In den beginne heeft God aan de menselijke gemeenschap het gezamenlijk beheer van de aarde en haar natuurlijke hulpbronnen toevertrouwd om er zorg voor te dragen, om ze door haar arbeid te onderwerpen en om van haar vruchten te genieten. Vgl. Gen. 1, 26-29 De goederen van de schepping zijn bestemd voor de hele mensheid. Maar niettemin is de grond verdeeld tussen de mensen om hun bestaanszekerheid veilig te stellen; want dit bestaan is blootgesteld aan gebrek en wordt bedreigd door geweld. Het is dan ook gewettigd, eigendom te verwerven om de vrijheid en de waardigheid van de personen te verzekeren, om ieder mens te helpen te voorzien in zij n eigen fundamentele behoeften en in de noden van hen, voor wie hij verantwoordelijk is. Dit moet het mogelijk maken dat er een natuurlijke solidariteit tussen de mensen groeit.

Het recht op privé-bezit, op een rechtvaardige manier verworven of gekregen, doet geenszins de realiteit teniet dat de aarde oorspronkelijk aan de hele mensheid geschonken werd. De universele bestemming van de aardse goederen blijft de voornaamste norm, zelfs als het bevorderen van het algemeen welzijn de eerbiediging van het privé-bezit vereist, zowel wat het recht op privé-bezit betreft als het gebruik ervan.

"Wat het gebruik betreft van de aardse goederen die de mens rechtmatig bezit: hij mag deze niet uitsluitend beschouwen als zijn privé-eigendom, maar evenzeer als gemeenschappelijk bezit, in deze zin dat ze niet alleen hemzelf maar ook anderen tot voordeel kunnen strekken". 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 69. § 1 Iemand die een goed in eigendom bezit, is als het ware een rentmeester van de voorzienigheid, die dat goed moet laten renderen en daarin anderen moet laten delen, op de eerste plaats diegenen die hem het naast staan.

De bezitters van productiegoederen, stoffelijke of onstoffelijke, zoals grond of fabrieken, deskundigheid en artistieke aanleg, moeten deze zorgvuldig beheren opdat de opbrengst aan zoveel mogelijk mensen ten goede kan komen. Wie in het bezit is van gebruiks- of verbruiksgoederen moet er met matigheid gebruik van maken en het beste deel ervan voorbehouden aan de vreemdelingen, de zieken of de armen.

De burgerlijke overheid heeft het recht en de plicht om, met het oog op het algemeen welzijn, de wettelijke uitoefening van het eigendomsrecht te regelen. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 71. § 4 H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, De ontwikkeling van de mens en de samenleving
Twintig jaar na Populorum Progressio van Paus Paulus VI, Sollicitudo Rei Socialis (30 dec 1987), 42 H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de encycliek Rerum Novarum, Centesimus Annus (1 mei 1991), 40.48