Apostolorum Limina

APOSTOLISCHE BRIEF ONDER ZEGEL GEGEVEN

WAARDOOR HET ALGEMEEN JUBILEUM

VAN HET HEILIG JAAR 1975 WORDT AFGEKONDIGD

BISSCHOP PAULUS

DIENAAR DER DIENAREN GODS

AAN ALLE CHRISTENGELOVIGEN DIE DEZE BRIEF ZULLEN LEZEN, HEIL EN APOSTOLISCHE ZEGEN

De gedachtenissen van de apostelen, zoals wij de Romeinse heilige plaatsen noemen waar de graven van de apostelen Petrus en Paulus waardig worden bewaard en vroom vereerd, door welke heilige vaders de stad niet alleen leerlinge van de waarheid vgl: 82, 1: PL 54, 422 [[[913]]] is geworden, maar ook leermeesteres van. de waarheid en zetel van de katholieke eenheid, stralen nu, door het naderend algemeen jubileum dat daar gevierd moet worden, helderder voor 'de geest van de gelovigen als eindpalen die zij wensen te bereiken.

Deze gedachtenissen brachten in de loop der eeuwen het Christenvolk steeds tot verlevendiging van het geloof en getuigenis van de kerkelijke gemeenschap, daar de Kerk in het door Jezus Christus gelegde fundament van de apostelen erkent, wie en hoe zijzelf is, en er de oorzaak van haar eenheid vindt. (Openb. 21, 14) [[b:Openb. 21, 14]]

Reeds vanaf de tweede eeuw begaven de gelovigen zich naar Rome om de zegetekens van de apostelen Petrus en Paulus te zien en te vereren op de plaats zelf waar zij worden bewaard, II, 25, 7: het getuigenis van Gaius, een kerkelijk man die leefde in de tijd van Paus Zephyrinus [[1115]] en gingen zij ook naar de Romeinse Kerk om er de basileia, dat wil zeggen, de koninklijke majesteit, te aanschouwen. Vgl. inscriptie van Abercius,.. Vgl. inscriptie van Abercius, bisschop van Hierapolis in Phrygië (IIe eeuw): M. Guarducci, L 'iscrizione di Abercio , in 'Ancien Society' 2 (1971), blz. 176-177 In de vierde eeuw werd de naar Rome ondernomen pelgrimstocht de voornaamste vorm in het westen van het soort vrome reis welke, én een en hetzelfde religieuze doel beogend én als pelgrimage, in het oosten naar Jeruzalem werd ondernomen, waar zich het graf van de Heer bevindt. 72: PL 57, 405 B [[2096]] In de vroege middeleeuwen stroomden met de heilige pelgrimstocht diegenen naar Rome die, verenigd met de stoel van Petrus De uitdrukking staat in een.. De uitdrukking staat in een brief welke de heilige Columbanus in 613 aan Paus Bonifatius IV zond: Sancti Colurnbani opera, uitg. G.S.M. Walker, Dublin 1957, blz. 48, uit verschillende delen van Europa en ook uit het oosten kwamen, vooral monniken, om op de graven van de apostelen hun rechtzinnig geloof te belijden. Aangaande deze gewoonte vgl... Aangaande deze gewoonte vgl. F.M. Mignanti, Istoria äeua sacrosancta basilica Vaticana ... , Roma-Torino 1967, blz. 180. 8 Vgl. in het algemeen B. Kötting, Peregrinatio religiosa, Wallfahrten in der Antike und das Pilgerwesen in der alten Kirche, Regensburg 1950

Hetzelfde idee om een pelgrimstocht te ondernemen, nam van de twaalfde tot de dertiende eeuw sterk toe, omdat het volop beantwoordde aan de nieuwe motieven van het geestelijk leven en de volksvroomheid welke heel Europa doordrongen. Vanuit deze zelfde motieven werd de oude gedachte verrijkt, welke de Kerk uit de traditie had ontvangen en ook aan andere godsdiensten eigen was, het idee namelijk van pelgrimstocht voor God. Vgl. in het algemeen B... Vgl. in het algemeen B. Kötting, Peregrinatio religiosa, Wallfahrten in der Antike und das Pilgerwesen in der alten Kirche, Regensburg 1950. Toen is immers het jubileum ontstaan als een vrucht van leerstellige, Bijbelse en theologische rijping, R. Foreville, L 'idee de.. R. Foreville, L 'idee de Jubilé ch ez les thëotogiens et les canonistes (XII-XIII s.) avant l'institution du Jubilé romain (1300): 'Revue d'Histoire Ecclésiastique' LVI (1961), blz. 401-423. welke voor het eerst officieel plaats had in 1220, het jubileum door onze voorganger Honorius III afgekondigd bij gelegenheid van de bedevaart welke werd ondernomen naar het graf van de heilige Thomas Beckett P. Pressuti, Regesta Honorii.. P. Pressuti, Regesta Honorii III, Rome 1888-95, 1840; tekst bij R. Foreville, Le Jubilë de Saint Thomas Becket du Xlll au XV siècle (1220-1470). Etudes et documents, Parijs 1958, blz. 163-164. ; en welke vervolgens, zoals bekend, gericht werd op de basilieken van de heilige Petrus en Paulus in Rome, nadat in 1300 door Bonifatius VIII, eveneens onze voorganger, Extravagantes, comm. V, IX, 1. [[719]] die grote volksbeweging van boetvaardigheid werd bekrachtigd waardoor de zielen vergeving van God en vrede voor de mensen hoopten te verkrijgen. Deze beweging streefde naar dit hogere doel: de eer van God en de verheffing van het geloof. Vgl. Glossa van Joannes kard... Vgl. Glossa van Joannes kard. Monaco aangaande deze apostolische brief.

