Bij gelegenheid van de Vespers in de Patriarchale Kathedraal van St. George te Constantinopel

"Zie, hoe goed, hoe weldadig broeders te wezen en samen te zijn" (Ps. 133, 1) [b:Ps. 133, 1]

Zijne Heiligheid,

Ik ben uiterst dankbaar voor het broederlijke welkom dat u persoonlijk en de Heilige Synode van het Oecumenische Patriarchaat mij hebt geheten. Ik wil het als een kostbaar geschenk blijven herinneren. Ik dank de Heer voor de genade van deze ontmoeting, zo vervuld van authentieke goodwill en kerkelijk belang.

Het is een grote vreugde om onder u te zijn, mijn broeders in Christus, in deze kathedrale kerk, nu wij samen bidden tot de Heer en roep in herinnering de monumentale gebeurtenissen die ons blijvend werken voor de volledige eenheid van Katholieken en Orthodoxen ondersteunen. Bovenal wil ik de moedige beslissing herinneren om de herinnering aan de ex-comminicaties van 1054 op te heffen. De gemeenschappelijke verklaring [420] van Paus Paulus VI en Patriarch Athenagoras, geschreven in een geest van de opnieuw ontdekte liefde, werd plechtig gelezen in een viering tegelijk gehouden in de Sint Pietersbasiliek in Rome en deze Patriarchale Kathedraal. De Tomos van de Patriarch was gebaseerd op de geloofsbelijdenis van Johannes: "Ho Theós agapé estin" (1 Joh. 4, 9) [b:1 Joh. 4, 9] "Deus caritas est", "God is liefde". In een perfecte overeenstemming koos Paus Paulus VI ervoor om zijn eigen brief [421] te beginnen met de aanmoediging van de Apostel Paulus: "Ambulante in dilectione" (Ef. 5, 2) [b:Ef. 5, 2], "Ga in de liefde". Het is op basis van deze wederzijdse liefde dat de nieuwe relaties tussen de Kerken van Rome en Constantinopel zich hebben ontwikkeld. Bewijzen van deze liefde zijn duidelijk in de veelvuldige verklaringen van de gemeenschappelijke teowijding en veel belangrijke gebaren. Zowel Paus Paulus VI en Paus Johannes Paulus II werden hartelijk ontvangen in deze kerk van Sint George en begeleid door de Patriarchen Athenagoras I en Dimitrios I om de inzet te versterken te komen tot wederzijds begrip en het doel van de volledige eenheid. Moge hun namen zijn geëerd en gezegend!

Ik ben ook verheugd om in dit land te zijn dat zo nauw verbonden is met het christelijke geloof, waar zoveel kerken gebloeid hebben in het verleden. Ik denk aan de aansproringen van Sint Petrus aan de vroege christelijke gemeenschappen "in Pontus, Galatië, Kappadocië, Asia en Bitynië" (1 Pt. 1, 1) [b:1 Pt. 1, 1], en de rijke oogst aan martelaren, theologen, relgieuzen en heilige mannen en vrouwen die deze kerken hebben opgeleverd gedurende eeuwen. Zo wil ik ook de bijzondere heiligen en herders die de zetel van Constantinopel hebben bezet, waaronder de heilige Gregorius van Nazianze en de heilige Johannes Chrysostomus, die het Westen ook vereren als Kerkleraren. Hun relieken rusten in de Basiliek van St.Petrus in het Vaticaan en een gedeelte is teruggegeven aan u Heiligheid als een teken van gemeenschap (communio) door Paus Johannes Paulus II ter verering in deze kathedraal. Waarlijk, zij zijn belangrijke voorsprekers voor ons bij de Heer.

Op deze plaats van de Oosterse wereld zijn zeven Oecumenische Concilies gehouden die door de Orthodoxen en Katholieken beide worden erkend als rechtsgeldig voor het geloof en de discipline van de Kerk. Zij zijn de blijvende merkstenen en leiden ons langs de paden naar volledige eenheid.

Ik besluit door nogmaals uitdrukking te geven aan mijn vreugde om bij u te zijn. Moge deze ontmoeting onze wederzijdse genegenheid versterken en onze gemeenschappelijke toewijding vernieuwen om de weg die leidt tot verzoening te bewaren en de vrede van de Kerken.

Ik groet u in de liefde van Christus. Moge de Heer altijd met u zijn.