Wij worden kinderen van God genoemd, en wij zijn het ook werkelijk!

Beste broeders en zusters,

dankjewel voor jullie hartelijkheid. Ik wens jullie allemaal een goed jaar toe! Deze eerste algemene audiëntie van het nieuwe jaar vindt nog plaats in het klimaat van Kerstmis, in een sfeer die ons uitnodigt ons te verheugen over de geboorte van de Verlosser. Door in de wereld te komen, heeft Jezus onder de mensen een overvloed uitgedeeld aan gaven van goedheid, barmhartigheid en liefde. Alsof hij de gevoelens vertolkt van de mensen van alle tijden, schrijft de apostel Johannes: "Hoe groot is de liefde die de Vader ons betoond heeft! Wij worden kinderen van God genoemd" (1 Joh. 3, 1) [b:1 Joh. 3, 1].

Wie erbij stilstaat en ten overstaan van de Zoon van God die weerloos in de kribbe ligt erover mediteert, moet zich wel verrast voelen door dit menselijkerwijs onbegrijpelijke gebeuren. Hij moet wel de verbazing en nederige overgave delen van de Maagd Maria, die God heeft uitgekozen als Moeder van de Verlosser, juist om haar nederigheid. In het kind van Bethlehem ontdekt iedere mens, dat hij om niet door God bemind wordt. In het licht van Kerstmis openbaart zich aan ieder van ons de oneindige goedheid van God. In Jezus is de hemelse Vader met ons een nieuwe relatie aangegaan. Hij heeft ons "in de Zoon zelf" tot zijn "kinderen" gemaakt. Het is juist over deze werkelijkheid dat de heilige Johannes ons in deze dagen, met de rijkdom en diepte van zijn woord waarvan we zojuist een passage hebben beluisterd, uitnodigt te mediteren.

De Apostel van wie de Heer met voorkeur hield, onderstreept dat wij "het ook werkelijk zijn" (1 Joh. 3, 1) [b:1 Joh. 3, 1]: zijn kinderen. We zijn niet alleen maar schepselen, maar wij zijn Gods kinderen. Dat houdt in dat God ons nabij is, dat Hij ons, op het moment van zijn vleeswording, op het moment waarop Hij zich een van ons maakt, naar zich toe trekt. Wij horen dus werkelijk tot het gezin dat God als Vader heeft, omdat Jezus, de Eniggeboren Zoon, "zijn tent onder ons is komen opslaan" (Joh. 1, 14) [b:Joh. 1, 14], de tent van zijn vlees, om alle volkeren te verenigen in één gezin, in het gezin van God dat werkelijk deel heeft aan zijn goddelijk Wezen, verenigd tot één volk, tot één gezin. Hij is gekomen om ons het ware gelaat van de Vader te openbaren. Als wij nu het woord "God" gebruiken, gaat het niet langer over een werkelijkheid die wij slechts vanuit de verte kennen. Wij kennen het gelaat van God: het is dat van de Zoon, die gekomen is om de hemelse werkelijkheden dichter bij ons, dichter bij de aarde te brengen.

De heilige Johannes merkt op: "Hierin bestaat de liefde: niet wij hebben God liefgehad, maar Hij heeft ons liefgehad" (1 Joh. 4, 10) [b:1 Joh. 4, 10]. In Kerstmis weerklinkt in heel de wereld de eenvoudige en verbijsterende boodschap: "God heeft ons lief". "Wij hebben lief - zegt de heilige Johannes - omdat Hij ons het eerst heeft liefgehad" (1 Joh. 4, 19) [b:1 Joh. 4, 19]. Dit mysterie is voortaan aan onze handen toevertrouwd opdat wij zouden leven in verlangen naar de hemelse werkelijkheden. En hierin bestaat ook, laten ons zeggen, de oefening van deze dagen: werkelijk leven in verlangen naar God, door eerst het Rijk Gods te zoeken en zijn gerechtigheid, in de zekerheid dat het overige, ja al het overige ons erbij gegeven zal worden (Mt. 6, 33) [[b:Mt. 6, 33]]. Dat we in dit besef mogen groeien: moge ons daartoe het geestelijk klimaat van de kersttijd helpen.