Het jubileum van Rome in het jaar 1300 gehouden, was het begin en het model voor de jubilea die daarop zijn gevolgd (na de vijftiende eeuw om de vijfentwintig jaar, tenzij deze reeks ondertussen was onderbroken wegens wisselvalligheden van buitenaf); hetgeen tot bewijs strekt van de continuïteit en vitaliteit van deze eerbiedwaardige instelling, die zich zo gelukkig aangepast toont aan welke tijd ook.

Ook de jubilea die in de moderne tijden zijn gevierd, bewijzen, dat zij al hun kracht hebben behouden, aangezien de eenheid en de vernieuwing van de Kerk er immers op bijzondere wijze door wordt bevestigd en alle mensen worden opgeroepen elkaar als broeders te erkennen en de weg van de vrede in te slaan. Bij het begin van deze eeuw werd ditzelfde verlangen tot uiting gebracht, toen in 1900 het jubileum door onze voorganger Leo XIII werd gehouden; dit was het verlangen van de mensenfamilie, welke na vijfentwintig jaar verontrust werd door niet geringe gevaren en spanningen; dezelfde doelstellingen werden ook aangegeven voor het Heilig Jaar in 1933, buiten de gewone regel om afgekondigd wegens de negentiende.eeuw sedert de verlossing van het menselijk geslacht; dit waren 0ok de voortreffelijke verwachtingen ten aanzien van gerechtigheid en een vreedzaam samen leven van de mensen die door onze voorganger Pius XII werden aangewezen voor het laatste jubileum in 1950.

Alle primaire en voornaamste redenen voor de vroegere jubilea lijken ons aanwezig en in hoofdtrekken samengevat in de onderwerpen die wij hebben vastgesteld, toen wij met de toespraak van 9 mei 1973 voor het eerst het Heilig Jaar aankondigden; vgl: Het Heilig Jaar 1975: een grote gelegenheid tot verzoening en vernieuwing [[[5902]]] welke onderwerpen zijn: vernieuwing en verzoening. Deze onderwerpen hebben wij aangekondigd, opdat de herders en de gelovigen deze bij voorkeur zouden overdenken, wanneer het jubileum in de plaatselijke kerken zou worden gezierd ; wij hebben ze vergezeld doen gaan van onze aansporingen en onze catechese. Maar de verwachtingen die door beide onderwerpen wordt uitgesproken, en de verheven en voortreffelijke zaken die erdoor worden uitgedrukt, zullen tot een vollediger effect leiden in Rome, waar de pelgrims bij de graven van de heilige apostelen Petrus en Paulus en bij de gedachtenissen van de andere martelaren gemakkelijker in contact zullen treden met de oude bronnen van het geloof en het leven van de kerk, met de bedoeling dat zij zich door boetvaardigheid bekeren tot God, in de liefde jot elkaar worden versterkt .en nauwer met-hun broeders worden verenigd door de genade van God. Deze vernieuwing en verzoening dienen op de eerste plaats hun uitwerking te hebben op het innerlijk leven, want juist diep in het hart bevindt zich de wortel van alle goeds en, helaas!, van alle kwaad. Daar moet zich dus de bekering, of metanoia, voltrekken, dat wil zeggen, de verandering van de koers welke men houdt, de mentaliteit, de opvattingen en de levenswijze. Maar ook met betrekking tot de universele Kerk lijkt ons dit Heilig Jaar, tien jaar na het einde van het Tweede Vaticaans Concilie [d:4], in zekere zin de afsluiting van een tijd die gewijd was aan bezinning en hervorming en het begin van een nieuwe periode welke dient tot theologische, geestelijke en pastorale opbouw; welk werk dient te steunen op de in de loop van de voorbije tijd moeizaam gelegde en versterkte fundamenten overeenkomstig de beginselen van het nieuwe leven in Christus en de gemeenschap van allen in Hem die ons in zijn bloed met de Vader heeft verzoend. (2 Kor. 5, 18-20; Rom. 5, 10) [[b:2 Kor. 5, 18-20; Rom. 5, 10]]

Ten aanzien van de wereld als geheel is deze oproep tot vernieuwing en verzoening gericht op de ontmoeting van wat de mensen - overal waar ze zich bewust worden van hun meest ernstige problemen en worden geconfronteerd met conflicten die voortkomen uit verdeeldheid en oorlogen als broedermoorden - oprecht wensen: vrijheid, rechtvaardigheid, eenheid en vrede.

