die een moeilijk ogenblik in hun geloofsleven doormaken, aan hen die weinig deelnemen aan het leven van de Kerk of hen die leven alsof God niet bestaat, geen angst te hebben voor de Waarheid, de weg erheen nooit af te breken, nooit op te houden met het innerlijk oog van het hart de diepe waarheid over zichzelf en de dingen te zoeken. God zal niet nalaten ons het licht te geven zodat wij kunnen zien en de warmte om ons hart te laten voelen dat Hij ons liefheeft en dat Hij verlangt bemind te worden. Moge de voorspraak van de Maagd Maria, de heilige Augustinus en de heilige Monica ons op deze weg vergezellen.