Het einde der tijden

Geliefde broeders en zusters! We zijn beland in de laatste twee weken van het liturgische jaar. Danken wij de Heer die ons nogmaals toegelaten heeft deze weg van geloof - oud en altijd nieuw - te gaan in de grote geestelijke familie van de Kerk! Het is een onschatbare gave die ons toelaat het mysterie van Christus te beleven in de geschiedenis, waarbij wij in de voren van ons persoonlijk en gemeenschappelijk leven, het zaad van de eeuwigheid ontvangen dat deze wereld van binnen omvormt en opent voor het Rijk der Hemelen. Het Evangelie van Marcus dat vandaag een stuk uit Jezus’ redevoering over het einde van de tijden geeft, heeft ons ’s zondags begeleid op de weg van de bijbellezingen. In deze redevoering staat een zin die treft door zijn synthetische helderheid: “Hemel en aarde zullen voorbijgaan, maar mijn woorden zullen niet voorbijgaan” (Mc. 13, 31) [b:Mc. 13, 31]. Staan we een ogenblik stil om over deze profetie van Christus na te denken.

De uitdrukking “hemel en aarde” komt in de Bijbel dikwijls voor en verwijst naar heel het universum, heel de kosmos. Jezus verklaart dat dit allemaal bestemd is om “voorbij te gaan”. Niet alleen de aarde, maar ook de hemel, in kosmische zin, niet als synoniem van God. De Heilige Schrift kent geen dubbelzinnigheid: heel de schepping is door vergankelijkheid getekend, ook de elementen die door de mythologieën van de oudheid vergoddelijkt werden: er is geen verwarring tussen het geschapene en de schepper, wel een duidelijk onderscheid. Met deze duidelijke onderscheiding zegt Jezus dat Zijn woorden “niet zullen voorbijgaan”, dat wil zeggen dat zij van Gods kant zijn en daarom eeuwig. Al zijn ze uitgesproken in de concrete context van Zijn aardse leven, toch zijn het profetische woorden bij uitstek, zoals wanneer Jezus zich elders tot Zijn hemelse Vader richt: “Want de boodschap die Gij Mij hebt meegedeeld, heb Ik hun meegedeeld, en zij hebben ze aangenomen en naar waarheid erkend dat Ik van U ben uitgegaan, en zij hebben geloofd dat Gij Mij hebt gezonden” (Joh. 17, 8) [b:Joh. 17, 8]. In een bekende parabel vergelijkt Christus zich met de zaaier en legt uit dat Zijn parabel zaad is (Mc. 4, 14) [[b:Mc. 4, 14]]; wie naar Hem luistert, ontvangt Hem en draagt vrucht (Mc. 4, 20) [[b:Mc. 4, 20]], en maakt deel uit van het Rijk van God, dat betekent dat hij onder Zijn heerschappij leeft; hij blijft in de wereld, maar is niet meer van de wereld; hij draagt in zich een zaad van eeuwigheid, een beginsel tot omvorming dat zich vandaag reeds manifesteert in een goed leven, door de liefde bezield en dat op het einde de verrijzenis van het lichaam zal voortbrengen. Ziedaar de macht van Christus’ woord.

Geliefde vrienden, de Maagd Maria is het levende teken van deze waarheid. Haar hart was “de goede aarde” die geheel beschikbaar Gods woord ontvangen heeft, zodat heel Haar leven dat naar het beeld van de Zoon was omgevormd, in de eeuwigheid zou gebracht worden, met ziel en lichaam, in anticipatie op de eeuwige roeping van ieder menselijk wezen. Maken wij nu in het gebed Haar antwoord aan de engel tot het onze: “mij geschiede naar uw woord” (Lc. 1, 38) [b:Lc. 1, 38] opdat wij, door Christus op de kruisweg te volgen, ook tot de heerlijkheid van de verrijzenis zouden kunnen komen.

Na het bidden van het Angelus
Op het plein zijn vandaag ook kardinaal Adrianus Simonis en enkele bisschoppen, burgerlijke autoriteiten en gelovigen uit Holland, die dezer dagen de patroon Sint Willibrord vieren. Zij staan stil bij de aanwezigheid van de Nederlanders hier in Rome in de nationale kerk van de Heiligen Michaël en Magnus van de Friezen. Ik moedig allen aan om levende stenen van de Kerk van Christus te zijn en om de banden van uw gemeenschap met de Stoel van de Apostel Petrus strakker aan te halen.