Daarom toont de Kerk bij de aankondiging van het Heilig Jaar alle mensen van goede wil deze zin van het leven, als het ware naar boven gericht, waarvan hun verlangen en zoeken naar een absoluut en werkelijk universeel goed afhankelijk zijn, en waarbuiten het ijdel is te hopen, dat de mensen een mogelijkheid vinden voor onderlinge eenheid of de garantie van werkelijke vrijheid. Zelfs wanneer het eigen is aan vele sectoren van de hedendaagse menselijke gemeenschap, dat zij zich in wereldlijke vormen hult, wil de Kerk toch, zonder gebieden te betreden die niet tot haar competentie behoren, de mensen leiden, opdat zij de eis gevoelen van bekering tot God, hetgeen het enig noodzakelijke is, (Lc. 10, 42; Mt. 6, 33) [[b:Lc. 10, 42; Mt. 6, 33]] en tot de noodzaak om al hun activiteiten doortrokken te laten zijn van de vrees en de liefde voor Hem, teneinde te bemerken, dat het geloof in God inderdaad de machtigste steun is voor het geweten en de hechte basis voor de betrekkingen die gebaseerd zijn op de gerechtigheid en de broederlijkheid waarnaar de wereld vurig verlangt.

Wanneer de herders en gelovigen als vertegenwoordigers van alle plaatselijke kerken zich als vrome pelgrims naar Rome begeven, zal dat een teken zijn van een nieuwe geestelijke gerichtheid waardoor de Christenen zich zullen gaan wijden aan bekering en broederlijke verzoening.

Gegeven deze goede innerlijke gesteltenis waarvan de pelgrims blijk geven en de inspanning voor geestelijke vernieuwing van het Christenvolk dat zij vertegenwoordigen, schenken wij als uitdeler van het woord en de genade van verzoening, voor zover het in onze macht ligt, de gave van de aflaat van het heiligjubileum aan al degenen die de Romeinse pelgrimage volbrengen en aan allen die, verhinderd om de reis te maken, er zich geestelijk mee verenigen.

Het staat naar een zeer oude gewoonte van de Kerk vast, dat een aflaat, verbonden aan verschillende werken en gebruiken van christelijke boetvaardigheid, op bijzondere wijze werd verleend bij gelegenheid van de bedevaart naar de plaatsen die eerbiedwaardig en geheiligd zijn door het leven, de dood en de verrijzenis van onze Verlosser, Jezus Christus, evenals ook door het geloofsgetuigenis van de apostelen. Ook wij willen daarom nu deze eerbiedwaardige traditie volgen in overeenstemming met de beginselen en regels die wijzelf hebben vastgesteld in de apostolische constitutie Indulgentiarum Doctrina [89] en die wij hier in herinnering willen roepen.

Omdat Christus onze 'Gerechtigheid' is en zeer terecht onze 'Vergeving' wordt genoemd, laten wij, handelend als 'dienaar van dezelfde Verlosser Christus,in overeenstemming met de overgeleverde gewoonte van de Kerk, gaarne die gelovige Christenen delen in de gave van de aflaat die zich van harte geheel tot God hebben bekeerd, door werken van boetvaardigheid, vroomheid en broederlijke hulp oprecht en edelmoedig blijk geven in liefde met God en de broeders verenigd te blijven en daarin bovendien nog willen groeien. vgl: Iniziandosi ufficialmente [[[5904]]] Want deze deelneming komt voort uit de volheid van de heilsgoederen die vóór alles Christus de Verlosser zelf is, in wie de voldoeningen en verdiensten van zijn verlossing bestaan en van kracht zijn. Indulgentiarum Doctrina [[89|5]] In deze volheid van Christus waaruit wij allen hebben ontvangen,19 wordt licht geworpen op het aloude dogma van de gemeenschap der heiligen, waardoor het leven van de afzonderlijke kinderen van God in en door Christus wonderbaar/ijk verbonden is met het leven van alle andere Christenbroeders in de bovennatuurlijke eenheid van het mystiek lichaam van Christus als in één mystieke persoon. Indulgentiarum Doctrina [[89|5]] vgl: iiia q. 48 a. 2 ad 1 [[[t:iiia q. 48 a. 2 ad 1]]] vgl: iia-iiae q. 168 a. 2 [[[t:iia-iiae q. 168 a. 2]]]

Want krachtens een geheim en liefdevol mysterie van Gods beschikking zijn de mensen door een bovennatuurlijke band met elkaar verbonden, waardoor de zonde van de één ook aan de overigen schade toebrengt, zoals ook de heiligheid van de één weldadig is voor de anderen. Indulgentiarum Doctrina [[89|4]] De Kerk geeft nu, krachtens haar volmacht, als dienares van de verlossing van Christus de Heer, de gelovigen in de aflaat deel aan deze volheid van Christus in de gemeenschap der heiligen, Indulgentiarum Doctrina [[89|(8)]] door hen in de ruimste mate van de heilsmiddelen te voorzien.

