Bij gelegenheid van de Roepingenzondag, 24 april 1988

Dierbare Broeders in het Bisschopsambt
Geliefde broeders en zusters over de gehele wereld

Met een hart vol vreugde en hoop zullen wij op zondag 24 april de wereldbiddag voor roepingen vieren. Het is een dag waarop wij nog volop delen in de paasvreugde. Het is alweer vijfentwintig jaar geleden, dat de grote paus Paulus VI, zaliger gedachtenis, de hele kerk heeft willen uitnodigen om op een speciale dag te bidden voor de gewijde roepingen. Dat gebeurt niet alleen vanwege onderricht (Mt. 9, 38; Lc. 10, 2) [b:Mt. 9, 38; Lc. 10, 2] en het voorbeeld van Christus, maar ook vanwege de natuur zelf van de roeping. Zij is een mysterievolle en transcendente werkelijkheid, die haar oorsprong vindt in God zelf. Zo’n dag onderstreept ook de betekenis van het gebed, waardoor men op vruchtbare wijze meewerkt aan het verlossingsplan van de Vader.

Het is mij een troost de laatste jaren te kunnen vaststellen, dat er op verschillende plaatsen van de wereld een duidelijke toename is van mensen die zich aangetrokken voelen tot het priesterschap of die hun verlangen uitdrukken Christus te volgen in een leven volgens de ‘evangelische raden.’ Het is een bewijs dat de inzet en het doorzettingsvermogen in het pastorale werk ten gunste van de roepingen belangrijke vruchten draagt bij allen die met een gelovig, open en onvermoeibaar hart werken in de wijngaard van de Heer. In toenemende mate wordt de crisis immers overwonnen waar men het geloof intens beleeft, waar men slaagt in de nieuwe evangelisatie en waar het paasmysterie van Jezus realiteit wordt in het leven van mensen.

De dringende behoefte aan opvolgers voor de gewijde ambten, voor de missie, voor de verschillende religieuze congregaties en seculiere instituten wordt op dit moment sterk aangevoeld in de Kerk. Dat de woorden van de Heer: ’Slaat de ogen op en kijkt naar de velden, ze staan wit, rijp voor de oogst’ (Joh. 4, 35) [b:Joh. 4, 35] en ‘Vraagt daarom de Heer van de oogst arbeiders te sturen om te oogsten’ (Mt. 9, 38) [b:Mt. 9, 38] als een dringende uitnodiging mogen weerklinken. Want het is essentieel deze oproep te beluisteren met een groot geloof en een oprechte hoop. Zonder dit speciale, dagelijkse, aandringende en vertrouwvolle gebed is een echte roepingenpastoraal niet denkbaar. Dit gebed moet immers spreken van innerlijke beschikbaarheid om actief mede te werken aan het wekken van roepingen. Het moet alles wat nodig is durven vragen opdat roepingen ontluiken, maar ook opdat de geroepenen doorzetten, zich heiligen en vruchtbaar zijn in hun zending.

Deze roepingendag krijgt een bijzondere betekenis in de viering van het Mariajaar. Wij allen, herders en gelovigen, komen immers samen rond Maria, die de moeder is van de Verlosser, het voorbeeld voor iedere geroepene en de bemiddelaarster van de roepingen. Iedere geroepene die de ogen gericht houdt op Maria vindt in haar een volmaakt voorbeeld van het kennen van Gods wil, van het voornemen de Heer resoluut en van harte te volgen, en van de nederige en vreugde volle aanvaarding van alle offers die deze keuze tot dienstbaarheid en liefde met zich brengt.

Een geloofsgemeenschap, die haar plichten ten aanzien van de roepingen vervult, ziet Maria als ‘degene die door haar menigvuldige voorspraak voortgaat ons de genade van het eeuwige heil te bezorgen’ Lumen Gentium [[617|62]]. Waarom zou zij, die de Moeder is van alle roepingen, ons dan ook niet de gave van de roeping schenken? Met moederlijke liefde draagt zij bij tot de hergeboorte en tot de opvoeding van de zonen en dochters van de kerk. Heeft Jezus haar in het uur van het kruis niet gezegd: ‘Vrouw, zie daar uw zoon, en tot de leerling: Zie daar uw moeder’ (Joh. 19, 26-27) [b:Joh. 19, 26-27]? Deze woorden bepalen de plaats van Maria in het leven van de leerlingen van Christus en zij geven uitdrukking aan een nieuw geestelijk moederschap in de orde van de genade. Maria immers smeekt zonder ophouden om de gave van de Heilige Geest, die de nieuwe kinderen van God verwerkt vgl: Redemptoris Mater [[[713|44]]].

Wij richten dus onze richten op Maria, om deze Heilige Moeder te beschouwen en te vereren. Wij doen dit niet alleen omdat zij is uitverkoren, aangekondigd, op haar taakt voorbereiden geroepen en omdat zij helemaal geantwoord heeft op de bijzondere roeping waartoe God haar had voorbestemd. Wij doen het ook, omdat zij, meer dan wie ook wenst dat het beslisplan van God ons allen zal bereiken en dat iedereen vreugdevol met God meewerkt volgens de roeping die Hij in Zijn wonderlijk besluit aan ieder persoonlijk geeft. Ik doe een dringend beroep op mijn broeders in het bisschopsambt, op hun medewerkers de priesters, op de orden en religieuze congregaties, vooral op hen die zich op grond van een speciaal charisma aan de dienst van de roepingen wijden, op de catechisten, de leerkrachten en allen die hoe dan ook in het apostolaat van de roepingen werkzaam zijn, om op deze roepingenzondag en gedurende het hele Mariajaar van harte de moederlijke zorg van Maria bij het ontstaan en de ondersteuning van de roepingen te belichten.

Moren de mariaoorden, die over de hele wereld verspreid zijn, bevoorrechte plaatsen van roepingenpastoraal zijn en centra van voortdurend gebed voor roepingen. Onder de hoede van Maria zullen onze smeekbeden tot de Heer van de oogst immers spoedig verhoring vinden.

Ik doe ook nogmaals een beroep op de christelijke gezinnen. Men kan hen als het ware beschouwen als het eerste seminarie en de onvervangbare bron van roepingen Optatam Totius Ecclesiae [[675|2]]. Daarom zou ik wensen, dat zij in het gezin een klimaat van christelijk en mariaal gebed weten te scheppen dat het luisteren zal bevorderen naar de stem van de Heer en het edelmoedige en in vreugde aangehouden antwoord van de kinderen. Maar heel in het bijzonder herhaal ik mijn boodschap aan de jongeren. Ik zou willen dat de jeugd van de hele wereld Maria meer en meer ontdekken zal. Zij is de draagster van het onverwoestbare kenmerk van jeugdigheid en schoonheid, een kenmerk dat nooit vergaat. Mogen de jongeren groeien in vertrouwen in Maria en het leven dat vóór hen ligt aan haar toewijden.

Aan Maria, de Moeder van de goddelijke genade, vertrouw ik de roepingen toe. Dat de nieuwe lente en de stijging van het aantal roepingen in heel de kerk gezien mogen worden als een bijzonder bewijs van haar moederlijke deelname aan het mysterie van Christus en aan het mysterie van zijn Kerk over de hele wereld.