De vreugde van Kerstmis doet ons echter niet het mysterie van het kwaad (mysterium iniquitatis) vergeten, de macht van de duisternis, die probeert om de glans van het goddelijk licht te doven: helaas ervaren we elke dag deze macht van de duisternis. In de proloog van zijn Evangelie, dezer dagen meer dan eens verkondigd, schrijft de evangelist Johannes: "Het licht schijnt in de duisternis, maar de duisternis nam het niet aan" (Joh. 1, 5) [b:Joh. 1, 5] Noot van de vertaler: Zo de.. Noot van de vertaler: Zo de door de paus gehanteerde Italiaanse versie, en zo leest ook de Willibrordvertaling van 1975. Die van 1995 leest heel iets anders: "Het Licht schijnt in de duisternis, en de duisternis kon het niet aan". Deze andere uitleg klinkt ook door in de Nieuwe Bijbel Vertaling van 2004: "en de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen". Het is het drama van het afwijzen van Christus dat zich, zoals in het verleden, helaas ook vandaag de dag op zoveel verschillende manieren manifesteert en uitdrukt. Misschien zijn zelfs de vormen van het afwijzen van God in de hedendaagse tijd nog bedrieglijker en gevaarlijker: van duidelijke verwerping tot onverschilligheid, van wetenschappelijk atheïsme tot de voorstelling van een om zo te zeggen gemoderniseerde postmoderne Jezus. Een Jezus die mens is, die op verschillende manieren tot een gewone mens van zijn tijd wordt herleid, ontdaan van zijn goddelijkheid; of een dusdanig geïdealiseerde Jezus dat hij soms een persoon lijkt uit een sprookje.

Maar Jezus, de ware Jezus uit de geschiedenis, is waarachtig God en waarachtig mens en wordt niet moe zijn Evangelie aan alle mensen voor te houden, in de wetenschap dat Hij "een omstreden teken" is, opdat "onthuld zal worden wat er in veler harten omgaat", zoals de oude Simeon profeteerde (Lc. 2, 32-33) [[b:Lc. 2, 32-33]]. In werkelijkheid bezit alleen het Kind dat in de kribbe ligt het ware geheim van het leven. Daarom vraagt Hij dat wij Hem op nemen, ruimte voor Hem maken in ons, in onze harten, in onze huizen, in onze steden en in onze samenlevingen. In geest en hart weerklinken de woorden uit de proloog van Johannes: "Aan degenen die Hem toch opnamen, heeft Hij het vermogen gegeven om kinderen te worden van God" (Joh. 1, 12) [b:Joh. 1, 12]. Laten we trachten tot hen te behoren die hem opnemen.

Tegenover Hem kan men niet onverschillig blijven. Ook wij, beste vrienden, moeten aanhoudend stelling nemen. Hoe zal ons antwoord dus zijn? Met wat voor houding nemen wij Hem op? De eenvoud van de herders komt ons helpen en de zoektocht van de Wijzen, die door middel van de ster de tekenen van God zoeken te verstaan; de ontvankelijke gewilligheid van Maria is ons tot voorbeeld, evenals de wijze voorzichtigheid van Jozef. De meer dan tweeduizend jaar christelijke geschiedenis zijn vol voorbeelden van mannen en vrouwen, van jongeren en volwassenen, van kinderen en ouderen die in het mysterie van Kerstmis hebben geloofd, die de armen geopend hebben voor de Emmanuël en met hun leven fakkels van licht en hoop zijn geworden.

Met de liefde die Jezus bij zijn geboorte te Betlehem naar de wereld gebracht heeft, bindt Hij allen die hem aanvaarden aan zich, in een duurzame relatie van vriendschap en broederschap. Johannes van het Kruis zegt: "Door ons alles te geven, dat wil zeggen zijn Zoon, heeft Hij alles tegelijk gezegd in Hem. Vestig je ogen op Hem alleen... en in Hem zul je nog méér vinden dan je vraagt en verlangt" Boek II, hfdst. 22, 4-5 [[1082]].

Laten wij, beste broeders en zusters, aan het begin van het nieuwe jaar de inzet hernieuwen om geest en hart voor Christus te openen, door Hem in alle oprechtheid onze wil te tonen om als echte vrienden van Hem te leven. Zo zullen wij medewerkers worden van zijn heilsplan en getuigen van de vreugde die Hij ons geeft opdat wij die overvloedig rondom ons zouden verspreiden. Moge Maria ons helpen het hart te openen voor de Emmanuël die ons arme en kwetsbare vlees heeft aangenomen om met ons de moeizame weg van het aardse leven te gaan. In gezelschap van Jezus wordt deze vermoeiende weg een weg van vreugde. Laten we samen met Jezus gaan, wandelen wij met Hem, dan zal het nieuwe jaar een gelukkig en goed jaar worden.