Aldus houdt de Kerk met als het ware moederlijke omarming en steun haar gebrekkige en zwakke kinderen staan, de, die een steun vinden in het mystiek lichaam van Christus, dat in zijn geheel moeite doet voor hun bekering door de liefde, het voorbeeld en het gebed. Zo vindt de rouwmoedige gelovige in deze bijzondere vorm van kerkelijke liefde een machtige hulp om de oude mens af te leggen en zich met de nieuwe mens te bekleden, waarin inderdaad de bekering en verzoening bestaat. vgl: Sacrosancta Portiunculae ecclesia [[[2596]]] Het doel immers dat de Kerk zich bij het verlenen van aflaten stelt, is hierin gelegen, dat zij niet alleen de Christengelovigen helpt bij de uitboeting van de verdiende straffen, maar ook dat zij hen stimuleert om werken van vroomheid, boetvaardigheid en liefde te volbrengen, vooral die welke de groei van het geloof en het algemeen welzijn bevorderen. Indulgentiarum Doctrina [[89|(8)]]

Daarom verlenen wij, als het ware tot tolk gemaakt van het moederlijk gevoelen van de Kerk, aan alle gelovigen die de passende gesteltenis bezitten en door het Sacrament van de boete gezuiverd en de Heilige Communie gesterkt, hebben gebeden tot intentie van de Paus en het bisschoppencollege de gave van de volle aflaat [d:72]:

1. wanneer zij een godvruchtige bedevaart hebben ondernomen naar een van de patriarchale basilieken (dat wil zeggen, naar de basiliek van Sint Pieter in het Vaticaan, of van Sint Paulus aan de Via Ostiense, of de Lateraanse aartsbasiliek van de allerheiligste Verlosser, of de Liberiaanse basiliek op de Esquilijnse heuvel of een andere kerk of plaats van de stad Rome die door het bevoegde gezag is aangewezen, en er met godsvrucht aan een liturgische viering hebben deelgenomen, vooral aan het Misoffer, of een of andere godsdienstoefening (bijvoorbeeld de kruisweg, de mariale rozenkrans);
2. wanneer zij in groep of als enkelingen een van de vier patriarchale basilieken hebben bezocht, en alleen deze, er een passende tijd in vrome overweging hebben doorgebracht, besluitend met het gebed des Heren, de belijdenis van het geloof volgens een erkende formule en de aanroeping van de allerheiligste maagd Maria;
3. wanneer zij, door ziekte of een andere ernstige reden verhinderd om deel te nemen aan een bedevaart naar Rome, zich er op de plaats waar zij zich bevinden mee verenigen, terwijl zij hun gebeden en hun smarten aan God aanbieden;
4. wanneer zij, in Rome verblijvend en door ziekte of een andere ernstige reden verhinderd om aan de liturgische viering of godsdienstoefening of bezoek van hun (kerkelijke, familiale of sociale) gemeenschap deel te nemen, waarover boven in nn. 1 en 2, zich in de geest met deze gemeenschap verenigen, terwijl zij hun gebeden en hun smarten aan God aanbieden.

Gedurende het jubileumjaar blijven bovendien de andere verleningen van aflaten van kracht, met behoud echter van de norm, dat een volle aflaat slechts eenmaal per dag kan worden verkregen; vgl: par. 1 [[[6313|(24)]]] vgl: par. 1 [[[2720|(18)]]] alle aflaten kunnen daarentegen steeds worden toegepast op de overledenen bij wijze van voorbede. vgl: Enchiridion Indulgentiarum - editio typica [[[6313|(4)]]]

Om dezelfde redenen, dat de gelovigen namelijk de ruimste overvloed van heilsmiddelen wordt aangeboden en het de pastores, vooral de biechtvaders, gemakkelijk te maken, bepalen wij, dat de biechtvaders die deelnemen aan de bedevaart bij gelegenheid van het jubileum gebruik kunnen maken van de bevoegdheden die zij van het wettige gezag in hun eigen bisdom hebben ontvangen vgl: Pastorale Munus [[[708|14]]] om tijdens de reis en in Rome de biecht te horen van de gelovigen die met hen de bedevaart maken en ook van andere personen die zich tot hen wenden, met behoud van het recht van de penitentiarii van de patriarchale basilieken betreffende de biechtstoelen die hierin voor hen zijn gereserveerd. Aan dezen zullen ook speciale bevoegdheden worden verleend door de Heilige Apostolische Penitentiarie [d:208]. vgl: Prima Synodus Romana a.D. MCMLX [[[5905|(63)]]]

Hierboven hebben wij de twee voornaamste doelstellingen aangegeven die aan het Heilig Jaar gesteld zijn: de geestelijke vernieuwing in Christus en de verzoening met God; deze doelstellingen betreffen niet alleen het innerlijk leven van een ieder, maar evenzeer de Kerk in haar geheel, en zelfs in zekere zin de gehele mensengemeenschap. Wij willen dan ook allen die het betreft krachtig aansporen om deze voorstellen te bestuderen, initiatieven te nemen en elkaar onderlinge steun te bieden, zodat tijdens het Heilig Jaar een reële vooruitgang wordt gemaakt in de vernieuwing van de Kerk en het nastreven van de doeleinden die ons, overeenkomstig de geest van het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie, dat vooruitzag naar de toekomst, zo bijzonder ter harte gaan: dat namelijk de boetvaardigheid, de zuivering van het hart en de bekering tot God tot gevolg moet hebben, dat de apostolische werkzaamheid van de Kerk in krachten toeneemt.

Gedurende het Heilig Jaar wordt derhalve tot edelmoedige inspanningen aangespoord om de evangelisering te bevorderen, welke in dit ijveren zeer beslist als eerste taak moet worden beschouwd. Want tot de volkeren door God gezonden om 'het universeel sacrament van het heil' te zijn, Ad Gentes Divinitus [[703|1]] is de pelgrimerende Kerk krachtens haar natuur op zending gericht Ad Gentes Divinitus [[703|2]] en daardoor wordt zij door de aardse gang van menselijke omstandigheden in zoverre vernieuwd, dat zij zich openstelt om het Evangelie van Christus, de Zoon van God, door het geloof te ontvangen en dieper te kennen, en ook zijn heil-brengende boodschap door het woord en het getuigenis van het leven uit te dragen.

Bovendien zal de binnenkort te vieren bisschoppensynode, die niet louter toevallig met het Heilig Jaar plaats heeft - integendeel hebben wij er reeds op gewezen, dat ervoor moet worden gezorgd, dat deze beide kerkelijke gebeurtenissen met elkaar worden gecoördineerd en nauw met elkaar worden verbonden Tot de leden van het algemeen secretariaat van de Bisschoppensynode [[5906]] -, aan de gewijde herders verenigd rond de plaatsbekleder van Christus richtinggevende normen en aanbevelingen voorstellen, opdat zij, geleid door het licht van het geloof met ijver de evangelisatie van de hedendaagse wereld beschouwen, terwijl zij de wensen van de gehele Kerk in het oog houden en de meer dringende behoeften van onze tijd, naar de bedoeling van de liefde van Christus.

Bijgevolg zal het vroom luisteren naar het woord van God, gevoegd bij een catechetische vorming die aan de Christen-gelovigen van iedere categorie en leeftijd wordt gegeven, de Christenen leiden naar een zuivering van de zeden en een diepere kennis van het geloof, zal het hen die twijfelen verlichten en de onverschilligen ertoe brengen met een blij gemoed de evangelische boodschap daadwerkelijk in hun leven om te zetten; dat zal allen er bovendien toe brengen bewust en vruchtbaar deel te nemen aan de sacramenten; zowel gemeenschappen als enkelingen aanmoedigen eerlijk en krachtig van het geloof te getuigen in hun leven, zodat aan de wereld verantwoording wordt gegeven van de hoop die in ons leeft. (1 Pt. 3, 15) [[b:1 Pt. 3, 15]]

Tien jaar nadat door het Tweede Vaticaans Concilie [d:4] het grote en heilzame werk van de vernieuwing is begonnen dat het gebied van het herderlijk ambt, de beoefening van de boetvaardigheid en de heilige liturgie betreft, achten wij het zeer opportuun, dat dit werk opnieuw onder ogen wordt gezien en nieuwe impulsen ontvangt; zodat, rekening houdend met hetgeen krachtig is goedgekeurd door het gezag van de Kerk, van de vele en verschillende experimenten die overal hebben plaats gehad die doorzien en onderscheiden kunnen worden die inderdaad voor waardevol en wettig moeten worden gehouden en dat deze met steeds vuriger ijver in toepassing worden gebracht volgens de normen en methoden die door pastorale voorzichtigheid en de inspiratie van echte vroomheid worden aanbevolen.

De zeer grote toevloed van pelgrims - herders namelijk en gelovigen - uit de christelijke gemeenschappen van de gehele wereld, die verenigd door een broederlijke ijver zich naar Rome begeven om de waarachtige weldaden van de genade en de liefde van Christus te verkrijgen, zal zeker uitstekende gelegenheden bieden om allerlei soort experimenten, pogingen en opvattingen voor te stellen, uit te wisselen, te vergelijken en te bevorderen; dat zal vooral gebeuren, indien er congressen en bijeenkomsten worden gehouden die zich tot de verschillende niveaus van de kerkelijke gemeenschap en de groeperingen van deskundigen uitstrekken en waarin de praktijk van het bidden en de vaste wil zich voor het apostolaat in te zetten met elkaar worden verbonden.

Wij wensen hier op bijzondere wijze de noodzaak te onderstrepen het juiste evenwicht te vinden dat, evenals dat op opmerkelijke wijze het geval was in de heilige liturgie, er tussen de diverse eisen van het hedendaagse herderlijke ambt moet bestaan: namelijk tussen de traditie en het vernieuwingswerk; tussen de aard van het christelijk apostolaat dat van nature godsdienstig is en zijn werkzame kracht op alle gebieden van het sociale leven; tussen de vrije wijze om spontaan dit apostolaat uit te oefenen, dat sommigen charismatisch plegen te noemen, en de trouw aan de wetten die steunen op het gebod van Christus en de herders van de Kerk; deze immers, door de Kerk gedragen en onophoudelijk aan de verschillende tijden aangepast, maken het mogelijk, dat afzonderlijke ervaringen zo worden opgenomen binnen de christelijke gemeenschap, dat ze, verre van nadelig te zijn, van nut zijn voor de opbouw van het lichaam van Christus dat de Kerk is. (Rom. 15, 2; 1 Kor. 14, 3; Ef. 4, 12) [[b:Rom. 15, 2; 1 Kor. 14, 3; Ef. 4, 12]]

Wij willen eveneens de aandacht vestigen op de steeds dringender wordende noodzaak dat soort apostolaat te bevorderen dat op bijzondere plaatselijke omstandigheden en groeperingen van mensen gericht is; tenminste zo, dat het, veelmeer dan de noodzakelijke traditionele instellingen, de bisdommen en parochies namelijk, te hinderen, juist binnentreedt en het evangelisch zuurdeeg van nut doet zijn in die vormen van het hedendaagse sociale leven - vooral ten aanzien van de werknemers, intellectuelen en de jongeren - die vaak verschillen van de vormen van kerkelijk leven door de voorvaderen overgeleverd en vreemd lijken aan de gemeenschappen waarin de gelovigen worden samengebracht door gebed, geloof en liefde verenigd. De wijze ook waarop de catechese wordt gegeven en de verkondiging van het woord van God wordt opgevat om ze te laten beantwoorden aan de behoeften van onze tijd, zal bijzondere overweging eisen die ten doel heeft om effectieve adviezen ter zake te verzamelen, waarbij met name gelet dient te worden op de moeite die men zich zal moeten geven om de sociale communicatiemiddelen dienstbaar te maken aan de menselijke en christelijke vooruitgang, zowel van de mensen afzonderlijk als van de gemeenschappen.

Het gaat hier om zeer ernstige vraagstukken van het grootste belang die wij zullen moeten aanpakken en tot de oplossing waarvan de genade van het Heilig Jaar moet worden afgesmeekt door onophoudelijk gebed en met gebogen hoofd.

Zoals bekend is, heeft de Kerk in deze laatste jaren bij voorkeur ernaar gestreefd en er zorg voor gedragen, dat de boodschap van de liefde, van het sociaal voelen en van de vrede werd verspreid, en zoveel als het in haar vermogen lag de werken ven gerechtigheid en solidariteit onder de mensen bevorderd ten gunste van alle behoeftigen, marginalen, ballingen en verdrukten, ten gunste van deze allen - zeggen wij -, of het nu gaat om personen of groeperingen of volkeren. Daarom wensen wij van ganser harte, dat het Heilig Jaar, dank zij de werken van liefde welke het de gelovigen aanbeveelt en van hen vraagt, ook een geschikte tijd zal zijn voor het versterken en verlichten van het zedelijk geweten bij alle gelovigen en in de grote gemeenschap van alle mensen bij wie het maar mogelijk is de boodschap van het Evangelie te laten overkomen.

De zeer oude oorsprong van het jubileum, zoals in de wetten en instellingen van Israël neergelegd, tonen duidelijk aan, dat het van nature juist deze sociale bedoeling heeft. Want zoals wij lezen in het boek Leviticus, (Lev. 25, 8 vv) [b:Lev. 25, 8 vv] bracht het jubeljaar, juist omdat het bijzonder aan God gewijd was, een nieuwe regeling van al die zaken mee welke men als aan God toebehorend erkende: de grond namelijk, die braak bleef liggen en aan zijn vroegere bezitters werd teruggegeven; en de economische goederen, aan het gebied waarvan de kwijtschelding van schulden werd toegewezen; en bovenal de mens, wiens waardigheid en vrijheid opnieuw werden bevestigd dank zij de vrijlating van de slaven. Het jaar van God was dus ook het jaar van de mens, het jaar van de aarde, het jaar van de armen, en in dit perspectief van algemene en menselijk zaken straalde een nieuw licht dat voortkwam uit de erkenning van Gods absolute heerschappij over alle schepselen.

Het dunkt ons, dat ook in de wereld van vandaag de problemen die de mensen het meest in beroering brengen en kwellen - problemen van economische en sociale aard, van ecologie en energiebronnen, maar vooral omtrent de bevrijding van de onderdrukten en de verheffing van alle mensen tot een menswaardiger leven -, worden verhelderd door de boodschap van het Heilig Jaar.

Maar wij zouden graag alle kinderen van de Kerk en bijzonder alle pelgrims die naar Rome komen, willen uitnodigen zich met bepaalde concrete punten bezig te houden die wij, als opvolger van de heilige Petrus en hoofd van de Kerk die de liefdesband voorzit, vgl: Inscr.: Funk I, 252 [[[923]]] openlijk aanwijzen en aanbevelen. Het gaat om het volbrengen van werken van liefde en geloof ten dienste van de meest behoeftigen van de broeders zowel in Rome als in de andere kerken van de wereld. Dat zijn zeker geen grootse verrichtingen, ofschoon onder geen beding uit te sluiten; in veel gevallen zullen bescheiden dingen, of micro-realisaties - zoals men tegenwoordig pleegt te zeggen - voldoende zijn, die toch beantwoorden aan de geest van evangelische liefde. Het is mogelijk, dat de Kerk zich op dit terrein steeds meer moet bezighouden en de mensen slechts een penning van de weduwe (Lc. 21, 2; Mc. 12, 42) [[b:Lc. 21, 2; Mc. 12, 42]] aanbiedt, gezien de beperktheid van haar middelen. Maar zij weet wel en leert, dat het goede dat meer telt datgene is wat, door vaak bescheiden en onbekende middelen, aan de kleine behoeften tegemoet komt, de kleine wonden geneest, die veelal geen plaats krijgen in de grote plannen voor sociale vernieuwing.

Toch gevoelt de Kerk de behoefte ook de zeer grote ondernemingen voor de gerechtigheid en de vooruitgang van de volkeren aan te moedigen, en daarom hernieuwt zij, haar oproep aan al degenen die de mogelijkheid en krachtens hun functie de plicht hebben in de wereld een meer volmaakte ordening van de menselijke en sociale betrekkingen in te richten, om niet vanwege moeilijkheden van de tegenwoordige tijd van dit werk af te zien en zich niet door partijbelangen te laten beheersen. Nogmaals willen wij onze oproep in het bijzonder laten klinken ten gunste van de ontwikkelingslanden en de bevolkingsgroepen die steeds door hongersnood of oorlog worden geteisterd. Laat men zich inspannen tegemoet te komen aan de talloze en vaak dringende behoeften waardoor de mensen van deze tijd worden benauwd, zoals de werkgelegenheid die moet worden verzekerd voor hen die er hun middelen van bestaan aan ontlenen, de huisvesting waaraan velen gebrek hebben, het onderwijs dat op velerlei manieren moet worden bevorderd, de maatschappelijke en medische hulpverlening, waarbij de bevordering en handhaving van de eerbaarheid van de openbare zeden niet mag worden vergeten.

Het zij ons tenslotte vergund nederig en vrijmoedig de wens uit te spreken, dat tijdens het huidige Heilig Jaar - zoals bij vroegere jubilea gebeurde- de bevoegde autoriteiten van de naties de mogelijkheid overwegen overeenkomstig de voorzichtigheid kwijtschelding van straf te verlenen, als getuigenis van zachtmoedigheid en billijkheid, bijzonder aan de gevangenen die voldoende bewijs hebben gegeven van morele en maatschappelijke verbetering of die ongelukkigerwijs betrokken zijn geweest bij situaties van politieke en sociale wanorde die boven hun macht lagen en waarvoor zij niet volledig verantwoordelijk kunnen worden gesteld.

En thans geven wij uitdrukking aan onze dankbaarheid en richten wij de zegen van de Heer tot allen die er zich voor inzetten, dat deze boodschap van liefde, sociaal voelen en van vrijheid, die de Kerk openlijk uitspreekt in de hoop, dat hij door allen wordt gehoord en begrepen, ook metterdaad wordt aangenomen en vertaald in de werkelijkheid van het sociale en politieke leven. Met deze woorden en het uitspreken van deze wensen beseffen wij voort te gaan op de weg van een bewonderenswaardige traditie die, beginnend bij de wetgeving van Israël, haar hoogste uitdrukking heeft gevonden in Christus Jezus onze Heer, die bij het begin van zijn zendingstaak zichzelf voorstelde als de vervuller van de oude beloften en voorafbeeldingen met betrekking tot het jubeljaar:

De geest des Heren is over mij gekomen, omdat Hij mij gezalfd heeft. Hij heeft mij geroepen om aan armen de Blijde Boodschap te brengen, aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken, en aan blinden dat zij zullen zien; om verdrukten te laten gaan in vrijheid, om een genadejaar af te kondigen van de Heer. (Lc. 4, 18-19) [b:Lc. 4, 18-19]

Als er een geestelijk resultaat is dat wij zouden wensen dat het uit de viering van het Heilig Jaar voortkomt, dan is dat een toeneming van het aantal van hen die vanuit een bijzondere roeping zich in dienst van de Kerk stellen, de priesters vooral en de religieuzen. Want om de middelen van genade en heil welke het Heilig Jaar aan alle gelovigen aanbiedt en ter beschikking stelt goed te kunnen verklaren en te bedienen, zal er steeds behoefte bestaan aan gewijde ambtsdragers, evenals ode aan getuigen van het evangelie van Christus die hun broeders, dat wil zeggen, de mensen van vandaag en morgen, door hun volledige toewijding aan de Heer de weg tonen van boetvaardigheid en heiligheid.

Men dient dus waakzaam te zijn om de stem van God te horen. Zij houdt niet op uitverkoren mensen te roepen en uit te nodigen om zichzelf te geven en zich te wijden aan de dienst van de Kerk en heel het menselijk geslacht door het priesterambt uit te oefenen en trouw hun getuigenis af te leggen van een religieus leven: sommigen worden door God geroepen om zich door gehoorzaamheid en het heilig celibaat aan Hem op te offeren om als priesters van Christus overal waar ze zijn het gelovige volk te onderwijzen, te heiligen en te begeleiden; terwijl evenzo anderen, mannen en vrouwen, van verschillende leeftijd en levensomstandigheden tot het religieuze leven worden aangetrokken om totaal in de Geest te leven en de Kerk en de samenleving van de mensen waarachtig te dienen bij het volbrengen van de doop beloften door een meer verheven levenswijze. Daarom wensen wij van ganser harte, dat het aantal van deze bevoorrechte gelovigen van Christus zal groeien en steeds meer gaat bloeien, opdat door hun priesterschap en hun religieus leven de blijde boodschap van Christus doordringt tot de uiteinden der aarde en allen lof brengen aan de hemelse Vader.

Tenslotte willen wij dan uitspreken en verklaren, dat de verzoening tussen de Christenen een van de hoofddoeleinden van het Heilig Jaar is. Voordat allen immers eens worden teruggevoerd en hersteld in de genade van God onze Vader, moet de gemeenschap worden hersteld onder hen die Jezus Christus reeds in geloof hebben erkend en aanvaard als de Heer van barmhartigheid, die de mensen vrijmaakt en verenigt door de Geest van liefde en waarheid. Op deze manier kan het jubeljaar, dat de Katholieke Kerk in haar gewoonten en gebruiken heeft opgenomen, een uitzonderlijke gelegenheid bieden van echte vernieuwing van de geesten en ook van vooruitgang van de eenwording van de Christenen.

Wij herinneren er bovendien aan, dat het Tweede Vaticaans Concilie heeft geleerd, dat alle ijveren en werken voor deze verzoening van de Christenen, evenals ieder waarachtig oecumenisme, noodzakelijk dienen uit te gaan van een zekere innerlijke bekering, omdat het verlangen naar de christelijke gemeenschap wordt geboren en tot rijpheid komt door de vernieuwing. van de geest, door zelfverloochening, door de volledige beoefening van de liefde en door de trouw welke ten aanzien van de geopenbaarde waarheid in acht wordt genomen. vgl: Unitatis Redintegratio [[[618|7]]]

De oecumenische beweging, waaraan de Katholieke Kerk zoveel zij kan haar adhesie betuigt en waardoor de kerken en gemeenschappen die nog niet in volledige gemeenschap staan met de Heilige Stoel de volmaakte eenheid wensen en nastreven die Christus verlangde, vindt in dit thema een van zijn meest concrete realiseringen. Want deze verbondenheid in de volledige gemeenschap van de kerken herstellen, is de taak en de verplichting van heel de Kek. vgl: Unitatis Redintegratio [[[618|5]]] Het genadejaar is dus in deze zin een gunstige tijd om op bijzondere wijze boete te doen wegens de verdeeldheid van de Christenen, een gelegenheid voor vernieuwing als verdiepte ervaring van het leven van heiligheid in Christus, en een stap naar die gewenste verzoening door veelvuldiger gesprekken en de concrete samenwerking van de Christenen in het behartigen van het heil van de wereld: dat zij ook in Ons mogen zijn zodat de wereld gelove. (Joh. 17, 21) [b:Joh. 17, 21]

Wij hebben dus nogmaals laten zien, wat onze bedoeling is en welke onze wensen zijn met betrekking tot de viering van het Heilig Jaar in de stad Rome. Nu sporen wij onze broeders de bisschoppen aan en alle herders en gelovigen van de kerken verspreid over de gehele wereld, ook van die welke niet volledig verenigd zijn met de Romeinse Kerk, en ook allen die in God geloven, om minstens in de geest vroom deel te nemen aan deze tafel van genade en verlossing, waar Christus zichzelf aan ons aanbiedt als meester van het leven. Met hen en met hun gelovigen die als pelgrim naar de gaven van de apostelen en eerbiedwaardige martelaren komen, wensen wij ons geloof te belijden in Gods almachtige en barmhartige Vader en in Jezus Christus onze Verlosser.

Wat ons betreft, zouden wij inderdaad willen, dat allen die naar Rome komen om Petrus te zien tijdens het Heilig Jaar datgene duidelijker door ons als waar ervaren, wat de heilige Leo de Grote schreef: In de gehele Kerk immers zegt Petrus dagelijks: Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God, en iedere tong die de Heer belijdt wordt door het leergezag van deze stem onderwezen. III: PL 54, 146 [[913]]

Wat wij zouden willen, wat wij zouden wensen, is dit: dat een grote menigte gelovigen de bronnen van de Verlosser mag naderen (Jes. 12, 3) [[b:Jes. 12, 3]], dank zij ons ambt en dat van onze broeders in het priesterschap; dat de heilige deur die wij tijdens de nacht van de vigilie van Kerstmis zullen openen het teken mag zijn van een nieuwe toegang tot Christus, die alleen de Weg (Joh. 14, 6) [[b:Joh. 14, 6]] en de Deur (Joh. 10, 7.9) [[b:Joh. 10, 7.9]] is en ook het symbool van de vaderlijke liefde waarmee wij ons hart openstellen voor allen met gedachten van liefde en vrede.

Wij bidden ondertussen de allerheiligste maagd Maria, moeder van de Verlosser en ook van de Kerk, de moeder van genade en barmhartigheid, dienares van de verzoening en schitterendst voorbeeld van het nieuwe leven, opdat zij door haar bemiddeling voor al onze broeders en zonen van haar Zoon de genade van het Heilig Jaar afsmeekt, welke hen vernieuwt en bewaart; aan haar handen en moederhart vertrouwen wij het begin van zo'n grote taak, het verloop en de volmaakte voltooiing toe.

Wij willen, dat onze brief werkelijk volledig van kracht is en zal zijn, zozeer dat alles wat hierin is uiteengezet en gedecreteerd godvruchtig wordt onderhouden door allen op wie zij betrekking heeft, en dus van kracht blijft, door niets gehinderd dat tegenovergesteld is. Indien iemand echter bewust of onbewust anders zou handelen dan wij hebben afgekondigd, bevelen wij dit voor volstrekt ongeldig en zonder waarde te houden.

Gegeven te Rome, bij de Sint Pieter, op het feest van 's-Heren Hemelvaart, 23 mei 1974, het elfde jaar van ons pontificaat.

Ik, PAULUS, bisschop van de Katholieke Kerk